Τετάρτη 17 Μαίου 2018
Έχω στα χέρια μου παραπεμπτικό για μαγνητική εντερογραφία από την γιατρό μου στο νοσοκομείο της Καβάλας, με ημερομηνία 27 Απριλίου. Παραπεμπτικό το οποίο μου έδωσε όταν ήμουν στο νοσοκομείο για έγχυση βιολογικού παράγοντα, διαδικασία για την οποία πάντα κάνω εισαγωγή.
Έχω κλείσει ραντεβού για την εξέταση στο Πανεπιστημιακό Γενικό νοσοκομείο Έβρου στην Αλεξανδρούπολη για τις 11 το πρωί της Τετάρτης, με οδηγία να είμαι εκεί στις 10 για την προετοιμασία.
Έχω ακολουθήσει τις υπόλοιπες οδηγίες κατά γράμμα. Χωρίς φαγητό από την Κυριακή το βράδυ. Μόνο διαυγή υγρά, νερό, αφεψήματα, καφέ, χυμό...Με το στομάχι κόμπο, φίσκα από τα 8 χάπια ημερησίως χωρίς στερεά τροφή, το παχύ έντερο σε τρελό, ανεξέλεγκτο χορό υδαρούς δραστηριότητας με τα τόσα υγρά (ελπίζω από αυτό δηλαδή) και με την γενικότερη αγωνία που θα είχε ο οποιοσδήποτε, ξεκινάω για Αλεξανδρούπολη.
Φτάνω και αντικρίζω το τέρας! Τεράστιο συγκρότημα κτιρίων. Όλα ξεκινούν μια χαρά αφού ένας κύριος με άσπρη φόρμα, μάλλον νοσοκόμος με πάει μέχρι τον μαγνητικό τομογράφο. "Θα χαθείτε μόνη σας. Ελάτε μαζί μου". Να 'ναι καλά ο άνθρωπος. Δεν ήταν υποχρεωμένος και το εκτιμώ. Εκεί βέβαια με ενημερώνουν πως πρέπει πρώτα να σφραγίσω το παραπεμπτικό στο Χ γραφείο. Χωρίς να φημίζομαι για τον καλό προσανατολισμό μου, στέκομαι άλλη μια φορά τυχερή και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, φτάνω στο εν λόγω γραφείο. Λέω καλημέρα χωρίς ανταπόκριση, και αφήνω στο παρατεταμένο χέρι της βουβής μέχρι εκείνη τη στιγμή υπαλλήλου το χαρτί.
-Τι είναι αυτό; Δεν μπορώ να το περάσω αυτό το πράμα.
-Ποιο "πράμα";
-Αυτό. Το παραπεμπτικό. Δεν περνάει στο σύστημα. Την ημερομηνία που εκδόθηκε ήσουνα με εισαγωγή στο νοσοκομείο της Καβάλας και ο φάκελος σου φαίνεται ακόμα ανοιχτός. Δεν περνάει το παραπεμπτικό.
Μου αφήνει το χαρτί πάνω στον γκισέ και γυρίζει το βλέμμα της αλλού. Ξεπερνάω για πολλοστή φορά αυτόν τον ενικό μεταξύ αγνώστων που μου τη βαράει στα νεύρα γιατί τώρα, έχουμε να παλέψουμε με θηρία.
Λίγο η πίεση που άρχισε να ανεβαίνει, λίγο ο ιδρώτας που ξεκίνησε να με λούζει, λίγο ο κόμπος στο λαιμό μου συν όλα τα υπόλοιπα περί αφαγίας, εντέρου, πολλών χιλιομέτρων που είχα διανύσει κλπ προφανώς της έδωσαν να καταλάβει πως δεν θα ξεμπέρδευε τόσο εύκολα. Ανέκφραστη, κοφτή και απόλυτη της είπα πως εγώ αν δεν κάνω την εξέταση για την οποία έχω παραπεμπτικό, έχω ραντεβού, έχω κάνει 3ήμερη νηστεία, δεν θα φεύγω από το γραφείο της. Κι έμεινα εκεί, να στέκομαι ακίνητη και να την κοιτάζω στα μάτια, με μια ουρά ανθρώπων από πίσω μου ατελείωτη. Το πήρε το μήνυμα.
-Θα πας σε εκείνο το ιατρείο, στη γιατρό που κάνει εξωτερικά ιατρεία, θα της εξηγήσεις και θα της πεις να σου κάνει ένα νέο παραπεμπτικό.
Αφού περίμενα υπομονετικά απ' έξω, δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα (λογικό βέβαια), έρχεται η ώρα όπου το ιατρείο αδειάζει. Χτυπάω διακριτικά, ακούω το "ναι" και ανοίγω διστακτικά.
-Καλημέρα σας. Είστε η γιατρός τάδε (αν και το γνωρίζω το όνομα, δεν θα το αναφέρω);
-Ναι.
-Με στέλνουν από το τάδε γραφείο. Έχω ραντεβού για μαγνητική εντερογραφία και το παραπεμπτικό που έχω από συνάδελφο σας του νοσοκομείου της Καβάλας δεν μπορεί να περάσει στο σύστημα. Γι' αυτό μου είπαν να μου φτιάξετε ένα καινούριο σας παρακαλώ.
-Και γιατί να σου το φτιάξω εγώ; (και πάλι ενικός...)
-Μα έτσι μου είπαν. Από το γραφείο με έστειλαν σε εσάς.
-Τόσοι γιατροί υπάρχουν! Να πας να σου το κάνουν! Γιατί ήρθες σε εμένα; (ξανά μανά τα ίδια και να φωνάζει και να ωρύεται)
-Μα σας εξήγησα, από το γραφείο με έστειλαν. Δεν ήρθα με δική μου πρωτοβουλία.
-Έχω δικούς μου ασθενείς! Να πας εκεί που σε έστειλαν...και πάει να μου κλείσει την πόρτα. Είχε, λέει, δικούς της ασθενείς...
-Σας παρακαλώ ηρεμήστε και προσπαθήστε να καταλάβετε τι σας λ...
-Βγάλ' την έξω τώραααααααααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! λέει στη νοσοκόμα. Πιθανόν να είπε "πέταξε την..." αντί για "βγάλ' την..." αλλά επειδή δεν το θυμάμαι 100%, θα μείνω στο πιο λαιτ, μιας και θέλω να μην υπερβάλω καθόλου και για τίποτα. Αυτό ήταν. Ξεπέρασε τα όρια μου. Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα έξω από την κλειστή πόρτα της γιατρού που δεν μπορούσε να ασχοληθεί με εμένα γιατί είχε δικούς της ασθενείς στα εξωτερικά ιατρεία δημόσιου νοσοκομείου (να τραβάς τα μαλλιά σου από την παραφροσύνη κι από τον παραλογισμό δηλαδή!), πήρα βαθιές ανάσες, σκούπισα τον ιδρώτα μου, ανοιγόκλεισα πολλές φορές τα μάτια μου να ξεθολώσουν, προσπάθησα να κοντρολάρω την αναπνοή μου και στόχευσα με τα μάτια μου το γραφείο, στο οποίο έφτασα μηχανικά, πέφτοντας με φόρα επάνω σε ότι βρισκόταν στο δρόμο μου. Δεν σταμάτησε το βήμα μου τίποτα.
-Η ώρα έχει περάσει και θα χάσω το ραντεβού μου. Αν δεν μου βρείτε λύση στα γρήγορα, πείτε μου που είναι το γραφείο του διευθυντή να μου βρει λύση εκείνος είπα στην υπάλληλο χωρίς καν να την κοιτάξω. Κι έτσι, κατέβηκα στον μαγνήτη και ξεκίνησα την προετοιμασία της εντερογραφίας. Μάλιστα! Ναι! Ξεπεράστηκε προς στιγμήν το παραπεμπτικό ως δια μαγείας. Βέβαια, όλη αυτή την τσαπατσουλιά θα την πληρώσω εγώ μιας και θα πρέπει να βγάλω εκ νέου παραπεμπτικό το οποίο θα πρέπει να έχουν στα χέρια τους στον μαγνητικό τομογράφο διότι η εντερογραφία μπορεί να έγινε αλλά πόρισμα δεν θα μου βγάλει κανείς γιατρός που να 'χω το Θεό μπάρμπα, γιατί πολύ απλά, θα μείνει στο συρτάρι μέχρι κάποιος να κάνει πάλι 300χλμ πήγαινε-έλα Αλεξανδρούπολη να τους πάει το χαρτί, ή μέχρι να πληρώσω κούριερ να τους το πάει, συν άλλο κούριερ που θα πληρώσω για να μου φέρει τα αποτελέσματα. Κοινώς, ένα 80άρι στο νερό οι βενζίνες και τα κούριερ. Αποτελέσματα θες μαντάμ; Πλέρωνε κερατιάτικα!
Θα κλείσω αυτή την ανάρτηση με κάτι για το οποίο θυμώνω με τον εαυτό μου. Και δεν είναι άλλο από το ότι με πιάνω να χαίρομαι και να κάνω το σταυρό μου όταν σε μια οποιαδήποτε υπηρεσία, πέφτω σε εξυπηρετικό και σωστό άνθρωπο και να ευχαριστώ την τύχη μου, έχοντας πέσει κι εγώ στη λούμπα του "καλού ανθρώπου", λες και πρέπει ο άλλος να είναι καλός άνθρωπος για να κάνει τη δουλειά όπως πρέπει. Όχι κύριε! Δεν με ενδιαφέρει τι άνθρωπος είσαι έξω από τη δουλειά σου. Με ενδιαφέρει BY THE BOOK να είσαι απλά ευγενικός, σωστός, εξυπηρετικός και όπως πρέπει επειδή ΕΤΣΙ ΟΦΕΙΛΕΙΣ και όχι επειδή έτυχε. Αυτά δεν είναι στη διακριτική σου ευχέρεια. ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ.
ΥΓ. Κι επειδή τελικά η ελεεινή ανεπάρκεια του συστήματος, που στερείται παντελώς λογικής, πρακτικής και σοβαρότητας, καταφέρνει πάντα να κλέψει την παράσταση, σε υστερόγραφο αναφέρω πως η εξέταση ευτυχώς δεν κρατάει πολύ. Λέω ευτυχώς γιατί είναι πολύ άβολο (να το πω έτσι χαριτωμένα για να μη μιζεριάσουμε) να είσαι μπρούμυτα μέσα στο ασφυκτικό κουβούκλιο του μαγνήτη και να έχεις το βάρος του ειδικού εξαρτήματος από τον αυχένα ως το τέλος της σπονδυλικής στήλης δεμένο πάνω σου με ιμάντες και τον ακατονόμαστο θόρυβο να σου τρυπάει το μυαλό καθώς ακολουθείς οδηγίες να κρατάς την αναπνοή σου μέχρι να σκάσεις, ξανά και ξανά και ξανά, χωρίς να πρέπει να κουνηθείς, να βήξεις κλπ...Το καλό της υπόθεσης ήταν πως τελικά έκανα εντερογραφία και όχι εντερόκληση που μου είχαν πει αρχικά, με το λεβάιν από τη μύτη μέχρι το έντερο! Κάτι είναι κι αυτό, ε;
Εδώ είμαστε και θα έχουμε συνέχεια. Μέχρι τότε, σας φιλώ, σας εύχομαι υπομονή γιατί έχουμε μπλέξει με εξωπραγματικά ανεκδιήγητους, λες και δεν μας έφτανε το ΙΦΝΕ μας κι εύχομαι και σε εμένα αυτός ο υδαρής χορός του εντέρου μου, ο έντονος πόνος στο υπογάστριο και το ξεκίνημα του πόνου της αρθρίτιδα στα πόδια που ξεκίνησε χθες-προχθές να είναι κάτι "απλό", κάτι "τυχαίο", κάτι "για να μην ξεχνιόμαστε ρε αδελφέ" και όχι μια νέα έξαρση που τρέμω μην αντιμετωπίσω για 4η φορά, 4η συνεχόμενη άνοιξη.
Άντε και καλή τύχη μάγκες!!!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου