Νο9 - Η ομπρέλα που 'βρεχε ... κι άλλα πολλά

                    ...πριν διαγνωσθώ με νόσο Crohn κι εν μέσω βαρβάτης έξαρσης, ένιωθα πως αυτό που μου συμβαίνει είναι κάτι πολύ κακό το οποίο, αν συνεχίσει, θα με σκοτώσει. Όταν αυτό που σου συμβαίνει σε έχει αναγκάσει να απέχεις από τα πάντα, χωρίς να μπορείς να φας ή να πιεις το οτιδήποτε, χωρίς αντοχή ακόμα και για τα πιο απλά, με εμετούς, αιμορραγίες και δεν συμμαζεύεται, δεν θέλει και πολύ να πάει το μυαλό σου στο χειρότερο κακό. Ομολογουμένως, η περίοδος εκείνη ήταν δύσκολη. Δύσκολη ήταν και η περίοδος κατά την οποία έγινε η διάγνωση, μιας και στην αρχή ήμασταν ανάμεσα σε ελκώδη και Crohn και για να φτάσουμε στην σωστή διάγνωση, χρειάστηκε -για κακή μου τύχη- να περάσω από δεκαπενθήμερη νοσηλεία σε κακά χάλια, αμέτρητους ελέγχους και εξετάσεις, φαρμακευτική παγκρεατίτιδα λόγω τοξικού σοκ από την Αζαθειοπρίνη κι άλλα πολλά.

             Μετά τα νοσοκομεία κι αφού πια είχε αρχικά ξεκαθαρίσει το τοπίο, είχα να αντιμετωπίσω τις παρενέργειες της κορτιζόνης, τον φόβο και τους ενδοιασμούς για τη θεραπεία με ινφλιξιμάμπη με όλους του πιθανούς κινδύνους και τις παρενέργειες, την άγνωστη πορεία της νόσου κι άλλα πολλά. Ήταν καλοκαίρι κι έτσι, μέσα σε όλο αυτό το χάος, δεν είχα προλάβει ακόμα να σκεφτώ τα επαγγελματικά μου τα οποία έχουν να κάνουν κυρίως με την περίοδο Σεπτέμβριος-Ιούλιος. 

                  Κι έρχεται το φθινόπωρο και καταλαβαίνω πως πρέπει να κάνω επιλογές. Δεν μπορούσα δυστυχώς να ασχοληθώ με όλα όσα καταπιανόμουν τα προηγούμενα χρόνια. Και δεν ήταν μόνο θέμα ικανότητας και αντοχής. Εμπλέκονταν κι άλλα, πιο σύνθετα. Για παράδειγμα, μέχρι πού άντεχα να πάρω το ρίσκο και μέχρι πόσες παιδικές ομάδες θα τολμούσα να αναλάβω και να συναναστρέφομαι κάθε φορά με δεκάδες διαφορετικά παιδιά που βήχουν, φτερνίζονται, αρρωσταίνουν...μιας κι εγώ με τον βιολογικό παράγοντα που είχα ξεκινήσει ήμουν σε ανοσοκαταστολή; Οι επιλογές έγιναν. Πήρα τα ρίσκα μου και ξεκίνησα. Μα στα "παιχνίδια" αυτά δεν παίζεις μόνος σου. Έχεις αντίπαλο την Crohn η οποία δεν είναι παίχτης της πλάκας και κάνα παλτό Γ' εθνικής! Έχει τον τρόπο της να σε δυσκολεύει να σκοράρεις και πρέπει διαρκώς να προπονείσαι καλά και να βρίσκεις τρόπους και "τρύπες" να ξεπερνάς την άμυνα της, όπως και να μην την αφήνεις να σε βγάζει εκτός "πρωταθλήματος", όσο καλή επίθεση κι αν κάνει...Λίγο από δω, λίγο από κει, κατάφερε η άτιμη να με κάνει να τα σταματήσω σχεδόν όλα! Βέβαια! Διότι εγώ μπορεί να είχα την καλύτερη των διαθέσεων μα αυτή η κούραση, αυτή η ατονία κι αυτός ο ρημαδιασμένος πόνος στο υπογάστριο με τσάκιζαν. Ήρθε και η αρθρίτιδα κι έδεσε το γλυκό! Σε αγρανάπαυση η κυρία! Και να ήταν μόνο αυτό; Το συγκεκριμένο φθινόπωρο ξεκίνησε πολλά, μα πάρα πολλά υποσχόμενο. Είχα προτάσεις να αναλάβω μουσικές και θεατρικές ομάδες από διάφορες περιοχές και φορείς. Πως να μην νιώθω χαρά από την αναγνώριση και την εμπιστοσύνη που είχε δημιουργήσει η δουλειά μου; Μου 'μεινε όμως η χαρά... Κι έτσι, πως να μην νιώθω διπλή απογοήτευση που δεν μπορώ να εκμεταλλευτώ όλες αυτές τις ευκαιρίες που μου δίνονταν;

      Αυτή λοιπόν ήταν η τρίτη φορά που μια μελαγχολία να πω; Μια ψιλοκατάθλιψη;...έσκαγε μύτη από μέσα μου και μου έκλεινε απειλητικά το μάτι. Η πρώτη ήταν κατά την τελευταία έξαρση και η δεύτερη, στην πρώτη μου νοσηλεία. Κι έτσι όπως καθώς με παρατηρούσα στο σπίτι να πηγαινοέρχομαι και οι μέρες να περνάνε, ένιωθα μια λύπηση για την πάρτη μου, κάθισα στο γραφείο μου και τα έβαλα όλα κάτω. Όλα όμως! Με χαρτί και με μολύβι. Με παύλες, καθέτους, τελείες, αποσιωπητικά, ερωτηματικά, θαυμαστικά...

-Δεν μπορείς να αναλάβεις θεατρικές ομάδες και να φέρεις σε πέρας όλη τη δουλειά μέχρι να γίνει μια θεατρική παράσταση; Δεν πειράζει. Ζήτα συνεργασία με άλλες θεατρικές ομάδες, προώθησε τα θεατρικά σου κείμενα και γράψε καινούρια μέχρι να μπορέσεις να αναλάβεις και πάλι.

-Δεν μπορείς να αναλάβεις χορωδίες; Δεν πειράζει. Γράψε μουσική και στίχους και δώσε το υλικό σου να το δισκογραφούν κάποιοι άλλοι που αυτή τη στιγμή μπορούν, μέχρι να μπορέσεις και πάλι.

-Δεν μπορείς να βγαίνεις και να πίνεις τις βοτκάρες σου και τις ουισκάρες σου; Καθόλου δεν πειράζει. Ίσα ίσα. Ποιος είπε πως το οινόπνευμα είναι απαραίτητο για τον οργανισμό σου;

-Δεν μπορείς να τρως ό,τι έτρωγες, όπως έτρωγες μέχρι τώρα; Αυτό κι αν δεν πειράζει. Ήρθε η ώρα να μπει ένα φρένο στο junk food. 

-Κι άλλα πολλά...πολλά...πολλά

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι πως δεν με πειράζει. Υπάρχουν φορές που με πειράζει και που θυμώνω. Δεν θυμώνω όμως με τους άλλους ανθρώπους. Προσπαθώ να μη θυμώνω ούτε με εμένα πια. Ούτε αφήνομαι αμαχητί να μιζεριάζω και να χάνω την όποια μου ενέργεια κάθε φορά. Υπάρχουν αντίμετρα και είμαι τυχερή γι' αυτό. Μη σου πω πως μέχρι να γίνουν όλα αυτά, υπήρξα και αχάριστη, ολίγον τυφλή και κουφή και γενικώς έχανα διάφορα που περνούσαν από δίπλα μου και μπορούσαν να φωτίσουν την κάθε μέρα μου. 

                  Έχει λίγο καιρό που αποφάσισα να περάσω από επιτροπή ΚΕΠΑ. Τόση άχρηστη γραφειοκρατία, τέτοιο θέατρο του παραλόγου, τέτοια τζάμπα ταλαιπωρία με δεκάδες χαρτιά, υπογραφές, σφραγίδες, τρέξιμο, αγωνία, κοροϊδία...Κι όλα αυτά γιατί; Για να σου βεβαιώσουν το ποσοστό αναπηρίας σου. "Ναι! Γιούπι! Μου έδωσαν 67%, μεγάλη επιτυχία! Να γινόταν να μου έδιναν 80%...γαμώτο. Ίσως την επόμενη φορά". Πόσο οξύμωρο! Με τη διαδικασία της ετοιμασίας του φακέλου για το ΚΕΠΑ, η μελαγχολία και η ψιλοκατάθλιψη μου έκαναν "τσα" για τέταρτη φορά. Για τέταρτη φορά όμως αντιστάθηκα. Θα συνεχίσω να γουστάρω το φως και να το επιδιώκω! Κι όσο θα μου λείπουν οι ομάδες μου, οι μαθητές μου, οι αγαπημένοι μου συνεργάτες, τα άγχη, οι συγκινήσεις, τα παρασκήνια, τα μικρόφωνα, οι κλίμακες του Segovia και οι ασκήσεις ορθοφωνίας, τόσο θα μου τρίβω στη μούρη το δεύτερο μου βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν δυο μήνες, τα δυο τραγούδια μου που έγιναν δίσκος πριν λίγες μέρες, το νέο βιβλίο που ξεκίνησα να γράφω και το γουστάρω τρελά και παλαβά! Έχασα για την ώρα πολλά. Τα αντικατέστησα με καινούρια που είναι στα κυβικά μου μέχρι να νιώσω και πάλι έτοιμη να αρχίσω να τρέχω...αν μπορέσω ποτέ. Αν όχι, θα πηγαίνω σιγά σιγά αλλά ποτέ σημειωτόν. Και θα προσπαθώ να μην είμαι άδικη με κανέναν, ούτε τοξική, ούτε μίζερη γιατί κατάλαβα πως όλα αυτά κι άλλα πολλά, γυρνούν επάνω μου, σαν μια ομπρέλα που βρέχει κι από επιλογή την κρατώ στο χέρι μου, σαν αρρωστημένη "άμυνα". Κι εσύ, μπορεί να ασχολείσαι με τελείως διαφορετικά πράγματα απ' ότι εγώ, να έχασες άλλα και όχι τα ίδια με εμένα και τα αντίμετρα σου να είναι εντελώς διαφορετικά από τα δικά μου. Είναι βέβαιο όμως πως αντίμετρα υπάρχουν, αρκεί να έχεις τη διάθεση να τα βρεις και να έχεις κάνει την επιλογή να πετάξεις από πάνω σου αυτή την ομπρέλα που βρέχει...βρέχει...και θα βρέχει ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου μέχρι εσύ ο ίδιος να επιλέξεις να την κάνεις κομμάτια, όσο δύσκολο κι αν μοιάζει κάποιες φορές...

Νο8 -"Ομμμμμ" vs Εντεροπαθητική αρθρίτιδα, over!

- Εμένα η γιόγκα μου άλλαξε τη ζωή.

- Όλα μπορώ να τα σταματήσω. Τη γιόκα, με τίποτα.

   Τα παραπάνω υπερφίαλα τα άκουσα από πολύ δικούς μου ανθρώπους, σοβαρούς ισορροπημένους και καθόλου υπερφίαλους όμως. Φανταστείτε τι έχω ακούσει γενικώς για το θέμα! Πανάκεια η γιόγκα!

      Τα μαθήματα γίνονταν Τρίτη και Πέμπτη νωρίς το βράδυ, στο ισόγειο ενός νεοκλασικού, σε έναν χώρο υπέροχο, ψηλοτάβανο, με πολύ ωραία χρώματα και ξύλινο πάτωμα. Το βασικότερο βέβαια για εμένα ήταν πως ο χώρος εκείνος μου ήταν πολύ αγαπημένος και οικείος. Εκεί μέσα δούλευα για χρόνια. Επίσης, οι περισσότεροι στο τμήμα ήταν από γνωστοί έως κολλητοί φίλοι. Αν προσθέσουμε και τον ενθουσιασμό μου που θα ξεκινούσα κάποιου είδους άσκηση, τότε μιλάμε για εμπειρία του τύπου: περιμένω με τρελή χαρά από την προηγούμενη πότε θα ξημερώσει η επόμενη, τραλαλά-τραλαλά! Να σας πω επίσης πως το διάστημα εκείνο είχα ξεκινήσει ήδη βιολογικό παράγοντα και ήμουν ακόμα υπό αγωγή κορτιζόνης, έχοντας γίνει τούμπανο και η τρίχα δέσποζε κάγκελο από τους κροτάφους μέχρι το πηγούνι καμαρωτή και περήφανη! Κι από τις δυο μεριές! Εντερικά, αν εξαιρέσουμε τις καθημερινές ενοχλήσεις στο υπογάστριο, όλα μια χαρά. Είχα μπει σε ύφεση μετά από το τρομακτικό καλοκαίρι που είχε περάσει και ξεκάθαρα, ένιωθα καλύτερα από ποτέ!

     Η δασκάλα ήταν πολύ σοβαρή, λιγομίλητη, αγέλαστη, παρόλα αυτά, γλυκιά και ήρεμη. Αυτό μου ταίριαζε και με βόλευε δεδομένου πως με τις υπερβολές, τις παρλαπίπες και το ύφος μεγαλογκουρού-αρχιγιόγκι-συνδεόμαστε με το υπερπέραν, δεν μπορώ, μπιμπικιάζω! Βέβαια δεν σας κρύβω πως μια αγωνία την είχα στην αρχή για το τι θα αντιμετωπίσω. Ήρθε και το ξεκίνημα με εκείνο το φοβερό:

-Και τώρα καθόμαστε οκλαδόν...(85 δευτερόλεπτα παύση)...ισιώνουμε τη μέση και νιώθουμε την ενέργεια να κυλάει στη σπονδυλική μας στήλη έχοντας τα μάτια κλειστά...(85 δευτερόλεπτα παύση)...σχηματίζουμε με τον δείκτη και τον αντίχειρα κύκλο, ακουμπάμε τα χέρια στα γόνατα και χαλαρώνουμε...(αμέτρητα δευτερόλεπτα παύση)...παίρνουμε ανάσα, στην εκπνοή απαγγέλλουμε όλοι μαζί τρεις φορές το Ομμμμμμμ και συντονιζόμαστε με τον συμπαντικό παλμό.

Αυτό ήταν! Είχε έρθει η στιγμή όπου μάλλον θα με πετούσαν έξω από το νεοκλασικό μιας και θα είχα καταστρέψει όλη τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει ο χαμηλός φωτισμός και τα πλίτσι-πλίτσι που ακούγονταν από το cd-player με συνοδεία νέϋ και μεταλλόφωνου. Στο πρώτο Ομμμμμμμμ έμεινα βουβή, σφίγγοντας το διάφραγμα να μη γελάσω. Ούτε εισπνοή, ούτε εκπνοή! Στο δεύτερο, άνοιξα το ένα μάτι και κοίταξα κρυφά όσο μου επέτρεπε η μονόφθαλμη μου όραση να δω τι κάνουν οι υπόλοιποι. Όλοι ακίνητοι, βούδες οι άτιμοι και τόσο συγκεντρωμένοι! Τι το 'θελα! Ευτυχώς το υπόκωφο γέλιο μου συνέπεσε με το τρίτο Ομμμμμμμ των υπολοίπων κι έτσι κέρδισα λίγα λεπτά ακόμα. Έκλεισα γρήγορα το μισάνοιχτο μάτι, σοβάρεψα και περίμενα την επόμενη οδηγία. Όταν άνοιξαν όλοι τα μάτια γύρισα στα αριστερά που ήταν η Αθηνά και της είπα "Αλήθεια τώρα; Θα κάνουμε και Ομμμμμμ;" και γέλασε κι εκείνη η οποία βέβαια είναι σκυλί μαύρο και τύπος σωστός και αποφασιστικός και δεν κώλωσε στιγμή να απαγγείλει τα Ομμμμμμ με στόμφο και να συντονιστεί με τον παλμό του σύμπαντος. Εγώ τίποτα, καμία δόνηση, συντονισμός μηδέν, κούτσουρο μαύρο! Καλά να πάθω αφού είμαι πνεύμα αντιλογίας, σάτυρος, αμφισβητίας και φύση αρνητική στις παραφυσικοσυμπαντικές συνδέσεις!  

     Δεν χρειάστηκε δεύτερο μάθημα. Από το πρώτο είχα ενθουσιαστεί κι ας μην κατάφερα να κάνω όλες τις ασκήσεις. Διότι φίλοι μου, η γιόγκα, Η ΓΙΟΓΚΑ ΛΕΩ, εκτός από τα τσαλιμάκια με το σύμπαν, το φλέρτ με τις ενέργειες πάνω-κάνω στο κορμί και τον συντονισμό με το Μπανγκαλόρ και την Καλκούτα, έχει και ασκήσεις σωστές κι ωραίες. Βεβαίως! Μούσκεμα είχα γίνει σε κάποια φάση και αγκομαχούσα να καταφέρω να κάνω το βαρελάκι, το σκύλο, τον φοίνικα, το λαγό. Για τις ασκήσεις ισορροπίας καλύτερα να μην μιλήσω. Μιλάμε για το γέλιο της αρκούδας τις πρώτες φορές. Να 'ναι καλά το ντουβάρι που είχα φροντίσει να έχω πάντα δίπλα μου. Ναι. Είχα καταπιαστεί την επόμενη μέρα, πράγμα που με βεβαίωσε πως πράγματι είχα ασκηθεί και οι μύες μου είχαν δουλέψει. Από το τρίτο μάθημα, ζούσα και ανέπνεα για το τελείωμα των μαθημάτων με τη γιόγκα νίντρα. Μεγαλεία σας λέω! Τέτοια χαλάρωση, τέτοια ηρεμία...

    Ήταν γεγονός. Είχα βρει τη χαρά της ζωής. Τόσο, που έκανα γιόγκα και στο σπίτι. Είχα και τον εξοπλισμό μου! Τη φλις κουβέρτα μου τη μοβ, το μοβ στρωματάκι μου, τις πετσέτες μου, τα 27 ζευγάρια κάλτσες που είχα αγοράσει. Και φυσικά, την τσάντα που μου είχε κάνει δώρο η Βίκυ. Μια bohemian κούκλα, ότι έπρεπε για τα συμπράγκαλα της γιόγκαΣ. Όλη τη μέρα, δηλαδή τις ώρες που έλειπε ο Βασίλης, έβαζα cd με μουσική για γιόγκα. Νιρβάνα η κυρία! Και μάλιστα, σπαζόμουν απίστευτα και το θεωρούσα δείγμα κατάφωρης ασέβειας να μπαίνει ο Βασίλης σπίτι -κουρασμένος από τη δουλειά- και να μου λέει "Τι θα γίνει ρε Βάγια! Να κλείσουμε αυτές τις σαβάσανες να βάλουμε να ακούσουμε κάτι άλλο, ή τίποτα;". Εγώ, πιστή στο σκοπό μου έπαιρνα τις ανάσες μου, έκλεινα τη μουσική και σιγοψιθύριζα ανέκφραστη: όοοοοοχι, δεν θα σου κάνω τη χάρη να ταραχτώ...Κι έτσι, πολύ περήφανη για τον εαυτό μου έκλεινα το cd-player κι έβαζα ντοκιμαντέρ για τα άγρια ζώα της Δυτικής Βεγγάλης.  

     Πέρασαν δυόμιση μήνες και είχα κάνει ήδη γύρω στα είκοσι μαθήματα. Είχα αρχίσει να βελτιώνω την ευλυγισία μου. Οι ασκήσεις -ακόμα και οι δύσκολες- μου έβγαιναν με μεγαλύτερη ευκολία. Δεν ίδρωνα όσο στην αρχή και λαχάνιαζα πολύ λιγότερο. Όλα είχαν μπει σε μια σειρά και Ω ΝΑΙ! Συμβιβάστηκα και με το Ομμμμμμ και το έλεγα κι εγώ κάθε φορά, παρέα με τους υπόλοιπους γιόγκι φίλους μου (αυτό να μη βγει παραέξω όμως). Ένιωθα όμορφα. Πολύ όμορφα. Τόσο με το σώμα μου όσο και με το μέσα μου που είχα βρει κάτι που μου κάνει καλό και το ευχαριστιέμαι τόσο πολύ. Ώσπου κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά με τα γόνατα μου. Πόνος αφόρητος. Ρε καλέ μου, ρε χρυσέ μου, τίποτα αυτός! Εκεί! Μπάστακας! Και σαν να μην μου έφταναν τα γόνατα, άρχισαν να πονάνε και οι αστράγαλοι μου, οι ώμοι, οι αγκώνες. Κι έρχεται ένα βράδυ που έμεινα εγώ ξαπλωμένη και τα χέρια όρθια μη ξέροντας τι στον κόρακα να κάνω! Καρποί και δάχτυλα, λες και τα είχε πατήσει νταλίκα. 

-Δεν ξέρω τι να κάνω! Ξεκίνησα γιόγκα, μου άρεσε πολύ, μου έκανε πολύ καλό αλλά τώρα, με αυτούς τους πόνους δεν ξέρω αν πρέπει να επιμείνω. Εσείς τι λέτε γιατρέ; Να προσπαθήσω να συνεχίσω ή όχι; 

Ο ρευματολόγος μου είπε πως η γιόγκα γενικά είναι πολύ καλή άσκηση αλλά όσο πονάω, δεν πρέπει να ζορίζομαι. Μα είναι δυνατόν, με το που απαλλάχτηκα από την κορτιζόνη να φορτώθηκα αυτό το χτικιό; Να 'ναι τυχαίο; Ποιος ξέρει...Το μόνο βέβαιο είναι πως εγώ, μέχρι και σήμερα, τρεις μήνες μετά, συνεχίζω να πονάω όσο πονούσα κι άλλο τόσο. Πάει η γόγκα, πάει και η χαρά της προσμονής και η ικανοποίηση της άσκησης. Πάει και το cd με τα πλίτσι-πλίτσι. Μπήκε στην ντουλάπα και η τσάντα η bohemian με όλα τα κομφόρ. Κάθε φορά που την κοιτάζω με πιάνει μελαγχολία. Τόση γκίνια! Μούντζα έφαγα πια; Όχι. Καμία μούντζα, καθόλου γκίνια. Εντεροπαθητική αρθρίτιδα λέγεται και μου έχει αλλάξει τη ζωή, όσο βαρύ κι αν ακούγεται. Που θα πάει όμως! Δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό βιολί για πάντα. Θα έρθει η μέρα που θα αρχίσω να νιώθω καλύτερα, μέχρι που πια δεν θα πονάω καθόλου. Θα πάω ταξίδι στην Ινδία και θα κάνω γιόγκα εκεί! Θα δροσίζομαι στις όχθες του Γάγγη, θα στοχάζομαι ακούγοντας την "μεγάλη σιωπή" μέσα στο Behai Temple και θα διαλογίζομαι στους πρόποδες των Ιμαλαίων φορώντας μια ροζ κελεμπία, μακριά από όλους κι από όλα. Τέλος πάντων...οκ...δεν ξέρω...μάλλον δεν θα πάω στην Ινδία. Εδώ μου αρέσει περισσότερο. Μου αρκεί να μπορέσω να ξεκινήσω και πάλι τα μαθήματα με την Ναταλία στο νεοκλασικό, παρέα με τους φίλους μου που το καλαμπουρίζουμε με τα Ομμμμμ, τις σαβάσανες και τα τοιαύτα! 

ΥΓ. Τα εκπληκτικά γιόγκι-αγγελάκια είναι της ακόμα πιο εκπληκτικής Evgenia Gapchinska

Νο7 - Negative approach A' - Τι να μας πεις κι εσύ κουκλίτσα μου...

       

     Και τι νομίζεις πως είναι οι ασθενείς; Ένα υποσύνολο του γενικότερου συνόλου είναι. Γιατί να διαφέρουν από το μέσο όρο ή να αποκλείονται από αυτούς οι κάθε λογής “περίεργοι”;

       Η διαδρομή μου στην Crohn είναι προς το παρόν μικρή, μιας και έχει μόνο τρία χρόνια που την καπελώθηκα και έξι μήνες που έγινε η πραγματική διάγνωση. Οι εμπειρίες όμως με τους ανθρώπους που έτυχε να παρακολουθήσω λίγο ή πολύ αυτό το διάστημα με αφορμή την Crohn, ομολογώ πως έχουν ενδιαφέρον. Με κάποιους δια ζώσης, με κάποιους άλλους διαδικτυακά. Όχι μόνο με ασθενείς ΙΦΝΕ αλλά και άλλων νόσων. Οι κατηγορίες είναι πολλές. Σήμερα θα ασχοληθούμε με δύο από αυτές, υπό τον γενικό τίτλο Negative approach (υπάρχουν και οι Positive approach φυσικά), οι οποίες ισχύουν και για τους εκάστοτε συνοδούς βεβαίως:

ΦΩΣΤΗΡΑΣ

1. Ο “φωστήρας σκέτο”. Είναι αυτός που ξέρει τα πάντα και δεν χάνει ευκαιρία να σου λύνει ΚΑΘΕ ΤΥΠΟΥ απορία έχει δεν έχει επιχειρήματα, αποδείξεις, γνώση. Έχει διάθεση όμως!
2. Ο “φωστήρας-αινιγματικός”. Είναι αυτός που ξέρει τα πάντα, (φαίνεται αυτό ή σου το λέει ξεκάθαρα πως ναι, ξέρει τα πάντα λέμε) αλλά είναι αλληγορικός! Πως είναι το Mother του Αρονόφσκι; Ε κάπως έτσι. Λίγο μεταφορικά, λίγο μέσω Λαμίας...Είναι πονηρούλης!
3. Ο “φωστήρας-κρυψίνους”. Ξέρει όσα και ο “φωστήρας-αινιγματικός” αλλά 'ντάξει τώρα! Δεν θα κάτσει να σου αναλύσει και το κάθε τι. Στο φινάλε, ψάξε βρες τα μόνος σου. Αυτός δηλαδή κορόιδο είναι που έχει κάνει τόση έρευνα σε όλο το ίνΔερνετ(!) Να λες κι ευχαριστώ που υπάρχει και σε παρακινεί κι εσένα!

ΕΙΡΩΝΑΣ

1. Ο “είρωνας σκέτο” είναι αυτός που έχει πάντα αυτό το ύφος το “ε καλά τώρα τι να μας πεις και 'σύ”. Ότι κι αν λέει ή γράφει, ότι κι αν ακούει ή διαβάζει, το ίδιο ύφος. Χωρίς κανέναν λόγο. Είναι πάντα και σε όλα μακράν καλύτερος σου.
2. Ο “είρωνας αμφισβητίας” είναι αυτός που δεν πείθεται με καμία κυβέρνηση. Θα απορρίψει αυτό που ισχυρίζεσαι αφού πρώτα σε ειρωνευτεί με το γάντι ή όχι, απλά γιατί γουστάρει και μπορεί κι έτσι νοιώθει τύπος ωραίος και ξεχωριστός.
3. Ο “είρωνας – μας ψεκάζουν” είναι αυτός που οτιδήποτε ορθολογικό, αποδεδειγμένο επιστημονικά κλπ θα σου το κάνει πατσαβούρα και θα σου το πετάξει ειρωνικά στα μούτρα με τη μία, διότι αυτός ξέρει ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ κι εκ των έσω πως πίσω από την πλάτη μας, έχει στηθεί μια απίστευτη σκευωρία εις βάρος μας. Οι γιατροί θέλουν να μας σκοτώσουν, τα φάρμακα θέλουν να μας δηλητηριάσουν, τα νοσοκομεία θέλουν να μας εξοντώσουν. Μη σε μπερδεύει που σας κουράρουν οι ίδιοι γιατροί, παίρνει τα ίδια φάρμακα με εσένα και νοσηλεύεται στα νοσοκομεία που νοσηλεύεσαι κι εσύ. Έχει σοβαρότερο λόγο από τον προφανή που έχεις εσύ. Χαϊβάνι! Το κάνει ώστε μια μέρα να ξεσκεπάσει όλον αυτόν τον δόλιο συρφετό που κάνει πειράματα επάνω μας. Για μας δουλεύει ρε κουτό!

Με τους ασθενείς-συνοδούς που είναι τύποι όμορφοι και άνθρωποι ωραίοι (Positive approach), εννοείται πως θα ασχοληθούμε σε επόμενες αναρτήσεις. Γιατί εκτός από τους γραφικούς μεν αλλά στο "βάθος" πολύ καλά παιδιά που θα αναλύονται στην ενότητα με την ετικέτα "Γιατί η γκρίνια κάνει καλό" πάντα θα υπάρχουν και οι άνθρωποι εκείνοι που θα είναι ουσιαστικοί, και με την καλύτερη των διαθέσεων να βοηθήσουν στο οτιδήποτε, από το πιο μικρό μέχρι το πιο σύνθετο. 

Νο6 - Βιολογικός παράγοντας, έγχυση πρώτη

          Τα δύσκολα, ήταν βέβαιο πως είχαν περάσει. Το ήξερα μεν, το επιβεβαίωσα και στη συνέχεια. Από το νοσοκομείο μπορεί να μην ξεμπερδεύουμε εύκολα μα πλέον, πάμε κι ερχόμαστε απλά κι ωραία. Επισκέπτες ρουτίνας, στην μαλακωσιά που λέμε και στο χωριό μου. Έτσι κι εκείνο το πρωί της 18ης Σεπτέμβρη. Ξεκινήσαμε με τον Βασίλη, με άφησε απ΄ έξω κι εγώ με ελαφριά ταχυκαρδία (καθότι πρωτάρα, όχι τίποτε άλλο) μπήκα μέσα, ακολούθησα την γνωστή πλέον διαδρομή, έστριψα αριστερά, μετά δεξιά και βρέθηκα έξω από την κλειδωμένη πόρτα του ενδοσκοπικού τμήματος. Στο σημείο εκείνο, η πρόσβαση για τον κόσμο σταματάει. Χτυπάς το κουδούνι και σε αφήνουν να περάσεις εάν κι εφόσον έχεις λόγο να μπεις. Δύο νοσηλεύτριες, μια καθαρίστρια κι έτερος ουδής! Άλλος κόσμος, διαφορετικά πλασμένος θαρρείς! Έξω στα έκτακτα να γίνεται πανικός μα κλείνοντας η πόρτα πίσω μου ήταν λες και ήμουν αλλού και όχι στο ισόγειο του νοσοκομείου. "Τι στον κόρακα! Ή τους πέτυχα σε ώρα προσευχής (!) ή μόλις είχε πέσει βόμβα νετρονίου και δεν είχα πάρει πρέφα!" σκέφτηκα. Με καλημέρισαν ευγενικά, μου είπαν να βάλω ποδονάρια που υπήρχαν σε ένα κυπελάκι μόλις έμπαινες και να καθίσω. 
     Μύριζε απορρυπαντικό γενικής χρήσης και καφές φρεσκοψημένος. Το ραδιόφωνο έπαιζε Μάλαμα, μετά Ζερβουδάκη, μετά δεν θυμάμαι ακριβώς τι αλλά ήταν όλα του γούστου μου, πράγμα που με έκανε αρχικά να νιώσω οικεία και ήρεμα, παρ' όλη τη δικαιολογημένη μου αγωνία. Λίγα λεπτά αργότερα με φώναξε η γιατρός στο γραφείο της. Με ρώτησε τα πάντα, της απάντησα τα πάντα. Μου εξήγησε για άλλη μια φορά τι εστί βιολογικός παράγοντας με τα υπέρ του και τα κατά του, πώς ακριβώς γίνεται και πόσο ακριβώς κρατάει η διαδικασία, μου ευχήθηκε καλή αρχή και καλή επιτυχία και η μια νοσηλεύτρια με πήρε αλά μπρατσέτα και με πήγε στον θάλαμο ανάνηψης. 
       "Ορίστε! Διάλεξε όποιο κρεβάτι σου αρέσει!" μου είπε χαμογελαστή. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με τέσσερα κρεβάτια από τη μια μεριά και τέσσερα από την άλλη. Άπλα, ησυχία, όλα μια χαρά. Διάλεξα το πρώτο κρεβάτι από τα δεξιά, έβγαλα τα παπούτσια μου και ξάπλωσα. "Εγώ είμαι η Ντίνα και η άλλη κοπέλα είναι η Άννα. Θα τα θυμάσαι, ε; Εμείς εδώ είμαστε πάρα πολύ αυστηροί με το πρωτόκολλο Βάγια μου. Κι αυτό σημαίνει πως σήμερα που είναι η πρώτη σου έγχυση, θα σου την κάνουμε με πολύ αργό ρυθμό και θα κρατήσει αρκετά. Θα ερχόμαστε συχνά να βλέπουμε πως είσαι. Αν χρειαστείς οτιδήποτε, φώναξε μας. Να σου δώσω και μια κουβερτούλα να μην κρυώνεις;" με ρώτησε, ενώ είχε ανοίξει ήδη την ντουλάπα με τις κουβέρτες και κρατούσε στα χέρια της μια γαλάζια πικέ.  Θα κρατήσει αρκετά; Οκ. Δηλαδή καμιά ωρίτσα, σκέφτηκα. Εννοείται πως κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου! 
       Η έγχυση κράτησε τρεις-τέσσερις  ώρες, συν καμιά ώρα ακόμα τα προκαταρκτικά τα οποία περιλάμβαναν αιμοληψία για πλήρη εργαστηριακό έλεγχο και προετοιμασία με ενδοφλέβια χορήγηση αντιισταμινικών και κορτιζόνης. Α ναι! Είχαμε και έλεγχο ζωτικών λειτουργιών. Μάλιστα! Πάνω από κάθε κρεβάτι υπήρχε μια οθόνη με τα σχετικά καλώδια που συνδέονταν με πιεσόμετρο, μετρητή οξυγόνου κλπ. Μετρήσαμε και την θερμοκρασία, τελείωσε και η προετοιμασία και ξεκινήσαμε την έγχυση. Και τώρα; Τώρα καλά να πάθεις που δεν έφερες μαζί σου ένα τάμπλετ, ένα βιβλίο, ένα περιοδικό, ένα woki toki, κάτι τέλος πάντων! Κάτσε και κοίτα τον τοίχο απέναντι και μέτρα σε πόση ώρα θα αρχίσεις να πλήττεις από την ακινησία και τη βαρεμάρα! Ευτυχώς το ραδιόφωνο έπαιζε χαμηλά μεν αλλά σε ένταση ικανή να μπορώ να ακούω κι εγώ κανένα τραγουδάκι. Δεν ξέρω αν ήταν κι αυτό θέμα πρωτοκόλλου ή οδηγία της γιατρού αλλά οι νοσηλεύτριες περνούσαν τουλάχιστον κάθε μισάωρο, με κοιτούσαν, με ρωτούσαν πως είμαι, αν νιώθω κάτι περίεργο, με έψαχναν να δουν αν έχω βγάλει τίποτα στο δέρμα μου. Μιλάμε για περιποίηση, όχι αστεία. "Σήμερα θα είσαι μοναχούλα. Έτυχε να μην έχουμε άλλους. Τις επόμενες φορές όμως θα σου έχουμε παρεούλα!" μου είπε η Ντίνα κι εγώ που είχα πήξει στην μονοτονία τόσο, χάρηκα, έχοντας ξεχάσει πως σε γενικές γραμμές είμαι μοναχική και στραβόξυλο και τελικά αυτή η μοναξιά στο θάλαμο μου ταίριαζε κατά βάθος! 
        Είχε μεσημεριάσει. Όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ο οργανισμός μου δέχτηκε τον βιολογικό παράγοντα χωρίς γκρίνιες και παραξενιές. Πριν φύγω η γιατρός με ενημέρωσε για τα αποτελέσματα των εργαστηριακών. Καλά δεν τα έλεγες, ήταν όμως σαφώς καλύτερα από άλλες φορές, άρα ήμασταν σε φάση βελτίωσης. Τι άλλο να θέλει ο άνθρωπος! Μια αυτό, μια η βόλτα στη θάλασσα που ακολούθησε, ένιωσα να φεύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Αν δεν έκανα και την κουταμάρα να πιω δυο λεμονάδες (αναψυκτικό) μονοκοπανιά μόλις γύρισα στο σπίτι για να το γιορτάσω και να ακολουθήσουν οι γνωστές συνέπειες, θα ήταν όλα ακόμα καλύτερα, όχι πως δεν ήταν ήδη πάρα πολύ καλά! 
          Στο σημείο αυτό θέλω να πω πως νιώθω ιδιαιτέρως τυχερή που σε δημόσιο νοσοκομείο δεν ένιωσα πολίτης β' κατηγορίας που τον ξεπετάνε όπως όπως λόγω φόρτου εργασίας, κούρασης, ιδιοσυγκρασίας ή οτιδήποτε άλλο. Αντιθέτως, είχα την προσοχή και την φροντίδα που χρειαζόμουν, σε ένα περιβάλλον καθαρό, φωτεινό, σύγχρονο, αξιοπρεπές, χωρίς να νιώσω ούτε στιγμή πως έγινε η οποιαδήποτε έκπτωση στην ποιότητα της νοσηλείας μου, την σοβαρότητα της αντιμετώπιση της θεραπείας μου, στην ενημέρωση μου, στην τακτοποίηση της τραγικής, ελληνικής γραφειοκρατίας χωρίς να χρειαστεί να κουραστώ καθόλου. Αυτά, διότι μέσα στον γενικότερο χαμό και την προχειρότητα, τα καλώς κείμενα είναι χρήσιμο να τα τονίζουμε. Μιλώντας μόνο για τα άσχημα, δηλητηριαζόμαστε ακόμα περισσότερο.  Και δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός κι ενημερώνομαι περισσότερο, διαπιστώνω ακόμα πιο πολύ το πόσο τυχερή έχω σταθεί ως τώρα, συγκριτικά με άλλους συνασθενείς. Προσφάτως, είδα φωτογραφίες από διαδρόμους δημόσιου νοσοκομείο μεγάλης πόλης, ασθενείς υπό βιολογικό παράγοντα, ανοσοκοτεσταλμένους κι εν ώρα έγχυσης να πηγαινοέρχονται όρθιοι, αγκαζέ με το στατό ή στην καλύτερη περίπτωση σε καροτσάκι, δίπλα από διερχόμενους ασθενείς άλλων παθήσεων, συνοδών κλπ...Ε ναι! Είμαι τυχερή σε βαθμό εκνευριστικό!
          Σε δυο βδομάδες είχε προγραμματιστεί η δεύτερη έγχυση...
       
     

No5 - Παγκρεατίτιδα - Pool party / 1-0 (Crohn λεπτού και παχέος)

           

           Ήταν ήδη 30 Αυγούστου και είχαν πλέον ναυαγήσει τα μεγαλόπνοα σχέδια που είχαμε κάνει με την αδελφή μου. Θα ερχόταν από την Αθήνα και θα βάζαμε μια μεγάλη πισίνα φουσκωτή στον κήπο πίσω. Θα αραδιάζαμε γύρω-γύρω φαναράκια με κεριά, θα βάζαμε και ξαπλώστρες...Όποτε θα βαριόμασταν να πάμε στη θάλασσα, θα κάναμε το μπάνιο μας πίσω, στην πισίνα τη φουσκωτή! Βέβαια! Χλιδή! Κανέναν ενδοιασμό δεν είχαμε για το τι θα έλεγε ο ένας και ο άλλος που θα μας έβλεπε κοτζάμ γαϊδάρες να τσαλαβουτάμε σαν τα πετνάχρονα μέσα στο μόλις 1,5 μέτρου βάθος φουσκωτό. Εμείς το είχαμε αποφασίσει και μάλιστα είχαμε ήδη κανονίσει και κοκτέιλ πάρτι για κάποια βράδια με φίλους, όλοι μαζί στην πισίνα να πλατσουρίζουμε και να πίνουμε frozen water melon και pina calάδες (παρέα με τα κουνούπια, τις σκνίπες, τις γάτες που θα πάλευαν να ανέβουν στην πισίνα ανοίγοντας κάθε φορά κι από μια τρύπα στο πλαστικό). Δηλαδή οι άλλοι θα έπιναν, εγώ στην ξέρα θα ήμουν, με σόδες...αλλά δεν θα με πείραζε καθόλου.
          Το δωμάτιο ήταν τετράκλινο με σφήνα, ένα ακόμη κρεβάτι. Είχε κίνηση εκείνη την μέρα. Με έβαλαν στο παράθυρο. Στο πρώτο πεντάλεπτο είχα ήδη καταλάβει πως έτυχα σε θάλαμο-τρελάδικο. Απερίγραπτη ζαλάδα, επίμονος πόνος παρ΄όλα τα παυσίπονα...Μια επισκέπτρια θεώρησε καλό να γείρει όλη πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού μου και να αρχίσει να κουνιέται πέρα-δώθε. Κι εγώ, με το ζόρι να κρατιέμαι μην κάνω των εικοστό όγδοο εμετό. Της μίλησα ευγενικά, μου απάντησε με ενοχλημένη απορία: Τόσο δυνατά σας κούνησα; Δεν γινόταν να ανοίξω διάλογο και να εξηγώ. Ζήτησα ξανά ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ! Με κοίταξε με αηδία και μου γύρισε την πλάτη. Ακριβώς απέναντι μια κυρία, όχι πολύ μεγάλη, η οποία για κάποιο λόγο τα είχε με όλα και με όλους, φώναζε, ούρλιαζε, καταριόταν και για εκδίκηση, τραβούσε την πεταλούδα που μόλις πριν λίγο της είχαν ξαναβάλει...Η διπλανή μου απλά έβριζε γιατί δεν τη βόλευε το three-way στο δεξί χέρι. Ήταν θέμα ωρών να λαλήσω εκεί μέσα μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. "Ωτοασπίδες! Αυτό είναι! Σώθηκα!" Αυτή ήταν η μόνη μεσοβέζικη μεν, λύση δε που είχα καταφέρει να σκεφτώ. 

          Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν οι ώρες κι από μεσημέρι έφτασε προχωρημένο απόγευμα. Είχα διάφορα να σκεφτώ και μάλλον απορροφήθηκα. Επισπεύσθηκε η εξέταση του υλικού της κάμερας-κάψουλας και είχαμε πλέον ακριβή διάγνωση. Νόσος Crohn σε λεπτό και παχύ έντερο. Βλάβες και έλκη παντού, μου είχε ήδη πει η γαστρεντερολόγος πριν με ανεβάσουν στο δωμάτιο. Όσο να πεις, αυτό ήταν κάτι που με είχε βάλει σε σκέψεις. Εν τω μεταξύ, όλες αυτές τις ώρες στον θάλαμο γινόταν το σώσε! Κόσμος έμπαινε, έβγαινε, μιλούσε, φώναζε. Τσίρκο. Εκτός τόπου και χρόνου οι επισκέπτες, χωρίς αίσθηση του πού βρίσκονται και της ώρας που δεν ήταν ώρα επισκεπτηρίου. Είχα απελπιστεί. Ώσπου μπαίνουν στο θάλαμο οι γιατροί, διώχνουν όλον εκείνο τον ντουνιά αφού πρώτα κάνουν συστάσεις για τη φασαρία και το χαμό. Σειρά είχε η έντονη επίπληξη στην κυρία απέναντι που μέσα σε τρεις ώρες είχε πετάξει στο πάτωμα τρεις πεταλούδες γιατί: "Θα τους δείξω εγώ! Θα τις κάνω να έρχονται κάθε δέκα λεπτά να μου βάζουν καινούρια πεταλούδα!". Φτάνει η σειρά μου. Μου λένε κάποια πράγματα, τους ρωτάω κι εγώ άλλα τόσα μέχρι που η κυρία απέναντι -να 'ναι καλά η γυναίκα!- βγάζει και πάλι την πεταλούδα και μας διακόπτει. Ήταν ευκαιρία τώρα να εκδικηθεί τους γιατρούς! Ναι! Και να τα αίματα να τρέχουν στο σεντόνι και να οι φωνές και να τα νεύρα και να ο πανικός..."Σας παρακαλώ παιδιά, να φροντίσουμε να φύγει η κοπέλα από αυτόν το θάλαμο, θα τρελαθεί εδώ μέσα, δεν πρόκειται να μπορέσει να ηρεμήσει ποτέ" είπε η διευθύντρια στο επιτελείο της κι εγώ, παραλίγο να πεταχτώ όρθια και να χορέψω πεντοζάλη από την χαρά μου! Έτσι κι έγινε. Όχι μόνο άλλαξα δωμάτιο, πήγα και σε δίκλινο. Μάλιστα! Παρέα με μια κοπελίτσα η οποία είχε πάθει αλλεργία από κινολόνη. "Αχ τι ωραία που είναι όταν μπαίνουμε σε αυτό το δωμάτιο και μυρίζουν κολονίτσες" έλεγε η προϊσταμένη. Εμ βέβαια! Διότι εμείς σε εκείνο το δωμάτιο ήμασταν σαν σε ξενοδοχείο. Κάναμε τα μπάνια μας, βάζαμε τα αποσμητικά μας, βλέπαμε τηλεόραση, κλείναμε την πόρτα να μην μας ενοχλούν από το διάδρομο. Μεγαλεία!
          Δεν άργησε όμως να μου βγει η χαρά από τη μύτη. Οι φλέβες μου έσπαγαν η μια μετά την άλλη. Τα χέρια μου είχαν γίνει βαθύ μπλε και έκαιγαν από τα κάλια στους ορούς. Οι νοσοκόμες είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά και είχε αναλάβει ο Βαγγέλης, ο γιατρός που με ανέλαβε από τη στιγμή που πήγα στα έκτακτα. Αυτός ο γλυκός νεαρός που μιλούσε ελάχιστα, είχε κλείσει 48ωρο ξύπνιος σε υπηρεσία και ίδρωνε πολύ. Ίδρωνε κι όταν έψαχνε φλέβα. Ακόμα περισσότερο ίδρωνε όταν έψαχνε φλέβα στα πόδια μου και δεν έβρισκε ούτε εκει! Ρημάδες φλέβες, ξεροκέφαλες! Πολύ τον συμπάθησα τον Βαγγέλη και ήθελα να του πω "Παράτα τις φλέβες ρε Βαγγέλη και πήγαινε κοιμήσου μερικές ώρες βρε άνθρωπε!" Ο Βαγγέλης όμως ήταν λίγο απόμακρος κι έτσι δεν είπα τίποτα. Μόρφαζα μόνο σιωπηλά και έτρεχε το δάκρυ κορόμηλο. Πονούσα, όχι αστεία...
             Η παγκρεατίτιδα θεραπευόταν. Έμπαινε το νερό στ' αυλάκι σιγά σιγά κι εγώ ήμουν κάθε μέρα και καλύτερα.  Μόνο που ήμουν εντελώς νηστική. Τίποτα δεν μου έδιναν να φάω! Πρώτη μέρα, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη...Άρχισα να βλέπω το φαγητό της κοπέλας στο διπλανό κρεβάτι και αφενός την μισούσα θανάσιμα, αφετέρου έπιανα συχνά τον εαυτό μου να καταστρώνει φθονερό σχέδιο δολοφονίας τόσο της διπλανής όσο και της τραπεζοκόμου! Την πρώτη, για να μην με μαρτυρήσει που θα είχα δολοφονήσει την δεύτερη για να αρπάξω από το καροτσάκι ότι προλάβαινα. Οι γιατροί ήταν κάθετοι ό,τι κι αν τους έταζα. Δεν έπρεπε να φάω. Ήρθε όμως η μέρα που επιτέλους θα μπορούσα να πιω τσάι. Από τ' αξημέρωτα περίμενα να ακούσω το καροτσάκι να αναπηδάει το σαμαράκι στο διάδρομο και να έρχεται με το μοσχομυριστό, ζεστό μου τσάι! Ήμουν και μόνη πια στο δωμάτιο, μπορούσα να κρύβομαι άνετα πίσω από την μισόκλειστη πόρτα και να παραφυλάω. Πήγε-ήρθε η τραπεζοκόμα, πουθενά το τσάι μου. Την πετυχαίνω έξω από την στάση αδελφών.
-Με συγχωρείτε, αλλά μήπως με ξεχάσατε;
-Όχι, δεν έχω κάτι για σας.
-Ε πως δεν έχετε! Για δείτε καλύτερα!@#$%^&*&^%$#$%^&*()Π_*&^%
-Α ναι, ένα τσαγάκι ήταν για σας, πράγματι.
-Και που είναι το τσαγάκι μου;
-Αχ δεν έχω, τελείωσε. Εντάξει, ένα τσάι ήταν μόνο!
Ε ρε, άστραψα και βρόντηξα! Την κυνήγησα μέχρι το κουζινάκι και την απείλησα με το σωληνάκι του ορού πως θα την πνίξω! Μου έβαλε στα γρήγορα μια κούπα με παγωμένο τσάι - νερόπλυμα και πριν φύγω από μπροστά της, την κοίταξα αυστηρά με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις: "Να μην ξαναγίνει αυτό! Θα 'χουμε θέματα!". Ακους εκεί! Να με αφήσει χωρίς τσάι! Ήταν Σάββατο και το απόγευμα μετά το τσάι, ο Βαγγέλης μου είπε πως αν θέλω μπορώ να πάρω εξιτήριο την Κυριακή. "Όχι Βαγγέλη, δεν θα πάρω εξιτήριο αν πρώτα δεν μου δώσετε να φάω κανονικά! Εγώ σπίτι μου δεν γυρίζω έτσι, χωρίς να είμαι σίγουρη πως δεν θα αρχίσω πάλι τους εμετούς και τα χαζά! Τέλος!" Δεν με πίστευα που ήθελα να μείνω. Έπαιξε ρόλο και το δωμάτιο και τα ξενοδοχειακά κομφόρ, η ησυχία, ο εξαιρετικός κλιματισμός, η τηλεόραση, η θέα από το τεράστιο παράθυρο. Δεντράκια, πουλάκια, βατράχια, αλεπουδίτσες...Πάνω στο βουνό το νοσοκομείο μας! Οικόπεδο-φιλέτο!  Ναι, ας ήμουν ακόμα σε εκείνον τον θάλαμο-τρελάδικο και θα είχα φύγει νύχτα, με τις πυτζάμες!
         "Υπάρχει στο οικογενειακό σας ιστορικό κάποιο αυτοάνοσο;" με είχε ρωτήσει η γαστρεντερολόγος την ώρα που με ετοίμαζαν για την γαστροσκόπηση, κατά την πρώτη νοσηλεία μου. Φυσικά και υπήρχε. Αυτοάνοση υπατική ανεπάρκεια η μαμά, σκλήρυνση κατά πλάκας η αδελφή, ελκώδη κολίτιδα η θεία (από του μπαμπά τη μεριά). Είμαστε βαρβάτο σόι εμείς! Η ΣΚΠ της αδελφής μου ήταν ανασταλτικός παράγοντας για να μπω σε θεραπεία βιολογικού παράγοντα, μου είχε πει η γιατρός. Επειδή όμως με την Αζαθειοπρίνη ατυχήσαμε, ήταν μονόδρομος. Κι αφού έκανα όλους τους δυνατούς ελέγχους (μέχρι και μαγνητική εγκεφάλου για να αποκλείσουμε το οτιδήποτε) πήρα το εξιτήριο μου την Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου. Αρχίζω το σχήμα της Medrol από την αρχή στο σπίτι και περιμένω περιχαρής και γεμάτη αγωνία την πρώτη έγχυση Ινφλιξιμάμπης στις 18 του μήνα...


          

Νο4 - Τετράκλινο με θέα το βουνό!

        

...κλείνω το τηλέφωνο με τη γιατρο. Στο ενδιάμεσο, λίγο κλάμα, λίγη απελπισία, λίγο "αφήστε με σας λέω, θέλω να μείνω σπίτι μου". Τέρας ψυχραιμίας κάποιες φορές! Εμπειρία δεν είχα κι έτσι ξέχασα διάφορα τα οποία μου τα έφερναν σε δόσεις, αργότερα:

-Έλα! Φέρε μου κανένα μαξιλάρι σκληρό σε παρακαλώ! Του νοσοκομείου είναι πολύ λεπτό, σαν φλούδα!

-Ναι, κάνα δυο πετσέτες χρειάζομαι...ναι δύο! ΔΥΟ!...έλα, μ' ακούς;

-Έχεις κανένα κλάμερ να μου φέρεις σε παρακαλώ; Με ένα δόντι έχει μείνει το δικό μου! Που να κρατηθεί τόσο μαλλί...αι σιχτίρ κωλόμαλλο! 

       Χαμός στα έκτακτα κι εγώ σαν μαραμένη τσουκνίδα πάνω σε ένα καροτσάκι στο διάδρομο, να ξερνοβολάω, να πονάω, να εκνευρίζομαι και να μην υπάρχει και κάτι που να μπορώ να κάνω ώστε να νιώσω καλύτερα. Φτάνει η σειρά μου. Μπαίνω στο θάλαμο, ξαπλώνω και κάπως έτσι ξεκινάει η πρώτη μου crohnονοσηλεία. Ιδιοπαθής Φλεγμονώδης Νόσος του Εντέρου ή αλλιώς ΙΦΝΕ. Το γνωρίζαμε ήδη...Ναι, αλλά ποια από τις δύο; 

           Στο δωμάτιο ήταν καλά. Α' Παθολογική. Θάλαμος τετράκλινος με θέα το βουνό. Πεντακάθαρος, ήσυχος, φωτεινός, χωρίς μυρωδιές (εφιάλτης οι μυρωδιές των νοσοκομείων). Μετά την τρίτη μέρα, είχε γίνει όλη αυτή η κατάσταση μια άτονη κι αδιάφορη ρουτίνα. Αιμοληψίες (και λοιπές εξετάσεις) στις 7:00. Πρωινό στις 7:30. Επίσκεψη των γιατρών και ενημέρωση 12:00 με 1:00. Μεσημεριανό στις 1:30. Και τώρα που είπα μεσημεριανό, να μην παραλείψω το εξαιρετικό που μου έτυχε! Σημαντικό, να μην ξεχνάμε πως αφενός ήμουν με έξαρση -πιο έξαρση δεν γίνεται- κολίτιδας, αφετέρου ήμουν με αγωγή -πέραν των άλλων- ενδοφλέβιας κορτιζόνης. Παρ' όλα αυτά, για πρωινό που έφερναν γάλα (θάνατος για την κολίτιδα), ψωμί, τυρί φέτα (μια χαρά για να γίνεις τούμπανο με την κατακράτηση που κάνει η κορτιζόνη), μαρμελάδα ή μέλι ή και τα δύο γιατί είμαστε large (ότι πρέπει για να σου ανέβει το σάκχαρο στα ύψη λόγω κορτιζόνης), αυγό, φρυγανιές...Παράπονο δεν είχα! Τέτοια περιποίηση, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Ρώτησα βέβαια την τραπεζοκόμο "Μήπως κάνετε κάποιο λάθος;". "Όχι όχι, σε λευκή δίαιτα σας έχουν, εγώ κάνω ότι μου γράφουν οι οδηγίες!" μου απάντησε η συμπαθέστατη κοπέλα ντυμένη στα ροζ. Τι να έκανα; Να την αμφισβητούσα; Κι έτσι συνέχιζε η καθημερινότητα μου με το μεσημεριανό όπου την πρώτη μέρα ήταν κοτόπουλο μπούτι με ξεροψημένη πέτσα και μακαρόνια (με αλάτι κανονικά), την δεύτερη, ήταν μοσχάρι βραστό με βουτυράτο πουρέ (με αλάτι κανονικά) και την τρίτη δεν θυμάμαι (με αλάτι κανονικά). Τέταρτη μέρα, βράδυ, η παθολόγος έρχεται στον θάλαμο μου κι αφού έχουμε πιάσει αναλυτική κουβέντα για τα λευκά αιμοσφαίρια, την CRP, την ταχύτητα καθίζησης ερυθρών και για τα πάντα γενικώς που έχουν πεισμώσει και δεν λένε να έρθουν στα καλά τους, με ρωτάει τι έφαγα για βράδυ. "Χορτόσουπα με μοσχάρι!" της απαντάω "και το μεσημέρι, φασολάκια" χωρίς να υποψιάζομαι τι θα ακολουθούσε. Χαμός στο θάλαμο! Σοβαρό φάουλ. Από την επόμενη μέρα, στην καλύτερη περίπτωση να μου έφερναν λίγο νερόβραστο, κοφτό μακαρόνι και κανένα τσάι αραιό χωρίς ζάχαρη. Πάνε και τα αυγά, πάνε και τα μέλια, πάνε και τα μοσχαράκια με το λιπάκι το νόστιμο, το λαστιχωτό. Έβαλα τα χέρια μου κι έβγαλα τα μάτια μου! 

            Οι μέρες περνούσαν κι εγώ, αργά μεν, καλυτέρευα. Στο μεταξύ, με είχαν ξεσκονίσει με υπέρηχους, γαστροσκοπήσεις και ό,τι άλλο μπορούσε να γίνει, να 'ναι καλά οι άνθρωποι! Το μυστήριο όμως παρέμενε! Ποιο από τα δύο ΙΦΝΕ μου κατσικώθηκε; Ελκώδης κολίτιδα ή Νόσος Crohn; Έπρεπε να το ανακαλύψουμε! Έτσι, ένα πρωί έρχονται οι γιατροί μπροστά μου και μου λένε πως την επόμενη (είχα κλείσει σχεδόν δύο εβδομάδες στο νοσοκομείο) θα μου χορηγούσαν μια ειδική, δοκιμαστική κάψουλα για να δουν αν αποβληθεί σωστά, μέσα στο χρόνο που πρέπει και χωρίς αλλοιώσεις ώστε να προχωρήσουμε στην χορήγηση της κανονικής κάψουλας-κάμερας. Ευτυχώς δεν υπήρχαν στενώσεις ικανές να εμποδίσουν την δοκιμαστική και το σχέδιο με την ασύρματη ενδοσκόπηση μέσω κάμερας-κάψουλας προχωρούσε κανονικά. Για να γίνει όμως αυτό εγώ θα έπρεπε να κάνω την γνωστή προετοιμασία. Με τα πολλά κι ενώ ξαφνικά είχα μια χειροτέρευση στα αποτελέσματα των καθημερινών μου εξετάσεων, πείθω τους γιατρούς με τα χίλια ζόρια να πάρω εξιτήριο και να κάνω την προετοιμασία σπίτι μου, πριν την χορήγηση της κάμερας (ναι ναι,  καθαρτικό κλπ...ξέρετε). 

             Τι ωραία που ήταν στο σπίτι! Πόσο μου είχε λείψει! Πόσο το απολάμβανα κι ας είχα να πιω τέσσερα λίτρα από εκείνο το απαίσιο υγρό. Νιώθω ασφάλεια στο σπίτι μου. Το αγαπώ το σπίτι μου, τον άντρα μου, το φως που μπαίνει από παντού μέχρι να σουρουπώσει...Τελειώνω με την προετοιμασία και πάω στο νοσοκομείο, καταπίνω την κάψουλα, φοράω και την ειδική ζώνη με το μαραφέτι που μάζευε ασύρματα τις χιλιάδες φωτογραφίες που έβγαζε κάμερα από την ώρα που την κατάπια και καμαρώνω για την ρομποτική μου μόστρα! Όλα υπέροχα και εξαιρετικά ευνοϊκά! Είχα μέσα μου μια από τις τελευταίες λέξεις της ενδοσκοπικής τεχνολογίας! Την επόμενη, επιστρέφω στο νοσοκομείο τον εξοπλισμό και μπαίνω σε φάση αναμονής του πορίσματος, αφού πρώτα ελέγξουν όλο το φωτογραφικό υλικό, διαδικασία η οποία χρειαζόταν κάποιες μέρες. Εγώ παράλληλα κι αφού έχω απαλλαχθεί από τα καλώδια, τους ορούς και τα διάφορα σωληνάκια που μπαινόβγαιναν στο χέρι μου τόσες μέρες, είμαι κυρία στο σπίτι μου, με τα Medrol μου από το στόμα και την πρώτη Αζαθειοπρίνη να κάνει βόλτες στο στομάχι μου. Ναι, είχα ξεκινήσει ανοσοκατασταλτική θεραπεία! Καλοδέχτηκα την προηγούμενη μέρα και τον μπαμπά με την αδελφή μου που ήρθαν από την Αθήνα (με το ζόρι τους κρατούσαμε να μην έρθουν όσο ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο...δεν ήθελα). Τι γέλια, τι χαρές, τι βόλτες (κόντεψα να τα τινάξω μέσα σε ένα πολυκατάστημα αλλά τελικά επέζησα. Το "γιατί" θα το καταλάβετε σε λίγο). Ετοιμάζονται οι δικοί μου να αναχωρήσουν για Αθήνα πρωί-πρωί. Δεν μπορούσα καν να σηκωθώ όρθια να τους βγάλω μέχρι έξω, να τους χαιρετίσω όπως ήθελα. Έλα Παναγία μου! Τι είναι ετούτο πάλι; Φεύγουν κι εγώ μένω στο καναπέ και μετά στο μπάνιο και μετά στο κρεβάτι...μπουσουλώντας.  Μούσκεμα στον ιδρώτα, αφόρητος πόνος ψηλά στην κοιλιά που διαχέονταν δεξιά κι αριστερά, σαν τρεις κολικοί του νεφρού μαζεμένοι. Έσταζαν τα χέρια μου, το κεφάλι μου, η ψυχή μου μην σας πω! Όλο μου το σώμα έτρεμε, είχα γίνει άσπρη σαν αποκριάτικο φάντασμα και κρύα, πολύ κρύα και όσο περνούσε η ώρα, ακόμα και η αναπνοή μου γινόταν με δυσκολία. Τρόμαξα πολύ. Σε λίγα λεπτά δεν μπορούσα καν να μιλήσω, ευτυχώς είχα προλάβει και είχα ειδοποιήσει να έρθει βοήθεια. Για να μην τα πολυλογώ κι ενώ είχα επιστρέψει ωραία-ωραία στο σπιτάκι μου, βρίσκομαι και πάλι στο νοσοκομείο. Όμως -και καθότι παιδί super-duper τυχερό!- μέχρι να φτάσω, είχε κινηθεί άμεσα ένας ολόκληρος μηχανισμός! Είχαν ενημερωθεί όλοι. Το νοσοκομείο, τα έκτακτα να μην με έχουν σε αναμονή. "Ποια είσαι τέλος πάντων ρε κοπελιά!" Για λίγο, ένιωσα σαν ο πρωθυπουργός της χώρας με τέτοια φροντίδα και εξυπηρέτηση. Πόσο πολύ με είχαν αγαπήσει εκεί στο νοσοκομείο...σκέφτηκα! Ναι...'ντάξει! Δεν ξέρω αν με είχαν αγαπήσει πια τόσο, πάντως σίγουρα είχαν καταλάβει πως -όπως και αποδείχτηκε- είχα πάθει τοξικό σοκ από την Αζαθειοπρίνη το οποίο που μου προκάλεσε φαρμακευτική παγκρεατίτιδα. Μάλιστα! Μιλάμε για τέτοια γκίνια! 

-Έλα Βάγια μου...ναι, όλα καλά. Στη Θήβα είμαστε, κοντεύουμε να φτάσουμε Αθήνα, ναι. Εσύ; Τι; ΓΙΑΤΙ; Ερχόμαστε πίσω! 

Εντάξει, τους καθησυχάσαμε και τους πείσαμε πως δεν υπάρχει λόγος να κάνουν 700 χιλιόμετρα να γυρίσουν πίσω. Η δεύτερη Crohnονοσηλεία μου μόλις είχε ξεκινήσει. Η ψυχολογία, στο πάτωμα κι ακόμα παρακάτω. Δηλαδή τι; Εγώ έτσι θα είμαι από δω και πέρα; Μέσα-έξω στο νοσοκομείο, πήγαινε-έλα σαν την άδικη κατάρα; Α όχι, δεν γίνεται. Ξαπλωμένη σε ένα φορείο της βραχείας νοσηλείας, περιμένοντας να μάθουμε σε ποια από τις δύο παθολογικές θα γίνει η εισαγωγή μου, ημισυνδεδεμένη με την πραγματικότητα και καθώς τα παυσίπονα είχαν αρχίσει να κάνουν τη δουλειά τους, περίμενα να πάρω το δρόμο για την Β' Παθολογική...

Συνεχίζεται εννοείται...

ΥΓ. Πάντως έχω να καταγγείλω πως το free wi-fi στην Β' Παθολογική δεν πήγαινε σφαίρα όπως στην Α'...ας κοιτάξουν λίγο οι αρμόδιοι. Ευχαριστώ. 

Νο3 - Καλοκαίρι 2017, μία ακόμη έξαρση και μια "σχεδόν" διάγνωση

        

          Το τελείωμα του 2016 με βρήκε μέσα στη χαρά και την συγκίνηση! Η έκδοση του πρώτου μου παιδικού βιβλίου ήταν γεγονός. Η κυκλοφορία ενός βιβλίου σε βάζει σε νέα μονοπάτια, άκρως κοινωνικά. Μονοπάτια με πολύ κόσμο, παιδιά, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, εκθέσεις, ραδιόφωνα, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις...Τι άλλο να θέλει ένας άνθρωπος; Να "ανοίγει τα φτερά" της η δουλειά του, να περιδιαβαίνει ανά την Ελλάδα, να γνωρίζει νέους ανθρώπους. Να μιλάει για εκείνη την "Παραμυθού της σελήνης" σε αυτούς τους μέχρι τότε άγνωστους...μα πως βρέθηκε το βιβλίο μου στα χέρια τους; αναρωτιόμουν χαζογελώντας κρυφά. ΕΥΤΥΧΙΑ σας λέω! Όταν όμως υποβόσκει η Crohn -άσχετα αν δεν το ξέρεις- οι χαρές αυτές μπορεί πανεύκολα να μεταμορφωθούν από τη μια στιγμή στην άλλη κι από χαρές, να γίνουν άγχη και τρεμούλες. Γι' αυτό πλέον συχνά κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μου λέω ειρωνικά με ύφος ξερόλα μάγκα, ψημένου νταή -Που 'σαι φιλενάδα; Μην παίρνει ο απαυτός σου αέρα! 

            Δεν θέλω να πολυλογώ. Μόνο μερικές καταστάσεις της περιόδου λίγο πριν την διάγνωση θα περιγράψω, έτσι για να μπούμε στην ουσία του πράγματος, με αφορμή το βιβλίο αλλά και τη δουλειά μου γενικά. 

            Απόγευμα, ντυμένη, έτοιμη, φορτωμένη με την τσαντάρα του λαπτοπ να ξεχειλίζει από cd, σημειώσεις, ντοσιέ, παραντοσιέ, παρασημειώσεις, παράcd, θεατρικά κείμενα, πεντάγραμμα, ζωγραφιές παιδιών, αποξηραμένα από την πολυκαιρία λουλουδάκια κι ανθάκια και κλαράκια που κάπου, κάποτε, κάποιος μαθητής μου είχε δώσει κι εγώ η ξεδιάντροπη τα άφηνα στην τσάντα για γούρι κι εκείνα ερχόταν και γινόταν θρύψαλα... Κάπως έτσι λοιπόν, στεκόμουν κάθε φορά φορτωμένη μπρος στην κλειστή πόρτα του σπιτιού και με το χέρι ακουμπισμένο στο πόμολο σκεφτόμουν "δεν μπορώ καθόλου, δεν γίνεται με τίποτα, δεν θα τα καταφέρω να κάνω μάθημα". Κι εκείνη τη στιγμή έβγαζα το αόρατο μαστίγιο, μου 'ριχνα δυο τρεις και άρχιζα δυνατά να μου λέω πως δεν έχω τίποτα, απλά είμαι μια κακομαθημένη τεμπέλα, μια πρόωρα γερασμένη βολεψάκιας που δεν ήμουν ικανή για τίποτα. Ε...κι όσο να πεις αυτό με πονούσε, με ενοχλούσε, φούντωνε τον εγωισμό και την αξιοπρέπεια μου και με πυγμή μου απαντούσα: τώρα θα δεις! Και ξεκινούσα. Και το μάθημα άρχιζε κι εγώ νόμιζα πως θα γίνω ένα με το πάτωμα. Μα από που στα κομμάτια τέτοια κούραση! Καμία απάντηση, καμία εξήγηση. Έξω μείον 5 κι εγώ μούσκεμα. Χρόνια δούλευα με παιδικές ομάδες. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα την ανάγκη να είμαι καθιστή. Και πες μου τώρα εσύ, γίνεται να δουλέψεις με μια θεατρική ομάδα, καθιστή; Γίνεται να δουλέψεις με μια χορωδία, καθιστή; Ε όχι, δεν γίνεται! Κι ενώ το σώμα μου δεν μπορούσε, το μυαλό μου και η διάθεση μου ΕΥΤΥΧΩΣ με έκαναν να μπορώ να σηκωθώ και να κάνω όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Έστω για λίγο. Για μία ώρα. Για μισή. 

          Από πλευράς κίνησης και δημιουργικότητας, το 2017 μέχρι τα μέσα του ήταν σπουδαίο. Εκτός από όλα όσα προέκυπταν λόγω του βιβλίου, είχαμε και ετοιμασίες για την θεατρική μας παράσταση με την θεατρική ομάδα των εφήβων, για τις εκδηλώσεις των χορωδιών...Σκάρωνα και κανένα κείμενο. Μεταξύ αυτών, ένα φωτεινό νέο ήρθε από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Το νέο μου μυθιστόρημα για εφηβικό-νεανικό αναγνωστικό κοινό θα γινόταν βιβλίο. Πολλά όμορφα κι ευχάριστα είχα να περιμένω! Ήρθε όμως και κάτι άλλο που δεν το περίμενα καθόλου. Τρίτη έξαρση λοιπόν έκανε την εμφάνιση της κι αφού είχα εξαντλήσει ό,τι υπήρχε από αντιβίωση και μαντζούνια και πρακτικές συμβουλές γνωστών και φίλων, πέρασα ένα διάστημα που από την τουαλέτα πήγαινα στον καναπέ, από τον καναπέ στην τουαλέτα και στο ενδιάμεσο, στο κρεβάτι. Αυτή ήταν η καθημερινότητα μου. Μάλιστα! Κάτι δεν πήγαινε καλά, ήμουν βέβαιη. Ε και φυσικά ήμουν σίγουρη πως είχα καρκίνο. Ε βέβαια! Τι άλλο να είχα δηλαδή; Τα πόδια μου δεν μπορούσα να τα πάρω, στην τουαλέτα ξημεροβραδιαζόμουν, πονούσα διαρκώς...ήρθε και η αιμορραγία και πλέον μετρούσα μέρες. 
            Θυμάμαι ένα ελεεινό απόγευμα που κατέβηκα κακήν κακώς τα σκαλιά της βεράντας, περπάτησα στον κήπο καμπουριαστή και ξάπλωσα στο παγκάκι. Κοιτούσα τον ουρανό και προσευχόμουν να έχω έναν σύντομο κι ανώδυνο θάνατο, μετρώντας σε κάθε αστέρι που εμφανιζόταν στον βαθυγάλανο ορίζοντα τα λάθη της ζωής μου, ένα-ένα. Μετά από καμιά ώρα βαρέθηκα όλη αυτή την ποιητική μίρλα. Πιάστηκε και η μέση μου και άρχισαν τα κουνούπια να πλέκουν γαιτανάκι στους αστραγάλους μου. Πετάχτηκα από το παγκάκι και στάθηκα προσοχή. Αυτό ήταν! Μου ήρθε ιδέα εκπληκτική! Αποφάσισα να πάω σε γαστρεντερολόγο! Μα πως δεν το είχα σκεφτεί τρία χρόνια; Άργησα, ναι. Αλλά είναι να μην πάρω μια απόφαση. Αν την πάρω, τίποτα δεν με σταματάει εμένα! Ήταν Τετάρτη βράδυ. Με το που ξημέρωσε Πέμπτη, μετρούσα τα λεπτά να ανοίξει το ιατρείο να πάρω τηλέφωνο.

- Ναι, καλημέρα σας! Ονομάζομαι τάδε και θέλω να κλείσω ένα ραντεβού, να έρθω να με δείτε γιατί έχω ένα θέμα σοβαρό.
- Καλημέρα. Θα σας περιμένω Τρίτη απόγευμα στις 6:00. Είναι καλά;
Αυθόρμητα μου ήρθε να της πω:

-Τι λέτε γιατρέ μου; Εγώ μέχρι την Τρίτη θα έχω πεθάνει!

Το επεξεργάστηκα πολύ γιατί είμαι και άνθρωπος σοβαρός! Τελικά ψύχραιμα είπα:

-Τι λέτε γιατρέ μου; Εγώ μέχρι την Τρίτη μάλλον θα έχω πεθάνει!

Κι έτσι, η καλή γιατρός με στρίμωξε σε ένα κενό της την επόμενη κι όλας μέρα, να μην χρεωθεί και τον θάνατο μου η γυναίκα ξαφνικά!
            Μου έγραψε να κάνω ένα κατεβατό εξετάσεις και κανονίσαμε και για κολονοσκόπηση. Ήρθε η μέρα. Είδε τα αποτελέσματα και τρόμαξε η γιατρός. Μαντάρα όλα. Κάναμε και την κολονοσκόπηση (Τρεις μέρες ξάγρυπνη από το άγχος της η Βάγια. Μέγας φόβος η κολονοσκόπηση. Σαν το διάολο τη φοβόμουνα. Μην σας πω πως τελικά αυτό ήταν που ήθελα να αποφύγω και δεν άφηνα το μυαλό μου να σκεφτεί την επίσκεψη σε γαστρεντερολόγο. Τόσο ηλίθια!).  
-Έχω καρκίνο ε; Είναι προχωρημένος; Μιλάμε για μήνες; Μέρες; Τι; Ώρες; Πείτε μου, πρέπει αν ξέρω!
-Καρκίνος δεν είναι, όχι. Πρόκειται για φλεγμονή του εντέρου. Μόνο που δεν ξέρω ακόμα αν είναι νόσος Crohn ή ελκώδης κολίτιδα. Θα περιμένουμε και τα αποτελέσματα της βιοψίας. Μας περιμένει δουλειά κορίτσι μου. 
Αυτά μου είπε αρχικά και μετά άρχισα να την πυροβολώ με δεκάδες ερωτήσεις. Ξεκίνησα Budecol και Assacol. Άκουσα και με προσοχή τις οδηγίες ως προς την διατροφή...αν και είχε μέρες που δεν έτρωγα έτσι κι αλλιώς τίποτα. "Σε παρακαλώ πολύ, αν δεις πως ο πόνος δυναμώνει, αυξάνονται οι εμετοί και κάνεις πυρετό, θα με πάρεις αμέσως τηλέφωνο". Έτσι κι έγινε. Βουλωμένο γράμμα διάβασε η γιατρός! Σε μια βδομάδα την πήρα τηλέφωνο επιβεβαιώνοντας όλα όσα είχε φοβηθεί. Η λύση ήταν μια και αδιαπραγμάτευτη. Νοσοκομείο. Την παρακάλεσα να κάνουμε κάτι άλλο, να βρούμε μια άλλη λύση γιατί δεν τα αντέχω τα νοσοκομεία. Αμετακίνητη η γιατρός. "Θα πας στο νοσοκομείο ΤΩΡΑ!". Και πήγα...

Συνεχίζεται

Νο2 - Άνοιξη 2016, δεύτερο απρόσμενο ραντεβού.

       

  Μετά το πρώτο χαριτωμένο ταρακούνημα το καλοκαίρι του 2015, ακολούθησε το φθινόπωρο και ο χειμώνας -όπως ανέφερα και στην προηγούμενη δημοσίευση- όπου πέρα από εκείνον τον σατανικό πόνο στα πόδια μου (λόγω υγρασίας, μη εκγύμνασης, κακού καθίσματος, γκαντεμιάς, ανάδρομου Ερμή και άλλων πολλών ανοησιών (για να το πω κι ευγενικά)), το γαστρεντερικό μου τα πήγαινε εξαιρετικά. 

        Μπαίνει η άνοιξη -μα τι υπέροχη που είναι η άτιμη- και γίνεται το θαύμα! Πόνος στα πόδια, τέλος! "Αυτό ήταν" είπα. "Με λυπήθηκε το σύμπαν και δεν θα χρειαστεί να τρέχω στα γυμναστήρια κομπλάροντας δίπλα στις γραμμωμένες κορμάρες ή πάνω-κάτω στα λαγκάδια και τις ραχούλες με το φόβο κάθε φορά για το πόσα ζωύφια θα καταπιώ, θα πατήσω, θα καταστρέψω". 

        Η άνοιξη, εκτός από υπέροχη, ήταν και μια αρκετά ζόρικη περίοδος για 'μένα μιας και μπαίναμε στην τελική ευθεία με τα παιδιά (τους μαθητές μου ντε!) είτε για τις θεατρικές μας παραστάσεις, είτε για μουσικές και άλλες εκδηλώσεις. Κοινώς, άγχος βαρβάτο! Κατάφερνα παρ' όλα αυτά να απολαμβάνω τα χελιδόνια που έρχονταν κι αυθάδικα έχτιζαν τον οντά τους στο μπαλκόνι, το ελπιδοφόρο και πλέον εμφανέστατο μεγάλωμα της μέρας, το τριφύλλι να φουντώνει με ιλιγγιώδη ρυθμό...

        Ναι... Αυτό με το τριφύλλι, τα χορτάρια και το ιλιγγιώδες τους φούντωμα, ωραίο ήταν δε λέω, αλλά να, σκεφτόμουν πως για τους επόμενους μήνες θα έπρεπε να βγαίνω και να κουρεύω τον κήπο μπροστά ΚΑΙ τον κήπο πίσω και με έπιανε κι εμένα ένας ίλιγγος. Προνομιούχα θα μου πεις, έχεις κήπο μπροστά ΚΑΙ πίσω και γκρινιάζεις; Όχι, ούτε αχάριστη είμαι, ούτε παράπονο έχω. Είχα όμως ένα τεράστιο και μυστηριωδέστατο πρόβλημα. Κουραζόμουν απίστευτα! Μετά τα δέκα λεπτά κουρέματος, αγκομαχούσα  σαν τον οδοντωτό για τα Καλάβρυτα, ίδρωνα, έλιωνα σαν την κουβερτούρα στο μπεν μαρί. Περίεργο. Την άνοιξη του 2016, πέρσι δηλαδή, ήμουν μόνο (γκούχου-γκούχου) 40 χρονών. Έπρεπε να πετάω σαν πεταλουδίτσα, να κινούμαι γρήγορα με το μηχανάκι του γκαζόν βζζζζν-βζζζζν σαν το ερωτοχτυπημένο μπαμπούρι. Αντί αυτού, η κυρία Σοφία η γειτόνισσα που έχει πατήσει τα 80, ερχόταν η καλή μου να με βοηθήσει. Ποιον; Εμένα! Και την έβλεπα πως λίκνιζε τη μεσούλα της καθώς εγώ πάσχιζα να σταθώ αξιοπρεπής και όρθια και ήθελα να τα σπάσω όλα από τα νεύρα μου!

        Πριν προλάβουν καλά καλά να μπουμπουκιάσουν οι πανσέδες στη ζαρντινιέρα, εγώ είχα αρχίσει να περνάω περισσότερες ώρες στην τουαλέτα παρά οπουδήποτε αλλού. Αι στον κόρακα πια με το κωλονερό! Ποτέ ξανά από τη βρύση. Μόνο εμφιαλωμένο. Όλοι μου το έλεγαν! Έτσι την πατούσα, να! Ε...και μετά άρχισαν πάλι τα ίδια. Να οι αντιβιώσεις, να οι κομμάρες, να η απελπισία, να οι εξετάσεις. Ποιο νερό; Μακάρι να έφταιγε το νερό. Μικρόβιο πουθενά. CRP, λευκά, χρόνος καθίζησης ερυθρών κλπ, στο Θεο! Μα τι στον καλό γίνεται;

         Άτυπη λοιμωξούλα. Βέεεεβαια! Αυτό ήταν πάλι. Μια ύπουλη, πλην απλή λοίμωξη -ΤΡΟΜΑΡΑ ΜΟΥ- άνευ ταυτότητας η οποία με πήγαινε βάρκα-γιαλό από την άνοιξη του 2016 μέχρι και το τέλος του καλοκαιριού. Πέρασε κι αυτή, όπως πέρασαν κι εκείνα τα όμορφα, καλοκαιριάτικα πρωινά μόλις χάραζε. Που τα πουλιά ξυπνούσαν όλα μαζί, ταυτόχρονα, σαν κουρδισμένα και η πρώτη αχτίνα του ήλιου από το Παγγαίο, σε ρόλο μαέστρου, έδινε το σήμα και ξεκινούσε η συναυλία. Κι εγώ, ξενυχτισμένη, κουτουλώντας επί ώρες δεξιά και αριστερά στο κρεβάτι και μόλις που είχα προλάβει να κοιμηθώ δέκα λεπτά (τα πρωινά νιώθω ασφάλεια) έγερνα το κεφάλι στεγνά και κουρασμένα προς το παράθυρο, κοιτούσα με βλέμμα θολό...

-Τώρα βρήκατε ρε κωλόπουλα να αρχίσετε τα τσίρι-τσίρι!!!! Αι σιχτίρ πρωί πρωί!!!!

Για γαστρεντερολόγο, ούτε λόγος! Δεν υπήρχε λόγος, έλεγα. Το ίδιο έλεγαν και οι άλλοι άλλωστε. Το νερό έφταιγε. Ή τα παγωτά.

Νο1 - Αύγουστος 2015, βρε "καλώς" την

 

<<Σφυρίζοντας αδιάφορα στα πρώτα συμπτώματα>>

     Ήταν Σάββατο, ντάλα καλοκαίρι ακόμα. Απογευματάκι. Τζιτζίκια, ζέστη, ετοιμασίες, μαγειρέματα, μα και μπόλικο κέφι γιατί στο σπίτι περιμέναμε κόσμο. Πολύ κόσμο, αγαπημένους ανθρώπους. Αφορμή, το τελείωμα των θεατρικών παραστάσεων και είπαμε να μαζευτούμε όλοι οι συντελεστές. Συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιοί, φροντιστές με τα συζύγων και τέκνων...             

        Βράδιασε και φούντωσε όλη η γειτονιά. Έξω ψήνονταν τα κρέατα στα κάρβουνα, μέσα ετοιμάζονταν οι τελευταίοι μεζέδες στα πυρωμένα τηγάνια και στο ενδιάμεσο, έρεε λευκό και κόκκινο κρασί, μπύρες, αναψυκτικά, λιωμένος πάγος και ιδρώτας. Αγκαλιές, φιλιά, φίσκα το ψυγείο, τίγκα τα τραπέζια, οι καναπέδες, το γραφείο με γλυκά και πίτες που είχε φέρει ο καθένας από το σπίτι του. "Που θα τα βάλουμε όλα αυτά ρε παιδιά! Έλεος!" τους μάλωνα τάχα μου. "Τόσοι είμαστε! Τίποτα δεν θα μείνει, θα δεις!" μου απαντούσαν κι ένας-ένας έπαιρνε αγκαζέ το ψωμί, τα ποτήρια, τις πιατέλες κι έβγαινε έξω. 

        Όλα ήταν έτοιμα κι εμείς αραδιασμένοι γύρω-γύρω από τα ενωμένα τραπέζια στη βεράντα που είχαν σχηματίσει τραινάκι στην ευθεία, ζαλισμένοι από τις ύπουλες αναθυμιάσεις του οινοπνεύματος και το κολασμένο ντουμάνι από τα αναμμένα κάρβουνα. Άλλοι θυμόντουσαν τα ευτράπελα από τις πρόβες και τα ξεχασμένα λόγια στις παραστάσεις και γελούσαν, άλλοι επιδίδονταν σε μυστική εξιστόρηση κρυφών συνταγών για το πως γίνεται τραγανό το φύλλο της κοτόπιτας και  βελούδινη η κρέμα του γαλακτομπούρεκου.    "-Εγώ βάζω σιμιγδάλι. "- Εμ γι' αυτό σου γίνεται στόκος! Κορν φλάουρ να βάζεις μόνο!" Οι γάτες είχαν στοιβαχτεί συνωμοτικά η μία πάνω στην άλλη στην μοναδική άδεια καρέκλα της βεράντας και κοιτούσαν εκστασιασμένες καθώς προσεύχονταν να εξαφανιστούμε όλοι -ΟΛΟΙ- και να αναλάβουν αυτές ρόλο δοκιμαστή...μάταια. 

        "Βάγια μου είσαι καλά;" με ρώτησε ο Ανδρέας χαϊδεύοντας το κεφάλι μου. "Μια χαρά είμαι!" του απάντησα σκουπίζοντας χαμογελαστή τον κρύο ιδρώτα που έλουζε το πρόσωπο μου. Τον υπόλοιπο, αυτόν που έτρεχε μέχρι κάτω στις φτέρνες μου, τον άφησα εκεί, να κυλάει και να με παγώνει μπας και συνέλθω. Τι να έκανα; Να έλεγα "μπαρδόν παιδιά μα θα αποχωρίσω στα ενδότερα, νιώθω χάλια, όλα γυρίζουν, με το ζόρι κρατιέμαι να μην σωριαστώ στο πλακάκι σαν πατσαβούρι";  Ε όχι, δεν γινόταν. Ήθελα να μείνω εκεί και τα κατάφερα! Έριξα σε έναν πάκο χαρτί κουζίνας μισό μπουκάλι οινόπνευμα και το κρατούσα με διακριτικό νάζι μπροστά στη μύτη μου να μην μου ανακατεύει το είναι η τσίκνα, το σκόρδο απ' το τζατζίκι και το γλυκάνισο από το τσίπουρο που έπινε ο Βασίλης δίπλα μου. Πέρασαν οι ώρες κι εγώ έσκυβα που και που με χαριτωμενιά μπαλαρίνας να μαζέψω από κάτω μια λερωμένη χαρτοπετσέτα που πήρε το καλοκαιρινό αεράκι ή το πλαστικό ποτήρι που άδειασε κι ένας αυθάδικος αγκώνας το γκρέμισε χωρίς οίκτο. Ευτυχώς! Κανείς δεν πήρε πρέφα πως διπλωνόμουν από τον πόνο γιατί είμαι και στραβόξυλο και δεν αντέχω καθόλου τα "τι έχεις, τι έγινε" και τις υπόλοιπες, αγχωμένες ερωτήσεις. 

        Κύλησε το βράδυ νερό, με μπουκωμένα γέλια και κρύες σόδες. Φαγώθηκαν και τα γλυκά, φαγώθηκαν και οι πέτσες με τους χόνδρους από τις υπομονετικές μας γάτες. Κυρίες οι καλές μου! Όλοι χορτασμένοι, ξεδιψασμένοι, ελαφρώς κουρασμένοι μα καλοδιάθετοι, άρχισαν να αποχωρούν σιγά σιγά χαϊδεύοντας αργά και προσεκτικά τις κοιλιές του (εγώ το είπα, ήταν πολλά τα φαγητά!) κι ο δρόμος έξω από το σπίτι που από το απόγευμα έκανε παρέα με τα αυτοκίνητα των φίλων μας, έμεινε και πάλι μοναχός του, με το σκύλο μας το Φιόγκο να σουλατσάρει πάνω-κάτω του, μάλλον λίγο μελαγχολικός που έφυγε αυτή η τόσο ωραία παρέα που τον τάιζε -δήθεν κρυφά- κάτω από το τραπέζι μπιφτέκια και παστουρμαδόπιτα. Μελαγχόλησε κι ο δρόμος. Μελαγχόλησα κι εγώ για την ατυχία μου που αυτό το βράδυ που με τόση χαρά περίμενα και προετοίμαζα, δεν κατάφερα να το χαρώ...

        Οι επόμενες μέρες, ζόρικες. Στην αρχή είπαμε "είναι γαστρεντερίτιδα, θα περάσει". Δεν ήταν γαστρεντερίτιδα μα όντως πέρασε. Δοκίμασα διάφορες αντιβιώσεις κι αφού είχα ζαλίσει τον οικογενειακό μας γιατρό στο messenger και στο τηλέφωνο και είχα καταπιεί ότι σκεύασμα κόνεων κυκλοφορεί στη αγορά κατά των εντερικών διαταραχών, καταλήξαμε σε κοκτέιλ FLAGYL και TAVANIC. Σούπερ συνταγή! Τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν έδειξαν πουθενά μικρόβιο, όμως, από τη μια CRP, λευκά και κάτι άλλα, είχαν χτυπήσει κόκκινο κι από την άλλη εγώ να έχω χτυπήσει μπιέλα από την ταλαιπωρία, την αδιαθεσία και τον ξαφνικό μου αρραβώνα με το κρεβάτι. Χρειάστηκε ένας μήνας για να επανέλθω στα κανονικά μου. "Αι σιχτίρ, κωλοάτυπη λοίμωξη!"  ήταν ο απόηχος του καλοκαιριού του 2015. Και με την βολική εντύπωση της τζαναμπέτικης πλην ασήμαντης λοιμωξούλας, τσούλησε το φθινόπωρο και ο χειμώνας χωρίς άλλα εντερικά συμπτώματα. Τα πόδια μου που κάθε βράδυ τα πάρκαρα όρθια στον τοίχο και με έπαιρνε ο ύπνος σε σχήμα Γ ανάποδο, μου έγινε συνήθεια. "Πρέπει να ξεκινήσω γυμναστική" είχα πει, μπας και σταματήσει αυτός ο διαολεμένος πόνος. Πού να πάει το μυαλό σε εντεροπαθητική αρθρίτιδα; "Μα τι σχέση έχουν οι αρθρώσεις με το έντερο γιατρέ μου;" ρώτησα μετά από τρία χρόνια την γαστρεντερολόγο με το μάτι του ροφού και το βλέμμα της αγελάδας από την υπέροχη, γλυκιά ζάλη της μέθης (κολονοσκόπηση γαρ) που ήταν ζωγραφισμένη με όλα τα δυνατά χρώματα στο πρόσωπο μου... Ήμουν ακόμα χαϊβάνι.

        Εκείνο το βράδυ μου είχε πει την πρώτη καλησπέρα η Crohn μα εγώ δεν πήρα πρέφα! Τρία χρόνια χρειάστηκαν για να γίνουν οι "συστάσεις" όπως πρέπει. Τι; Γιατί δεν πήγα σε γαστρεντερολόγο; Ε όχι και να πάω σε γαστρεντερολόγο για μια τόση δα, άτυπη λοιμωξούλα (!) ...σιγά τα ωά! 

Συνεχίζεται...

[φωτογραφίες από την τόσο σημαντική εκείνη βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ για πολλούς και πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους]