Νο8 -"Ομμμμμ" vs Εντεροπαθητική αρθρίτιδα, over!

- Εμένα η γιόγκα μου άλλαξε τη ζωή.

- Όλα μπορώ να τα σταματήσω. Τη γιόκα, με τίποτα.

   Τα παραπάνω υπερφίαλα τα άκουσα από πολύ δικούς μου ανθρώπους, σοβαρούς ισορροπημένους και καθόλου υπερφίαλους όμως. Φανταστείτε τι έχω ακούσει γενικώς για το θέμα! Πανάκεια η γιόγκα!

      Τα μαθήματα γίνονταν Τρίτη και Πέμπτη νωρίς το βράδυ, στο ισόγειο ενός νεοκλασικού, σε έναν χώρο υπέροχο, ψηλοτάβανο, με πολύ ωραία χρώματα και ξύλινο πάτωμα. Το βασικότερο βέβαια για εμένα ήταν πως ο χώρος εκείνος μου ήταν πολύ αγαπημένος και οικείος. Εκεί μέσα δούλευα για χρόνια. Επίσης, οι περισσότεροι στο τμήμα ήταν από γνωστοί έως κολλητοί φίλοι. Αν προσθέσουμε και τον ενθουσιασμό μου που θα ξεκινούσα κάποιου είδους άσκηση, τότε μιλάμε για εμπειρία του τύπου: περιμένω με τρελή χαρά από την προηγούμενη πότε θα ξημερώσει η επόμενη, τραλαλά-τραλαλά! Να σας πω επίσης πως το διάστημα εκείνο είχα ξεκινήσει ήδη βιολογικό παράγοντα και ήμουν ακόμα υπό αγωγή κορτιζόνης, έχοντας γίνει τούμπανο και η τρίχα δέσποζε κάγκελο από τους κροτάφους μέχρι το πηγούνι καμαρωτή και περήφανη! Κι από τις δυο μεριές! Εντερικά, αν εξαιρέσουμε τις καθημερινές ενοχλήσεις στο υπογάστριο, όλα μια χαρά. Είχα μπει σε ύφεση μετά από το τρομακτικό καλοκαίρι που είχε περάσει και ξεκάθαρα, ένιωθα καλύτερα από ποτέ!

     Η δασκάλα ήταν πολύ σοβαρή, λιγομίλητη, αγέλαστη, παρόλα αυτά, γλυκιά και ήρεμη. Αυτό μου ταίριαζε και με βόλευε δεδομένου πως με τις υπερβολές, τις παρλαπίπες και το ύφος μεγαλογκουρού-αρχιγιόγκι-συνδεόμαστε με το υπερπέραν, δεν μπορώ, μπιμπικιάζω! Βέβαια δεν σας κρύβω πως μια αγωνία την είχα στην αρχή για το τι θα αντιμετωπίσω. Ήρθε και το ξεκίνημα με εκείνο το φοβερό:

-Και τώρα καθόμαστε οκλαδόν...(85 δευτερόλεπτα παύση)...ισιώνουμε τη μέση και νιώθουμε την ενέργεια να κυλάει στη σπονδυλική μας στήλη έχοντας τα μάτια κλειστά...(85 δευτερόλεπτα παύση)...σχηματίζουμε με τον δείκτη και τον αντίχειρα κύκλο, ακουμπάμε τα χέρια στα γόνατα και χαλαρώνουμε...(αμέτρητα δευτερόλεπτα παύση)...παίρνουμε ανάσα, στην εκπνοή απαγγέλλουμε όλοι μαζί τρεις φορές το Ομμμμμμμ και συντονιζόμαστε με τον συμπαντικό παλμό.

Αυτό ήταν! Είχε έρθει η στιγμή όπου μάλλον θα με πετούσαν έξω από το νεοκλασικό μιας και θα είχα καταστρέψει όλη τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει ο χαμηλός φωτισμός και τα πλίτσι-πλίτσι που ακούγονταν από το cd-player με συνοδεία νέϋ και μεταλλόφωνου. Στο πρώτο Ομμμμμμμμ έμεινα βουβή, σφίγγοντας το διάφραγμα να μη γελάσω. Ούτε εισπνοή, ούτε εκπνοή! Στο δεύτερο, άνοιξα το ένα μάτι και κοίταξα κρυφά όσο μου επέτρεπε η μονόφθαλμη μου όραση να δω τι κάνουν οι υπόλοιποι. Όλοι ακίνητοι, βούδες οι άτιμοι και τόσο συγκεντρωμένοι! Τι το 'θελα! Ευτυχώς το υπόκωφο γέλιο μου συνέπεσε με το τρίτο Ομμμμμμμ των υπολοίπων κι έτσι κέρδισα λίγα λεπτά ακόμα. Έκλεισα γρήγορα το μισάνοιχτο μάτι, σοβάρεψα και περίμενα την επόμενη οδηγία. Όταν άνοιξαν όλοι τα μάτια γύρισα στα αριστερά που ήταν η Αθηνά και της είπα "Αλήθεια τώρα; Θα κάνουμε και Ομμμμμμ;" και γέλασε κι εκείνη η οποία βέβαια είναι σκυλί μαύρο και τύπος σωστός και αποφασιστικός και δεν κώλωσε στιγμή να απαγγείλει τα Ομμμμμμ με στόμφο και να συντονιστεί με τον παλμό του σύμπαντος. Εγώ τίποτα, καμία δόνηση, συντονισμός μηδέν, κούτσουρο μαύρο! Καλά να πάθω αφού είμαι πνεύμα αντιλογίας, σάτυρος, αμφισβητίας και φύση αρνητική στις παραφυσικοσυμπαντικές συνδέσεις!  

     Δεν χρειάστηκε δεύτερο μάθημα. Από το πρώτο είχα ενθουσιαστεί κι ας μην κατάφερα να κάνω όλες τις ασκήσεις. Διότι φίλοι μου, η γιόγκα, Η ΓΙΟΓΚΑ ΛΕΩ, εκτός από τα τσαλιμάκια με το σύμπαν, το φλέρτ με τις ενέργειες πάνω-κάνω στο κορμί και τον συντονισμό με το Μπανγκαλόρ και την Καλκούτα, έχει και ασκήσεις σωστές κι ωραίες. Βεβαίως! Μούσκεμα είχα γίνει σε κάποια φάση και αγκομαχούσα να καταφέρω να κάνω το βαρελάκι, το σκύλο, τον φοίνικα, το λαγό. Για τις ασκήσεις ισορροπίας καλύτερα να μην μιλήσω. Μιλάμε για το γέλιο της αρκούδας τις πρώτες φορές. Να 'ναι καλά το ντουβάρι που είχα φροντίσει να έχω πάντα δίπλα μου. Ναι. Είχα καταπιαστεί την επόμενη μέρα, πράγμα που με βεβαίωσε πως πράγματι είχα ασκηθεί και οι μύες μου είχαν δουλέψει. Από το τρίτο μάθημα, ζούσα και ανέπνεα για το τελείωμα των μαθημάτων με τη γιόγκα νίντρα. Μεγαλεία σας λέω! Τέτοια χαλάρωση, τέτοια ηρεμία...

    Ήταν γεγονός. Είχα βρει τη χαρά της ζωής. Τόσο, που έκανα γιόγκα και στο σπίτι. Είχα και τον εξοπλισμό μου! Τη φλις κουβέρτα μου τη μοβ, το μοβ στρωματάκι μου, τις πετσέτες μου, τα 27 ζευγάρια κάλτσες που είχα αγοράσει. Και φυσικά, την τσάντα που μου είχε κάνει δώρο η Βίκυ. Μια bohemian κούκλα, ότι έπρεπε για τα συμπράγκαλα της γιόγκαΣ. Όλη τη μέρα, δηλαδή τις ώρες που έλειπε ο Βασίλης, έβαζα cd με μουσική για γιόγκα. Νιρβάνα η κυρία! Και μάλιστα, σπαζόμουν απίστευτα και το θεωρούσα δείγμα κατάφωρης ασέβειας να μπαίνει ο Βασίλης σπίτι -κουρασμένος από τη δουλειά- και να μου λέει "Τι θα γίνει ρε Βάγια! Να κλείσουμε αυτές τις σαβάσανες να βάλουμε να ακούσουμε κάτι άλλο, ή τίποτα;". Εγώ, πιστή στο σκοπό μου έπαιρνα τις ανάσες μου, έκλεινα τη μουσική και σιγοψιθύριζα ανέκφραστη: όοοοοοχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη να ταραχτώ...Κι έτσι, πολύ περήφανη για τον εαυτό μου έκλεινα το cd-player κι έβαζα ντοκιμαντέρ για τα άγρια ζώα της Δυτικής Βεγγάλης.  

     Πέρασαν δυόμιση μήνες και είχα κάνει ήδη γύρω στα είκοσι μαθήματα. Είχα αρχίσει να βελτιώνω την ευλυγισία μου. Οι ασκήσεις -ακόμα και οι δύσκολες- μου έβγαιναν με μεγαλύτερη ευκολία. Δεν ίδρωνα όσο στην αρχή και λαχάνιαζα πολύ λιγότερο. Όλα είχαν μπει σε μια σειρά και Ω ΝΑΙ! Συμβιβάστηκα και με το Ομμμμμμ και το έλεγα κι εγώ κάθε φορά, παρέα με τους υπόλοιπους γιόγκι φίλους μου (αυτό να μη βγει παραέξω όμως). Ένιωθα όμορφα. Πολύ όμορφα. Τόσο με το σώμα μου όσο και με το μέσα μου που είχα βρει κάτι που μου κάνει καλό και το ευχαριστιέμαι τόσο πολύ. Ώσπου κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά με τα γόνατα μου. Πόνος αφόρητος. Ρε καλέ μου, ρε χρυσέ μου, τίποτα αυτός! Εκεί! Μπάστακας! Και σαν να μην μου έφταναν τα γόνατα, άρχισαν να πονάνε και οι αστράγαλοι μου, οι ώμοι, οι αγκώνες. Κι έρχεται ένα βράδυ που έμεινα εγώ ξαπλωμένη και τα χέρια όρθια μη ξέροντας τι στον κόρακα να κάνω! Καρποί και δάχτυλα, λες και τα είχε πατήσει νταλίκα. 

-Δεν ξέρω τι να κάνω! Ξεκίνησα γιόγκα, μου άρεσε πολύ, μου έκανε πολύ καλό αλλά τώρα, με αυτούς τους πόνους δεν ξέρω αν πρέπει να επιμείνω. Εσείς τι λέτε γιατρέ; Να προσπαθήσω να συνεχίσω ή όχι; 

Ο ρευματολόγος μου είπε πως η γιόγκα γενικά είναι πολύ καλή άσκηση αλλά όσο πονάω, δεν πρέπει να ζορίζομαι. Μα είναι δυνατόν, με το που απαλλάχτηκα από την κορτιζόνη να φορτώθηκα αυτό το χτικιό; Να 'ναι τυχαίο; Ποιος ξέρει...Το μόνο βέβαιο είναι πως εγώ, μέχρι και σήμερα, τρεις μήνες μετά, συνεχίζω να πονάω όσο πονούσα κι άλλο τόσο. Πάει η γόγκα, πάει και η χαρά της προσμονής και η ικανοποίηση της άσκησης. Πάει και το cd με τα πλίτσι-πλίτσι. Μπήκε στην ντουλάπα και η τσάντα η bohemian με όλα τα κομφόρ. Κάθε φορά που την κοιτάζω με πιάνει μελαγχολία. Τόση γκίνια! Μούντζα έφαγα πια; Όχι. Καμία μούντζα, καθόλου γκίνια. Εντεροπαθητική αρθρίτιδα λέγεται και μου έχει αλλάξει τη ζωή, όσο βαρύ κι αν ακούγεται. Που θα πάει όμως! Δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό βιολί για πάντα. Θα έρθει η μέρα που θα αρχίσω να νιώθω καλύτερα, μέχρι που πια δεν θα πονάω καθόλου. Θα πάω ταξίδι στην Ινδία και θα κάνω γιόγκα εκεί! Θα δροσίζομαι στις όχθες του Γάγγη, θα στοχάζομαι ακούγοντας την "μεγάλη σιωπή" μέσα στο Behai Temple και θα διαλογίζομαι στους πρόποδες των Ιμαλαίων φορώντας μια ροζ κελεμπία, μακριά από όλους κι από όλα. Τέλος πάντων...οκ...δεν ξέρω...μάλλον δεν θα πάω στην Ινδία. Εδώ μου αρέσει περισσότερο. Μου αρκεί να μπορέσω να ξεκινήσω και πάλι τα μαθήματα με την Ναταλία στο νεοκλασικό, παρέα με τους φίλους μου που το καλαμπουρίζουμε με τα Ομμμμμ, τις σαβάσανες και τα τοιαύτα! 

ΥΓ. Τα εκπληκτικά γιόγκι-αγγελάκια είναι της ακόμα πιο εκπληκτικής Evgenia Gapchinska