Μετά το πρώτο χαριτωμένο ταρακούνημα το καλοκαίρι του 2015, ακολούθησε το φθινόπωρο και ο χειμώνας -όπως ανέφερα και στην προηγούμενη δημοσίευση- όπου πέρα από εκείνον τον σατανικό πόνο στα πόδια μου (λόγω υγρασίας, μη εκγύμνασης, κακού καθίσματος, γκαντεμιάς, ανάδρομου Ερμή και άλλων πολλών ανοησιών (για να το πω κι ευγενικά)), το γαστρεντερικό μου τα πήγαινε εξαιρετικά.
Μπαίνει η άνοιξη -μα τι υπέροχη που είναι η άτιμη- και γίνεται το θαύμα! Πόνος στα πόδια, τέλος! "Αυτό ήταν" είπα. "Με λυπήθηκε το σύμπαν και δεν θα χρειαστεί να τρέχω στα γυμναστήρια κομπλάροντας δίπλα στις γραμμωμένες κορμάρες ή πάνω-κάτω στα λαγκάδια και τις ραχούλες με το φόβο κάθε φορά για το πόσα ζωύφια θα καταπιώ, θα πατήσω, θα καταστρέψω".
Η άνοιξη, εκτός από υπέροχη, ήταν και μια αρκετά ζόρικη περίοδος για 'μένα μιας και μπαίναμε στην τελική ευθεία με τα παιδιά (τους μαθητές μου ντε!) είτε για τις θεατρικές μας παραστάσεις, είτε για μουσικές και άλλες εκδηλώσεις. Κοινώς, άγχος βαρβάτο! Κατάφερνα παρ' όλα αυτά να απολαμβάνω τα χελιδόνια που έρχονταν κι αυθάδικα έχτιζαν τον οντά τους στο μπαλκόνι, το ελπιδοφόρο και πλέον εμφανέστατο μεγάλωμα της μέρας, το τριφύλλι να φουντώνει με ιλιγγιώδη ρυθμό...
Ναι... Αυτό με το τριφύλλι, τα χορτάρια και το ιλιγγιώδες τους φούντωμα, ωραίο ήταν δε λέω, αλλά να, σκεφτόμουν πως για τους επόμενους μήνες θα έπρεπε να βγαίνω και να κουρεύω τον κήπο μπροστά ΚΑΙ τον κήπο πίσω και με έπιανε κι εμένα ένας ίλιγγος. Προνομιούχα θα μου πεις, έχεις κήπο μπροστά ΚΑΙ πίσω και γκρινιάζεις; Όχι, ούτε αχάριστη είμαι, ούτε παράπονο έχω. Είχα όμως ένα τεράστιο και μυστηριωδέστατο πρόβλημα. Κουραζόμουν απίστευτα! Μετά τα δέκα λεπτά κουρέματος, αγκομαχούσα σαν τον οδοντωτό για τα Καλάβρυτα, ίδρωνα, έλιωνα σαν την κουβερτούρα στο μπεν μαρί. Περίεργο. Την άνοιξη του 2016, πέρσι δηλαδή, ήμουν μόνο (γκούχου-γκούχου) 40 χρονών. Έπρεπε να πετάω σαν πεταλουδίτσα, να κινούμαι γρήγορα με το μηχανάκι του γκαζόν βζζζζν-βζζζζν σαν το ερωτοχτυπημένο μπαμπούρι. Αντί αυτού, η κυρία Σοφία η γειτόνισσα που έχει πατήσει τα 80, ερχόταν η καλή μου να με βοηθήσει. Ποιον; Εμένα! Και την έβλεπα πως λίκνιζε τη μεσούλα της καθώς εγώ πάσχιζα να σταθώ αξιοπρεπής και όρθια και ήθελα να τα σπάσω όλα από τα νεύρα μου!
Πριν προλάβουν καλά καλά να μπουμπουκιάσουν οι πανσέδες στη ζαρντινιέρα, εγώ είχα αρχίσει να περνάω περισσότερες ώρες στην τουαλέτα παρά οπουδήποτε αλλού. Αι στον κόρακα πια με το κωλονερό! Ποτέ ξανά από τη βρύση. Μόνο εμφιαλωμένο. Όλοι μου το έλεγαν! Έτσι την πατούσα, να! Ε...και μετά άρχισαν πάλι τα ίδια. Να οι αντιβιώσεις, να οι κομμάρες, να η απελπισία, να οι εξετάσεις. Ποιο νερό; Μακάρι να έφταιγε το νερό. Μικρόβιο πουθενά. CRP, λευκά, χρόνος καθίζησης ερυθρών κλπ, στο Θεο! Μα τι στον καλό γίνεται;
Άτυπη λοιμωξούλα. Βέεεεβαια! Αυτό ήταν πάλι. Μια ύπουλη, πλην απλή λοίμωξη -ΤΡΟΜΑΡΑ ΜΟΥ- άνευ ταυτότητας η οποία με πήγαινε βάρκα-γιαλό από την άνοιξη του 2016 μέχρι και το τέλος του καλοκαιριού. Πέρασε κι αυτή, όπως πέρασαν κι εκείνα τα όμορφα, καλοκαιριάτικα πρωινά μόλις χάραζε. Που τα πουλιά ξυπνούσαν όλα μαζί, ταυτόχρονα, σαν κουρδισμένα και η πρώτη αχτίνα του ήλιου από το Παγγαίο, σε ρόλο μαέστρου, έδινε το σήμα και ξεκινούσε η συναυλία. Κι εγώ, ξενυχτισμένη, κουτουλώντας επί ώρες δεξιά και αριστερά στο κρεβάτι και μόλις που είχα προλάβει να κοιμηθώ δέκα λεπτά (τα πρωινά νιώθω ασφάλεια) έγερνα το κεφάλι στεγνά και κουρασμένα προς το παράθυρο, κοιτούσα με βλέμμα θολό...
-Τώρα βρήκατε ρε κωλόπουλα να αρχίσετε τα τσίρι-τσίρι!!!! Αι σιχτίρ πρωί πρωί!!!!
Για γαστρεντερολόγο, ούτε λόγος! Δεν υπήρχε λόγος, έλεγα. Το ίδιο έλεγαν και οι άλλοι άλλωστε. Το νερό έφταιγε. Ή τα παγωτά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου