Ξέρεις τι σχέδια είχα εγώ γι’ αυτόν τον Αύγουστο;
Ούτε καν μπορείς να φανταστείς!
Δέκα μέρες διακοπές στο
Πήλιο, εγώ και ο καλός μου. Ύπνος μέχρι νωρίς το μεσημέρι στο πυκνά σκιασμένο μας
δωμάτιο στη Ζαγορά, μέχρι που ένας μελαχροινός μαυροπετρίτης με απορημένα μάτια
θα ερχόταν και θα με ξυπνούσε κάνοντας μου αέρα με τις φτερούγες του κάθε μέρα,
πριν ξεκινήσει το μεγάλο του ταξίδι για τη Μαδαγασκάρη. Διπλός ελληνικός κάτω
από διαφορετικό γεροπλατάνι κάθε μέρα, και στη συνέχεια, πατητές και
μακροβούτια στον Αι Γιάννη, εκεί όπου τεσσάρων χρονών έμαθα να κολυμπάω, με δυο
μέτρα κύμα οργασμικό από το εμμονικό του πάθος για τα μελτέμια και τους γονείς μου,
πιτσιρίκια πεισμωμένα: φέτος θα τα καταφέρει χωρίς μπρατσάκια! Και τα κατάφερα,
έστω με κλάματα από το τσούξιμο στη μύτη μου και το νερό που είχα καταπιεί… Σου
έχει τύχει ποτέ ερωτευμένο βορειοδυτικό αγέρι τον Αύγουστο; Αν όχι, δεν ξέρεις
τι πάει να πει «μας πήρε και μας σήκωσε». Εναλλακτικά, μάσκα και αναπνευστήρας για
στρόμπους και αχιβάδες στο Μυλοπόταμο. Στο Χορευτό, όχι. Ποτέ δεν το συμπάθησα
το Χορευτό, χωρίς επιχείρημα. Το μεσημέρι, τσίπουρα άνευ και τσιτσίραβλα με μπουμπάρι μέχρι να πανιάσει η
γλώσσα μας από τ’ αλάτι και την αψάδα ώσπου να σερβιριστεί το κυρίως σπετζοφάι
με βούτες χωριάτικου ψωμιού, απλά, λιτά κι απέριττα. Επιστροφή στο δωμάτιο μετά
από διπλό ελληνικό (Ναι πάλι. Ε όχι και Freddo Macciatο στο Πήλιο!) και χασομέρι στην Τσαγκαράδα, την Πορταριά, τις Μηλιές ή τον Κισσό, ανάλογα τη διάθεση. Ένα
ντους, λίγο after
sun
στην
τσουρουφλισμένη πλάτη και το στέρνο, πηλιορείτικη καρυδόπιτα πορτοκάλοσμη και γράψιμο. Βέβαια! Το πλάνο
είχε τουλάχιστον μια νουβέλα, ένα θεατρικό ή μια συλλογή flash fiction στη χειρότερη. Πάντως η
επόμενη έκδοση θα ήταν σίγουρη.
Κι έφτασε ο Αύγουστος στη
μέση κι όχι στο Πήλιο δεν πήγαμε αλλά ούτε μονοήμερη στη Θάσο που είναι και
δίπλα διότι δεν υπήρξαν οι συνθήκες οι κατάλληλες, ούτε ο άνεμος ο ευνοϊκός και να μη σου τα πολυλογώ, άρχισα πάλι να τρώω
λίγο τα νύχια μου από την ανία και τις τύψεις για τα καλοκαίρια που περνούν και να νιώθω μισή και λίγη και τις μέρες μου άχρηστες
και ξοδεμένες στο τίποτα με μια προσμονή μόνο να μου γεμίζει το ρημάδι το κενό
κάθε Παρασκευή, μήπως και την επόμενη βδομάδα μπορέσουμε, ή την επόμενη, ή την
επόμενη… Και δεν μπορέσαμε καμία βδομάδα. Και κει που είμαι κοντά να αρχίσω να
χάνω την αίσθηση του αυχένα μου -χθες
Παρασκευή- και το κεφάλι μου να πάρει να γέρνει προς τα μπρος και κάτω, θυμήθηκα!
Και με το που θυμήθηκα, σηκώθηκε και το κεφάλι, γέμισε και το κενό, έφτιαξε και
η διάθεση και ήρθα στα ίσα μου. Ποια σφετζοφάγια βρε ηλίθια και ποια τσιτσίραβλα
που τις 5 στις 10 και φιδέ νερόβραστο να φας, τουμπανιάζεις! Ποια μακροβούτια για στρόμπους; Ποιον τόπο να
φας γυρίζοντας κάθε μέρα μετά το μπάνιο μέσα στην κάψα τα χωριά του Πηλίου για
χασομέρι που αν δεν είσαι κάτω από το air condition στο φουλ, γκρινιάζεις κι απειλείς πως πεθάνεις; Ποιο after
sun
που αποφεύγεις τον ήλιο σαν το διάολο, που έχεις πάθει φοβία και κοιτάζεις τις ελιές
σου κάθε βράδυ μήπως κάποια μετατράπηκε σε δεινόσαυρο;
Τι θυμήθηκα; Πως έχω
νόσο Crohn.
Και τι έκανα; Τη χρησιμοποίησα ως άλλοθι και αχχχχχ, ξέρεις πόσο χρήσιμο είναι
αυτό για την καλή ψυχολογία κάποιες φορές; Απίστευτα πολύ, όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει.
Σήμερα έχουμε 24 και κοντεύει όπου να ‘ναι ο Σεπτέμβρης ο άγιος, αυτός που
υποδέχεται τους λουόμενους και τους ταξιδευτές του Αυγούστου στην καθημερινότητα
και τις υποχρεώσεις τους κι εγώ με λίγη ντροπή για τις πίσω σκέψεις μου γι’ αυτούς,
απολαμβάνω τη γκρίνια και τη μελαγχολία τους, ενώ ταυτόχρονα ετοιμάζομαι για
ένα φθινόπωρο με εκκινήσεις σε διάφορα επίπεδα, χωρίς ζέστη, χωρίς κουνούπια,
χωρίς μελαγχολικές Παρασκευές κι ελπίδα
για διακοπές που δεν θα έρθουν.
Παλιάνθρωπο δε με λες,
έχω όμως κι εγώ τις αδυναμίες μου!
Στις 27, την Τρίτη δηλαδή,
έχω ραντεβού με το Stelara,
τον βιολογικό παράγοντα που με κρατάει
σε ύφεση κι έτσι αυτό το χειμώνα θα πάω ένα βήμα πιο μπροστά κάνοντας καινούρια
πράγματα. Και το ερχόμενο καλοκαίρι είναι βέβαιο πως και διακοπές θα πάω και
μακροβούτια θα κάνω και μπουμπάρι θα φάω, γιατί θα μπορώ! Ε, κι αν δεν πάω δε χάλασε κι ο κόσμος... Είμαι μόνο 43 άλλωστε, έχω ακόμα μισή ζωή μπροστά μου και τα πιο ωραία έρχονται πάντα με τη δροσιά!
