Νο4 - Τετράκλινο με θέα το βουνό!

        

...κλείνω το τηλέφωνο με τη γιατρο. Στο ενδιάμεσο, λίγο κλάμα, λίγη απελπισία, λίγο "αφήστε με σας λέω, θέλω να μείνω σπίτι μου". Τέρας ψυχραιμίας κάποιες φορές! Εμπειρία δεν είχα κι έτσι ξέχασα διάφορα τα οποία μου τα έφερναν σε δόσεις, αργότερα:

-Έλα! Φέρε μου κανένα μαξιλάρι σκληρό σε παρακαλώ! Του νοσοκομείου είναι πολύ λεπτό, σαν φλούδα!

-Ναι, κάνα δυο πετσέτες χρειάζομαι...ναι δύο! ΔΥΟ!...έλα, μ' ακούς;

-Έχεις κανένα κλάμερ να μου φέρεις σε παρακαλώ; Με ένα δόντι έχει μείνει το δικό μου! Που να κρατηθεί τόσο μαλλί...αι σιχτίρ κωλόμαλλο! 

       Χαμός στα έκτακτα κι εγώ σαν μαραμένη τσουκνίδα πάνω σε ένα καροτσάκι στο διάδρομο, να ξερνοβολάω, να πονάω, να εκνευρίζομαι και να μην υπάρχει και κάτι που να μπορώ να κάνω ώστε να νιώσω καλύτερα. Φτάνει η σειρά μου. Μπαίνω στο θάλαμο, ξαπλώνω και κάπως έτσι ξεκινάει η πρώτη μου crohnονοσηλεία. Ιδιοπαθής Φλεγμονώδης Νόσος του Εντέρου ή αλλιώς ΙΦΝΕ. Το γνωρίζαμε ήδη...Ναι, αλλά ποια από τις δύο; 

           Στο δωμάτιο ήταν καλά. Α' Παθολογική. Θάλαμος τετράκλινος με θέα το βουνό. Πεντακάθαρος, ήσυχος, φωτεινός, χωρίς μυρωδιές (εφιάλτης οι μυρωδιές των νοσοκομείων). Μετά την τρίτη μέρα, είχε γίνει όλη αυτή η κατάσταση μια άτονη κι αδιάφορη ρουτίνα. Αιμοληψίες (και λοιπές εξετάσεις) στις 7:00. Πρωινό στις 7:30. Επίσκεψη των γιατρών και ενημέρωση 12:00 με 1:00. Μεσημεριανό στις 1:30. Και τώρα που είπα μεσημεριανό, να μην παραλείψω το εξαιρετικό που μου έτυχε! Σημαντικό, να μην ξεχνάμε πως αφενός ήμουν με έξαρση -πιο έξαρση δεν γίνεται- κολίτιδας, αφετέρου ήμουν με αγωγή -πέραν των άλλων- ενδοφλέβιας κορτιζόνης. Παρ' όλα αυτά, για πρωινό που έφερναν γάλα (θάνατος για την κολίτιδα), ψωμί, τυρί φέτα (μια χαρά για να γίνεις τούμπανο με την κατακράτηση που κάνει η κορτιζόνη), μαρμελάδα ή μέλι ή και τα δύο γιατί είμαστε large (ότι πρέπει για να σου ανέβει το σάκχαρο στα ύψη λόγω κορτιζόνης), αυγό, φρυγανιές...Παράπονο δεν είχα! Τέτοια περιποίηση, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Ρώτησα βέβαια την τραπεζοκόμο "Μήπως κάνετε κάποιο λάθος;". "Όχι όχι, σε λευκή δίαιτα σας έχουν, εγώ κάνω ότι μου γράφουν οι οδηγίες!" μου απάντησε η συμπαθέστατη κοπέλα ντυμένη στα ροζ. Τι να έκανα; Να την αμφισβητούσα; Κι έτσι συνέχιζε η καθημερινότητα μου με το μεσημεριανό όπου την πρώτη μέρα ήταν κοτόπουλο μπούτι με ξεροψημένη πέτσα και μακαρόνια (με αλάτι κανονικά), την δεύτερη, ήταν μοσχάρι βραστό με βουτυράτο πουρέ (με αλάτι κανονικά) και την τρίτη δεν θυμάμαι (με αλάτι κανονικά). Τέταρτη μέρα, βράδυ, η παθολόγος έρχεται στον θάλαμο μου κι αφού έχουμε πιάσει αναλυτική κουβέντα για τα λευκά αιμοσφαίρια, την CRP, την ταχύτητα καθίζησης ερυθρών και για τα πάντα γενικώς που έχουν πεισμώσει και δεν λένε να έρθουν στα καλά τους, με ρωτάει τι έφαγα για βράδυ. "Χορτόσουπα με μοσχάρι!" της απαντάω "και το μεσημέρι, φασολάκια" χωρίς να υποψιάζομαι τι θα ακολουθούσε. Χαμός στο θάλαμο! Σοβαρό φάουλ. Από την επόμενη μέρα, στην καλύτερη περίπτωση να μου έφερναν λίγο νερόβραστο, κοφτό μακαρόνι και κανένα τσάι αραιό χωρίς ζάχαρη. Πάνε και τα αυγά, πάνε και τα μέλια, πάνε και τα μοσχαράκια με το λιπάκι το νόστιμο, το λαστιχωτό. Έβαλα τα χέρια μου κι έβγαλα τα μάτια μου! 

            Οι μέρες περνούσαν κι εγώ, αργά μεν, καλυτέρευα. Στο μεταξύ, με είχαν ξεσκονίσει με υπέρηχους, γαστροσκοπήσεις και ό,τι άλλο μπορούσε να γίνει, να 'ναι καλά οι άνθρωποι! Το μυστήριο όμως παρέμενε! Ποιο από τα δύο ΙΦΝΕ μου κατσικώθηκε; Ελκώδης κολίτιδα ή Νόσος Crohn; Έπρεπε να το ανακαλύψουμε! Έτσι, ένα πρωί έρχονται οι γιατροί μπροστά μου και μου λένε πως την επόμενη (είχα κλείσει σχεδόν δύο εβδομάδες στο νοσοκομείο) θα μου χορηγούσαν μια ειδική, δοκιμαστική κάψουλα για να δουν αν αποβληθεί σωστά, μέσα στο χρόνο που πρέπει και χωρίς αλλοιώσεις ώστε να προχωρήσουμε στην χορήγηση της κανονικής κάψουλας-κάμερας. Ευτυχώς δεν υπήρχαν στενώσεις ικανές να εμποδίσουν την δοκιμαστική και το σχέδιο με την ασύρματη ενδοσκόπηση μέσω κάμερας-κάψουλας προχωρούσε κανονικά. Για να γίνει όμως αυτό εγώ θα έπρεπε να κάνω την γνωστή προετοιμασία. Με τα πολλά κι ενώ ξαφνικά είχα μια χειροτέρευση στα αποτελέσματα των καθημερινών μου εξετάσεων, πείθω τους γιατρούς με τα χίλια ζόρια να πάρω εξιτήριο και να κάνω την προετοιμασία σπίτι μου, πριν την χορήγηση της κάμερας (ναι ναι,  καθαρτικό κλπ...ξέρετε). 

             Τι ωραία που ήταν στο σπίτι! Πόσο μου είχε λείψει! Πόσο το απολάμβανα κι ας είχα να πιω τέσσερα λίτρα από εκείνο το απαίσιο υγρό. Νιώθω ασφάλεια στο σπίτι μου. Το αγαπώ το σπίτι μου, τον άντρα μου, το φως που μπαίνει από παντού μέχρι να σουρουπώσει...Τελειώνω με την προετοιμασία και πάω στο νοσοκομείο, καταπίνω την κάψουλα, φοράω και την ειδική ζώνη με το μαραφέτι που μάζευε ασύρματα τις χιλιάδες φωτογραφίες που έβγαζε κάμερα από την ώρα που την κατάπια και καμαρώνω για την ρομποτική μου μόστρα! Όλα υπέροχα και εξαιρετικά ευνοϊκά! Είχα μέσα μου μια από τις τελευταίες λέξεις της ενδοσκοπικής τεχνολογίας! Την επόμενη, επιστρέφω στο νοσοκομείο τον εξοπλισμό και μπαίνω σε φάση αναμονής του πορίσματος, αφού πρώτα ελέγξουν όλο το φωτογραφικό υλικό, διαδικασία η οποία χρειαζόταν κάποιες μέρες. Εγώ παράλληλα κι αφού έχω απαλλαχθεί από τα καλώδια, τους ορούς και τα διάφορα σωληνάκια που μπαινόβγαιναν στο χέρι μου τόσες μέρες, είμαι κυρία στο σπίτι μου, με τα Medrol μου από το στόμα και την πρώτη Αζαθειοπρίνη να κάνει βόλτες στο στομάχι μου. Ναι, είχα ξεκινήσει ανοσοκατασταλτική θεραπεία! Καλοδέχτηκα την προηγούμενη μέρα και τον μπαμπά με την αδελφή μου που ήρθαν από την Αθήνα (με το ζόρι τους κρατούσαμε να μην έρθουν όσο ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο...δεν ήθελα). Τι γέλια, τι χαρές, τι βόλτες (κόντεψα να τα τινάξω μέσα σε ένα πολυκατάστημα αλλά τελικά επέζησα. Το "γιατί" θα το καταλάβετε σε λίγο). Ετοιμάζονται οι δικοί μου να αναχωρήσουν για Αθήνα πρωί-πρωί. Δεν μπορούσα καν να σηκωθώ όρθια να τους βγάλω μέχρι έξω, να τους χαιρετίσω όπως ήθελα. Έλα Παναγία μου! Τι είναι ετούτο πάλι; Φεύγουν κι εγώ μένω στο καναπέ και μετά στο μπάνιο και μετά στο κρεβάτι...μπουσουλώντας.  Μούσκεμα στον ιδρώτα, αφόρητος πόνος ψηλά στην κοιλιά που διαχέονταν δεξιά κι αριστερά, σαν τρεις κολικοί του νεφρού μαζεμένοι. Έσταζαν τα χέρια μου, το κεφάλι μου, η ψυχή μου μην σας πω! Όλο μου το σώμα έτρεμε, είχα γίνει άσπρη σαν αποκριάτικο φάντασμα και κρύα, πολύ κρύα και όσο περνούσε η ώρα, ακόμα και η αναπνοή μου γινόταν με δυσκολία. Τρόμαξα πολύ. Σε λίγα λεπτά δεν μπορούσα καν να μιλήσω, ευτυχώς είχα προλάβει και είχα ειδοποιήσει να έρθει βοήθεια. Για να μην τα πολυλογώ κι ενώ είχα επιστρέψει ωραία-ωραία στο σπιτάκι μου, βρίσκομαι και πάλι στο νοσοκομείο. Όμως -και καθότι παιδί super-duper τυχερό!- μέχρι να φτάσω, είχε κινηθεί άμεσα ένας ολόκληρος μηχανισμός! Είχαν ενημερωθεί όλοι. Το νοσοκομείο, τα έκτακτα να μην με έχουν σε αναμονή. "Ποια είσαι τέλος πάντων ρε κοπελιά!" Για λίγο, ένιωσα σαν ο πρωθυπουργός της χώρας με τέτοια φροντίδα και εξυπηρέτηση. Πόσο πολύ με είχαν αγαπήσει εκεί στο νοσοκομείο...σκέφτηκα! Ναι...'ντάξει! Δεν ξέρω αν με είχαν αγαπήσει πια τόσο, πάντως σίγουρα είχαν καταλάβει πως -όπως και αποδείχτηκε- είχα πάθει τοξικό σοκ από την Αζαθειοπρίνη το οποίο που μου προκάλεσε φαρμακευτική παγκρεατίτιδα. Μάλιστα! Μιλάμε για τέτοια γκίνια! 

-Έλα Βάγια μου...ναι, όλα καλά. Στη Θήβα είμαστε, κοντεύουμε να φτάσουμε Αθήνα, ναι. Εσύ; Τι; ΓΙΑΤΙ; Ερχόμαστε πίσω! 

Εντάξει, τους καθησυχάσαμε και τους πείσαμε πως δεν υπάρχει λόγος να κάνουν 700 χιλιόμετρα να γυρίσουν πίσω. Η δεύτερη Crohnονοσηλεία μου μόλις είχε ξεκινήσει. Η ψυχολογία, στο πάτωμα κι ακόμα παρακάτω. Δηλαδή τι; Εγώ έτσι θα είμαι από δω και πέρα; Μέσα-έξω στο νοσοκομείο, πήγαινε-έλα σαν την άδικη κατάρα; Α όχι, δεν γίνεται. Ξαπλωμένη σε ένα φορείο της βραχείας νοσηλείας, περιμένοντας να μάθουμε σε ποια από τις δύο παθολογικές θα γίνει η εισαγωγή μου, ημισυνδεδεμένη με την πραγματικότητα και καθώς τα παυσίπονα είχαν αρχίσει να κάνουν τη δουλειά τους, περίμενα να πάρω το δρόμο για την Β' Παθολογική...

Συνεχίζεται εννοείται...

ΥΓ. Πάντως έχω να καταγγείλω πως το free wi-fi στην Β' Παθολογική δεν πήγαινε σφαίρα όπως στην Α'...ας κοιτάξουν λίγο οι αρμόδιοι. Ευχαριστώ.