Νο16 - Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας / Τα καλώς κείμενα ενός προβληματικού Εθνικού Συστήματος Υγείας

     

          Έχοντας πρόσφατη την ανεκδιήγητη συμπεριφορά που αντιμετώπισα πριν λίγες μέρες στο δημόσιο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης (λεπτομέρειες υπάρχουν στην προηγούμενη ανάρτηση), η σημερινή ανάρτηση έρχεται ως ο αντίποδας, μιας κι εδώ, σε αυτό το crohnομπλόγκ θα γράφω τα κακώς αλλά και τα καλώς κείμενα χωρίς περιστροφές, μεροληψία και προκατάληψη. Η "καραμέλες" και το αναμάσημα τσιτάτων και στερεότυπων περί δημόσιων φορέων και "κωλοκράτους" δεν είναι ούτε της λογικής μου, ούτε της αισθητικής μου. Ναι. Η κατάσταση είναι τραγικά γελοία ως και επικίνδυνη κάποιες φορές, μα νιώθω πως οι φωτεινές εξαιρέσεις είναι μια ανάσα που έχουμε ανάγκη όλοι μας, κυρίως οι ευάλωτοι, αυτοί που λόγω ατυχίας και μόνο, έχουμε ευαίσθητη ή κλονισμένη υγεία, άρα το σύστημα υγείας και η λειτουργία του είναι από τα πρωτεύοντα για εμάς. 

       Ένα μήνα πριν, ήμουν στη μονάδα ενδοσκοπήσεων του γενικού νοσοκομείου της Καβάλας προκειμένου να κάνω την έναρξη της νέας μου θεραπείας με ουστεκινουμάμπη (Stelara), μετά από αναγκαστική διακοπή της ινφλιξιμάμπης (inflectra) στην έκτη έγχυση, λόγω επαναλαμβανόμενης αλλεργικής αντίδρασης. Σήμερα, ακριβώς έναν μήνα μετά, χτύπησε το πρωί το τηλέφωνο μου. Ήταν η κυρία Γεωργία Τσιολακίδου, γαστρεντερολόγος του νοσοκομείου της Καβάλας η οποία με παρακολουθεί από το περασμένο καλοκαίρι. Ζήτησε να με δει αύριο στις 12 γιατί δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι τις 22 Ιουνίου που θα κάνω τη δεύτερη δόση της νέας θεραπείας, χωρίς να έχει εικόνα της κατάστασης μου. Μου είπε τις σκέψεις της, τον προγραμματισμό που έχει στο μυαλό της για τον οποίον θέλει να κουβεντιάσουμε. Μου συνέστησε να κάνω σύντομα νέα κολονοσκόπηση (στους 9 μήνες) και κάποιες ειδικές εξετάσεις όπως τρυπτάση ορού για έλεγχο λευκοκυττάρωσης κ.α., αφού μου ανέφερε και τα επιχειρήματα της.                            

         Αυτή η γιατρός είναι εκείνη που μετά την τελευταία αλλεργική μου αντίδραση και την νοσηλεία μου, με πήρε η ίδια τηλέφωνο στο σπίτι, να μάθει πως είμαι. Όχι από το ιδιωτικό της ιατρείο. Όχι επειδή είμαι πελάτης-ασθενής. Κι αυτό δεν το τονίζω επειδή απαξιώνω τους γιατρούς που ιδιωτεύουν. Κάθε άλλο. Το τονίζω γιατί σε ολόκληρο το νομό Καβάλας, τα τελευταία χρόνια ήταν η μοναδική γαστρεντερολόγος στο νοσοκομείο και είχε να αντεπεξέλθει σε τεράστιο όγκο εξωτερικών ασθενών, νοσηλευόμενων ασθενών, έκτακτων ασθενών, γαστροσκοπήσεων, κολονοσκοπήσεων, ορθοσκοπήσεων, εγχύσεων κλπ. Ευτυχώς πλέον υπάρχει και δεύτερος γιατρός. Θα ήταν άδικο λοιπόν να μην αναφέρομαι σε αυτήν και στον καθένα σαν και αυτήν που όχι μόνο είναι τυπική και καθόλα εντάξει στην επαγγελματική της υποχρέωση αλλά κάνει και τα "παραπάνω", κάνοντας με να νιώθω τυχερή. Τυχερή όχι για τα αυτονόητα. Τα αυτονόητα είναι δεδομένα και όχι στη διακριτική ευχέρεια του άλλου. Τυχερή, γιατί το ενδιαφέρον και η αγάπη της για το επάγγελμα που διάλεξε να ακολουθήσει, έχει αντίκτυπο στην δική μου υγεία, την δική μου ψυχολογία, το δικό μου αίσθημα ασφάλειας. 

ΥΓ. Την κυρία Τσιολακίδου δεν τη γνώριζα. Δεν είναι φίλη μου. Είναι η γιατρός μου. Η σχέση μου μαζί της είναι καθαρά επαγγελματική, σχέση γιατρού-ασθενή. Ως ανταπόδοση του "παραπάνω" που κάνει για εμένα από επαγγελματικό ζήλο και όχι γιατί απαραίτητα με συμπαθεί παραπάνω από άλλους, θα αναφέρομαι σε αυτή κάθε φορά που η συμπεριφορά της θα μου δίνει αφορμή. 

Νο15 - Μαγνητική εντερογραφία κι η παράκρουση της γραφειοκρατίας μέχρι να μπεις στον μαγνήτη

Τετάρτη 17 Μαίου 2018

     Έχω στα χέρια μου παραπεμπτικό για μαγνητική εντερογραφία από την γιατρό μου στο νοσοκομείο της Καβάλας, με ημερομηνία 27 Απριλίου. Παραπεμπτικό το οποίο μου έδωσε όταν ήμουν στο νοσοκομείο για έγχυση βιολογικού παράγοντα, διαδικασία για την οποία πάντα κάνω εισαγωγή.

     Έχω κλείσει ραντεβού για την εξέταση στο Πανεπιστημιακό Γενικό νοσοκομείο Έβρου στην Αλεξανδρούπολη για τις 11 το πρωί της Τετάρτης, με οδηγία να είμαι εκεί στις 10 για την προετοιμασία. 

     Έχω ακολουθήσει τις υπόλοιπες οδηγίες κατά γράμμα. Χωρίς φαγητό από την Κυριακή το βράδυ. Μόνο διαυγή υγρά, νερό, αφεψήματα, καφέ, χυμό...Με το στομάχι κόμπο, φίσκα από τα 8 χάπια ημερησίως χωρίς στερεά τροφή, το παχύ έντερο σε τρελό, ανεξέλεγκτο χορό υδαρούς δραστηριότητας με τα τόσα υγρά (ελπίζω από αυτό δηλαδή) και με την γενικότερη αγωνία που θα είχε ο οποιοσδήποτε, ξεκινάω για Αλεξανδρούπολη. 

     Φτάνω και αντικρίζω το τέρας! Τεράστιο συγκρότημα κτιρίων. Όλα ξεκινούν μια χαρά αφού ένας κύριος με άσπρη φόρμα, μάλλον νοσοκόμος με πάει μέχρι τον μαγνητικό τομογράφο. "Θα χαθείτε μόνη σας. Ελάτε μαζί μου". Να 'ναι καλά ο άνθρωπος. Δεν ήταν υποχρεωμένος και το εκτιμώ. Εκεί βέβαια με ενημερώνουν πως πρέπει πρώτα να σφραγίσω το παραπεμπτικό στο Χ γραφείο. Χωρίς να φημίζομαι για τον καλό προσανατολισμό μου, στέκομαι άλλη μια φορά τυχερή και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, φτάνω στο εν λόγω γραφείο. Λέω καλημέρα χωρίς ανταπόκριση, και αφήνω στο παρατεταμένο χέρι της βουβής μέχρι εκείνη τη στιγμή υπαλλήλου το χαρτί.

-Τι είναι αυτό; Δεν μπορώ να το περάσω αυτό το πράμα.

-Ποιο "πράμα";

-Αυτό. Το παραπεμπτικό. Δεν περνάει στο σύστημα. Την ημερομηνία που εκδόθηκε ήσουνα με εισαγωγή στο νοσοκομείο της Καβάλας και ο φάκελος σου φαίνεται ακόμα ανοιχτός. Δεν περνάει το παραπεμπτικό.

Μου αφήνει το χαρτί πάνω στον γκισέ και γυρίζει το βλέμμα της αλλού. Ξεπερνάω για πολλοστή φορά αυτόν τον ενικό μεταξύ αγνώστων που μου τη βαράει στα νεύρα γιατί τώρα, έχουμε να παλέψουμε με θηρία. 

     Λίγο η πίεση που άρχισε να ανεβαίνει, λίγο ο ιδρώτας που ξεκίνησε να με λούζει, λίγο ο κόμπος στο λαιμό μου συν όλα τα υπόλοιπα περί αφαγίας, εντέρου, πολλών χιλιομέτρων που είχα διανύσει κλπ προφανώς της έδωσαν να καταλάβει πως δεν θα ξεμπέρδευε τόσο εύκολα. Ανέκφραστη, κοφτή και απόλυτη της είπα πως εγώ αν δεν κάνω την εξέταση για την οποία έχω παραπεμπτικό, έχω ραντεβού, έχω κάνει 3ήμερη νηστεία, δεν θα φεύγω από το γραφείο της. Κι έμεινα εκεί, να στέκομαι ακίνητη και να την κοιτάζω στα μάτια, με μια ουρά ανθρώπων από πίσω μου ατελείωτη. Το πήρε το μήνυμα.

-Θα πας σε εκείνο το ιατρείο, στη γιατρό που κάνει εξωτερικά ιατρεία, θα της εξηγήσεις και θα της πεις να σου κάνει ένα νέο παραπεμπτικό.

Αφού περίμενα υπομονετικά απ' έξω, δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα (λογικό βέβαια), έρχεται η ώρα όπου το ιατρείο αδειάζει. Χτυπάω διακριτικά, ακούω το "ναι" και ανοίγω διστακτικά.

-Καλημέρα σας. Είστε η γιατρός τάδε (αν και το γνωρίζω το όνομα, δεν θα το αναφέρω);

-Ναι.

-Με στέλνουν από το τάδε γραφείο. Έχω ραντεβού για μαγνητική εντερογραφία και το παραπεμπτικό που έχω από συνάδελφο σας του νοσοκομείου της Καβάλας δεν μπορεί να περάσει στο σύστημα. Γι' αυτό μου είπαν να μου φτιάξετε ένα καινούριο σας παρακαλώ.

-Και γιατί να σου το φτιάξω εγώ; (και πάλι ενικός...)

-Μα έτσι μου είπαν. Από το γραφείο με έστειλαν σε εσάς.

-Τόσοι γιατροί υπάρχουν! Να πας να σου το κάνουν! Γιατί ήρθες σε εμένα; (ξανά μανά τα ίδια και να φωνάζει και να ωρύεται)

-Μα σας εξήγησα, από το γραφείο με έστειλαν. Δεν ήρθα με δική μου πρωτοβουλία.

-Έχω δικούς μου ασθενείς! Να πας εκεί που σε έστειλαν...και πάει να μου κλείσει την πόρτα. Είχε, λέει, δικούς της ασθενείς...

-Σας παρακαλώ ηρεμήστε και προσπαθήστε να καταλάβετε τι σας λ...

-Βγάλ' την έξω τώραααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! λέει στη νοσοκόμα. Πιθανόν να είπε "πέταξε την..." αντί για "βγάλ' την..." αλλά επειδή δεν το θυμάμαι 100%, θα μείνω στο πιο λαιτ, μιας και θέλω να μην υπερβάλω καθόλου και  για τίποτα. Αυτό ήταν. Ξεπέρασε τα όρια μου. Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα έξω από την κλειστή πόρτα της γιατρού που δεν μπορούσε να ασχοληθεί με εμένα γιατί είχε δικούς της ασθενείς στα εξωτερικά ιατρεία δημόσιου νοσοκομείου (να τραβάς τα μαλλιά σου από την παραφροσύνη κι από τον παραλογισμό δηλαδή!), πήρα βαθιές ανάσες, σκούπισα τον ιδρώτα μου, ανοιγόκλεισα πολλές φορές τα μάτια μου να ξεθολώσουν, προσπάθησα να κοντρολάρω την αναπνοή μου και στόχευσα με τα μάτια μου το γραφείο, στο οποίο έφτασα μηχανικά, πέφτοντας με φόρα επάνω σε ότι βρισκόταν στο δρόμο μου. Δεν σταμάτησε το βήμα μου τίποτα. 

-Η ώρα έχει περάσει και θα χάσω το ραντεβού μου. Αν δεν μου βρείτε λύση στα γρήγορα, πείτε μου που είναι το γραφείο του διευθυντή να μου βρει λύση εκείνος είπα στην υπάλληλο  χωρίς καν να την κοιτάξω. Κι έτσι, κατέβηκα στον μαγνήτη και ξεκίνησα την προετοιμασία της εντερογραφίας. Μάλιστα! Ναι! Ξεπεράστηκε προς στιγμήν το παραπεμπτικό ως δια μαγείας. Βέβαια, όλη αυτή την τσαπατσουλιά θα την πληρώσω εγώ μιας και θα πρέπει να βγάλω εκ νέου παραπεμπτικό το οποίο θα πρέπει να έχουν στα χέρια τους στον μαγνητικό τομογράφο διότι η εντερογραφία μπορεί να έγινε αλλά πόρισμα δεν θα μου βγάλει κανείς γιατρός που να 'χω το Θεό μπάρμπα, γιατί πολύ απλά, θα μείνει στο συρτάρι μέχρι κάποιος να κάνει πάλι 300χλμ πήγαινε-έλα Αλεξανδρούπολη να τους πάει το χαρτί, ή μέχρι να πληρώσω κούριερ να τους το πάει, συν άλλο κούριερ που θα πληρώσω για να μου φέρει τα αποτελέσματα. Κοινώς, ένα 80άρι στο νερό οι βενζίνες και τα κούριερ. Αποτελέσματα θες μαντάμ; Πλέρωνε κερατιάτικα!

     Θα κλείσω αυτή την ανάρτηση με κάτι για το οποίο θυμώνω με τον εαυτό μου. Και δεν είναι άλλο από το ότι με πιάνω να χαίρομαι και να κάνω το σταυρό μου όταν σε μια οποιαδήποτε υπηρεσία, πέφτω σε εξυπηρετικό και σωστό  άνθρωπο και να ευχαριστώ την τύχη μου, έχοντας πέσει κι εγώ στη λούμπα του "καλού ανθρώπου", λες και πρέπει ο άλλος να είναι καλός άνθρωπος για να κάνει τη δουλειά όπως πρέπει. Όχι κύριε! Δεν με ενδιαφέρει τι άνθρωπος είσαι έξω από τη δουλειά σου. Με ενδιαφέρει BY THE BOOK να είσαι απλά ευγενικός, σωστός, εξυπηρετικός και όπως πρέπει επειδή ΕΤΣΙ ΟΦΕΙΛΕΙΣ και όχι επειδή έτυχε. Αυτά δεν είναι στη διακριτική σου ευχέρεια. ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ. 

ΥΓ. Κι επειδή τελικά η ελεεινή ανεπάρκεια του συστήματος, που στερείται παντελώς λογικής, πρακτικής και σοβαρότητας, καταφέρνει πάντα να κλέψει την παράσταση, σε υστερόγραφο αναφέρω πως η εξέταση ευτυχώς δεν κρατάει πολύ. Λέω ευτυχώς γιατί είναι πολύ άβολο (να το πω έτσι χαριτωμένα για να μη μιζεριάσουμε) να είσαι μπρούμυτα μέσα στο ασφυκτικό κουβούκλιο του μαγνήτη και να έχεις το βάρος του ειδικού εξαρτήματος από τον αυχένα ως το τέλος της σπονδυλικής στήλης δεμένο πάνω σου με ιμάντες και τον ακατονόμαστο θόρυβο να σου τρυπάει το μυαλό καθώς ακολουθείς οδηγίες να κρατάς την αναπνοή σου μέχρι να σκάσεις, ξανά και ξανά και ξανά, χωρίς να πρέπει να κουνηθείς, να βήξεις κλπ...Το καλό της υπόθεσης ήταν πως τελικά έκανα εντερογραφία και όχι εντερόκληση που μου είχαν πει αρχικά, με το λεβάιν από τη μύτη μέχρι το έντερο! Κάτι είναι κι αυτό, ε;

Εδώ είμαστε και θα έχουμε συνέχεια. Μέχρι τότε, σας φιλώ, σας εύχομαι υπομονή γιατί έχουμε μπλέξει με εξωπραγματικά ανεκδιήγητους, λες και δεν μας έφτανε το ΙΦΝΕ μας κι εύχομαι και σε εμένα αυτός ο υδαρής χορός του εντέρου μου, ο έντονος πόνος στο υπογάστριο και το ξεκίνημα του πόνου της αρθρίτιδα στα πόδια που ξεκίνησε χθες-προχθές να είναι κάτι "απλό", κάτι "τυχαίο", κάτι "για να μην ξεχνιόμαστε ρε αδελφέ" και όχι μια νέα έξαρση που τρέμω μην αντιμετωπίσω για 4η φορά, 4η συνεχόμενη άνοιξη. 

Άντε και καλή τύχη μάγκες!!!!! 

Νο14 - Βιολογικός παράγοντας Stelara- Έγχυση πρώτη

Μια σύντομη αναδρομή στο φαρμακευτικό ιστορικό της υπόθεσης, μάλλον είναι απαραίτητη για τους νέους φίλους-αναγνώστες της crohnoιστορίας (οι υπόλοιποι, εάν θέλετε προσπερνάτε). 

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

-Πρώτα συμπτώματα της νόσου, καλοκαίρι του 2015.

-Διάγνωση της νόσου, καλοκαίρι του 2017. Νοσηλεία, κορτιζόνες, αντιβιώσεις, ζόρια...

-Χορήγηση αζαθειοπρίνης με αποτέλεσμα φαρμακευτική παγκρεατίτιδα. Πάει η αζαθειοπρίνη. Την κάψαμε! Να 'ταν κι άλλη!

-Συνέχεια με ινφλιξιμάμπη, ή αλλιώς remicate ή αλλιώς inflecta. Πρώτη, δεύτερη, τρίτη έγχυση, όλα υπέροχα. Τέταρτη έγχυση -η πρώτη χωρίς προετοιμασία με αντιισταμινικά και κορτιζόνη- ήπια αλλεργική αντίδραση-flashing, κοινώς, πήραν φωτιά τα μούτρα και το στέρνο μου! Πέμπτη έγχυση, μια χαρά. Έκτη έγχυση, "φωτιάααα στα Σαββατόβραδαααααα", δύσπνοια, ταχυκαρδία. "Κάψαμε" και την ινφλιξιμάμπη. 

        Κι έρχεται η όμορφη εκείνη ανοιξιάτικη ημέρα της  27ης Απριλίου. Παρασκευή κι επίσημη πρώτη έγχυσης του Stelara. Αν πω πως δεν είχα την αγωνία μου, θα πω ψέμματα. Ούτε η αλλεργική αντίδραση ως γεγονός και αίσθηση είναι ευχάριστη, ούτε το να "καις" τις έτσι κι αλλιώς λίγες εν δυνάμει θεραπείες συ, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Όσο κι αν είχα βάλει λοιπόν τον εγκέφαλο μου στο αυτόματο κι όσο κι αν προσπαθούσα να σκέφτομαι πως όλα θα πάνε μόνο καλά, κάτι διαβόλια με γυρόφερναν και συχνά-πυκνά μου έφευγε από κανένα ξεφύσημα έτσι στο ξεκάρφωτο. Και λίγες ώρες ύπνου έχασα, και δέκα-είκοσι χαμόγελα...Ήταν και το άλλο. Το πιο βασικό, το πιο ουσιαστικό για 'μένα. Ήθελα επιτέλους να μπω σε μια σειρά, να ηρεμήσω, να ξέρω πως η αγωγή μου είναι αυτή. Την κάνω, δεν έχω παρενέργειες και θα την αλλάξω μόνο σε περίπτωση που δεν με καλύπτει ως προς την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της νόσου. Είμαι τύπος του προγράμματος ρε παιδί μου! Δεν μου αρέσουν οι περιπέτειες σε αυτό το επίπεδο! Θέλω τη φαρμακευτική μου ρουτίνα, τη χημική μου συνέχεια. Μου αρέσει να χτίζω σχέσεις εμπιστοσύνης με τις αγωγές μου. Αν τις αλλάζω κάθε τρεις και λίγο, πως θα γνωριστούμε καλύτερα; Πως θα κάνουμε "χωριό"; 

           Οκτώ παρά ήμουν εκεί, έξω από την μονάδα ενδοσκοπήσεων του νοσοκομείου. Κάνω μια γρήγορη πρόβα το πιο ήρεμο και ζεν μου χαμόγελο, χτυπάω το κουδούνι, μου ανοίγουν...Η αρχική διαδικασία, γνωστή. Ενδοφλέβια κορτιζόνη συν αντιισταμινικά, συν ενυδάτωση με ορό πριν από οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά βέβαια μαζί με χαλαρή, φιλική κουβέντα με τις εξαιρετικές νοσηλεύτριες που πλέον γνωριζόμαστε αρκετά καλά, σε ένα περιβάλλον ήσυχο, χωρίς πολλά περιστατικά εκείνη την ημέρα και με όλους τους, γιατρούς και νοσηλευτές να έχουν καταφέρει να με κάνουν να νιώθω ασφάλεια, με όσο άγχος κι αν είχα να αναμετρηθώ. Είχα ενημερωθεί. Ήξερα τι κάναμε, γιατί το κάναμε, πως θα το συνεχίζαμε. Δεν έμενε παρά να σταθώ και λίγο τυχερή με το Stelara, να τελειώσει η έγχυση χωρίς δύσπνοιες και να επιστρέψω σπίτι μου ωραία και καλά, να ασχοληθώ με την κανονικότητα μου, να ετοιμαστώ για τα διάφορα που με περίμεναν τον Μάιο. Έντονος μήνας ο Μάιος! Έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης για το καινούριο βιβλίο, παρουσιάσεις σε σχολεία, μαγνητικές εντεροκλύσεις, καλπροτεκτίνες. Ποικιλία, όχι αστεία! 

            Τελικά η Παρασκευή αυτή είχε κάποιες βασικές διαφορές με όλες τις προηγούμενες ημέρες εγχύσεων. 

-Να βρούμε φλέβα και στο άλλο χέρι, να είμαστε έτοιμοι αν κάτι προκύψει, μην ψάχνουμε εκείνη την ώρα και αγχωνόμαστε;

-Και το ρωτάς;

απαντάω με περίσσια άνεση και ύφος "σιγά μη φοβηθώ τις βελόνες, τρύπα όσο θες" στην Σ. και βρίσκομαι με δυο ωραιότατα 3way, ένα στο δεξί κι ένα στο αριστερό. Ναι! Αλλά πέρα από το σετάκι των 3way, είχα και τρία patch στο στέρνο, μόνιμα συνδεδεμένα με το μόνιτορ παρακολούθησης ζωτικών λειτουργιών. Μόνιμα είχα και το οξύμετρο στον δείκτη του αριστερού χεριού. Μόνιμα και το πιεσόμετρο στο μπράτσο του δεξιού. Να γίνει δηλαδή κάνας σεισμός και να μην ξέρω ποιο σωληνάκι και ποιο καλώδιο να πρωτοτραβήξω για να τρέξω κάτω στην παραλία να σωθώ από τα ρίχτερ! Όχι πως και οι παραλίες είναι ασφαλείς δηλαδή. Πολυ θέλει να φουσκώσει κανενα τσουνάμι και να σε καταπιεί πάνω στο άνθος των 42 σου; Δεν θέλει πολύ! Τέλος πάντων. Καλά που ήταν εκεί η Αθηνά μου, η φίλη μου που είχε έρθει για συμπαράσταση και μου μιλούσε επίτηδες διαρκώς για να ξεχνιέμαι και να μην πελαγοδρομώ σε ηλίθιες σκέψεις. Ωστόσο εγώ το σχέδιο σε περίπτωση φωτιάς-σεισμού-πλημμύρας το είχα ήδη καταστρώσει...

         Αργά, πολύ αργά, πάρα πολύ αργά έσταζαν οι σταγόνες της ουστεκινουμάμπης. Αργά περνούσαν και οι ώρες. Κάπου στο βάθος του νοητικού μου οπτικού πεδίου έψαχνα να βρω το τέλος της διαδρομής αυτής της έγχυσης αλλά μάταια! Αι σιχτίρ! Δεν έπεφτε η ρημάδα η στάθμη από το μπουκαλάκι με τίποτα! Κι όσο τα πάντα κυλούσαν τόσο αργά, τόσο το αρχικό μου άγχος που είχε ενισχυθεί απίστευτα πολύ, με ίδρωνε. Σιωπηλά μεν αλλά με ίδρωνε και με κατέτρωγε. Η ενίσχυση αυτή είχε να κάνει με ένα μεταλλικό, τροχήλατο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι μου, ντυμένο με ένα πράσινο, χοντρό λινό, σαν καραβόπανο που πάνω του είχαν μπει σε σειρά διάφορα πράγματα. Μπουκαλάκια, σύριγγες, σωληνάκια, οροί, βαζάκια. Τα αναγνώρισα όλα. Το μόνο που δεν θυμόμουν ακριβώς ήταν το τι κάνει η ατροπίνη. Ε και πως να γίνει δηλαδή; Να μην μείνω με την απορία; Ρωτάω λοιπόν τη Σοφία η οποία όχι μόνο δεν μου έδωσε απάντηση αλλά με μάλωσε: αυτά αφορούν εμάς Βάγια μου, εσύ μην ασχολείσαι. Και  τα σκέπασε. 

       Το εκτίμησα. Το βρήκα γλυκό, τρυφερό κι ας έμοιαζε αστείο. Ήταν μια προσπάθεια της Σοφίας να νιώσω καλύτερα. Η διάθεση της μέτρησε και προστέθηκε στα συν.  Η ώρα είχε πάει τρεις. Η μονάδα όπου να 'ναι θα έκλεινε κι εγώ ήξερα πως θα μεταφερόμουν στη Β' Παθολογική μέχρι να τελειώσει η έγχυση. Η γιατρός μου όμως η οποία δεν θέλει να αφήνει τίποτα στην τύχη του, μου πρότεινε να μείνω κάποιες ώρες και μετά την έγχυση, για παρακολούθηση. Και συνέχισε με δεύτερη πρόταση. Να μείνω όλο το επόμενο 24ωρο για παρακολούθηση. Πως το ξεστόμισα έτσι εύκολα εκείνο το ναι, ούτε που το κατάλαβα. Μετά από 5 λεπτά βέβαια με έκοψε κρύος ιδρώτας στην ιδέα πως θα διανυκτερεύσω στο νοσοκομείο και έστειλα την Αθηνά να πει στη γιατρό πως ΟΧΙ, ΘΑ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΕΔΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ! Η γιατρός όμως είχε ήδη φύγει από τη μονάδα, η παραμονή μου είχε ήδη κανονιστεί κι εγώ είχα ήδη αρχίσει να λογικεύομαι και να καταλαβαίνω πως αυτό είναι μόνο για το δικό μου καλό και πως χίλιες φορές να είμαι στο νοσοκομείο σε περίπτωση που παρουσιάσω κάτι, παρά να τρέχω από το σπίτι στα επείγοντα, με την ψυχή στο στόμα αν θα προλάβω μέχρι να μου κοπεί εντελώς η αναπνοή. 

         Πεντάκλινος θάλαμος, χωρίς άλλον ασθενή,μεγάλος, με δυο τεράστια παράθυρα, θέα στο βουνό και τη Γιούλη με τον Ανδρέα, τους φίλους μου ντε, 500 μέτρα πιο κει, στο κτήμα. Μια φωνή να έβαζα, θα με άκουγαν! 

Ένα βράδυ ήταν, θα περνούσε, έλεγα στην αρχή, πριν αρχίσει  Ω ΝΑΙ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ, η αλλεργική αντίδραση γύρω στις 8 το απόγευμα. Τόσες ώρες είχαν περάσει από το τέλος της έγχυσης. Είχα βγάλει και τους ορούς, ήμουν ξάπλα με τη μπλε μου τη φόρμα και τις κάλτσες μου τις ροζ, απέναντι από το βουνό, με την τηλεόραση να παίζει ραδιόφωνο (!), τρίτο πρόγραμμα, κλασική μουσική, το Μπλέ υγρό της Στεργίου στο κομοδίνο, ο φιδές με το κοτόπουλο σερβιρισμένα...Ο γιατρός της εφημερίας (γλυκύτατος κι ευγενικότατος) μαζί με μια γιατρό ακόμα ήρθαν, με είδαν, με ακροάστηκαν, πήραν την άδεια μου να βγάλουν φωτογραφίες να τις στείλουν στους θεράποντες γαστρεντερολόγους, έδωσαν οδηγίες για κορτιζόνες και αντιισταμινικά (τα γνωστά) τα οποία στο επόμενο λεπτό είχαν μπει σε ορό και είχαν αναλάβει δράση και αφού έπαιξαν και μια τρίλιζα στην πλάτη μου (κυριολεκτώ) αποδεικνύοντας πως παρουσιάζω δερμογραφισμό, αποχώρησαν κι έμεινα στο θάλαμο μόνη μου να κρατάω το κεφάλι μου με τα δυο μου χέρια, το οποίο είχε αρχίσει να μυρμηγκιάζει από τα νεύρα, τη δυσφορία και την απογοήτευση μου. Πέντε λεπτά. Τόσο κράτησε. Στο έκτο λεπτό είχα ηρεμήσει, είχα λογικευτεί, είχα αρχίσει να νιώθω τυχερή που ήμουν στο νοσοκομείο και όχι στο σπίτι και είχα ξεκινήσει να συνηθίζω στην ιδέα πως το πότε θα πάρω εξιτήριο θα παραμείνει άγνωστο...

        Παρασκευή βράδυ. Σάββατο βράδυ. Κυριακή βράδυ. Δευτέρα πρωί από τις 7 ξεκίνησε ο αγώνας δρόμου να δω τους γιατρούς, να πάρω τα χαρτιά, να μου δώσουν οδηγίες, να βάλω σφραγίδες, να κανονίσω ραντεβού, παραπεμπτικά, συνταγές. Δεν κρατιόμουν άλλο. Ήθελα να επιστρέψω σπίτι μου. Κι επέστρεψα! Κι όλα καλά! Και πάμε για την επόμενη έγχυση Stelara 22 Ιουνίου, υπομένοντας και επιμένοντας προκειμένου να μπω σε μια σειρά, χωρίς να αναθεματίζω, χωρίς να "μαυρίζω". Αυτά είναι τα γράμματα, που λέει και η γιαγιά μου!

Άντε και καλό Μάη να έχουμε!

ΥΓ. Με την ευκαιρία, να ενημερώσω και την ΙΦΝΕ παρέα για το το παρακάτω "πείραμα" που γίνεται με αφορμή το νέο μου βιβλίο. Πάρτε την απόφαση να συμμετέχετε, να δούμε όλοι μαζί πως είναι να επικοινωνούμε με τον κλασικό τρόπο αλληλογραφίας. Είναι απλό! Γράφω-Ταχυδρομώ-Επικοινωνώ. Δεν χρειάζεται να είναι πολλά. Αρκεί μια πρόταση, μια παράγραφος, ένας στίχος, ένα φυλλαράκι από το δέντρο έξω από το σπίτι σας! Αρκεί να επικοινωνήσουμε. Θα περιμένω...