Υπάρχει μια δεσποινίς, η δεσποινίς Φαντασία -που
λέει και η φίλη μου η Γιούλη, η έτερη
συγγραφέας της παρέας και πολύ σπουδαία
λογοπλόκος και θεατρο-ιστοριο-δημιουργός-
η οποία δεσποινίς, συνήθως με ξελασπώνει
και με γλιτώνει από διάφορες κακοτοπιές.
Όταν χρειάζεται -καμιά φορά όμως και
χωρίς να χρειάζεται- με παίρνει από το
χέρι και με πάει βόλτα. Με ανεβάζει ψηλά
στα δέντρα μαζί με τις χορευταρούδικες
κάμπιες και τα φωνακλάδικα πουλιά. Με
σπρώχνει να κουτρουβαλήσω στην άμμο
της πιο όμορφης, εξωτικής παραλίας παρέα
με τα αλλήθωρα, χαζοχαρούμενα καβούρια.
Μου βάζει σκούφο του σεφ περιωπής κι
αφού μου δώσει τα πιο αγνά και λαχταριστά
υλικά του πλανήτη της φαντασίας, με
αφήνει σε μια μαγική κουζίνα και μου
λέει “και τώρα μαγείρεψε αν μπορείς”.
Καμιά φορά, όταν την πιάνει η στριμμάδα,
με αμολάει μοναχή μου σε κάποιο δάσος
σκοτεινό που ακούγονται λύκοι να
αλυχτάνε, και τσακάλια να προσεύχονται,
έτσι, για να με “αντρέψει”, να μη με
έχει συνεχώς στην μαλακωσιά! Να ψηθώ
λίγο, να εντρυφήσω και στις ιστορίες
θρίλερ και τρόμου!
Αυτή η δεσποινίς
είναι πανέξυπνη και παμπόνηρη και
συνήθως δε μασάει καθόλου και πουθενά,
μα κάποιες φορές ακόμα κι αυτή τα βρίσκει
σκούρα. Χθες λοιπόν μου είπε “και τώρα
φιλενάδα, βγάλ' τα πέρα μόνη σου, εγώ θα
πάω τη βόλτα μου, εσύ κάτσε εδώ και
δούλεψε με την κυρία Λογική. Σε
βαρέθηκα...δεν μπορώ να ασχολούμαι
διαρκώς μαζί σου”. Μάλιστα! Έτσι μου
είπε με ύφος δήθεν σοφού παντογνώστη!
Ο εγωισμός της δεν την άφησε να παραδεχτεί
πως είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά και
προτίμησε να την “κάνει” με ελαφρά
πηδηματάκια αντί να βάλει ένα χεράκι
εδώ χάμω, να γίνουν όλα πιο εύκολα!
