Νο18 - Βιολογικός παράγοντας Stelara- Δόση δεύτερη

     

             Το καλοκαίρι ξεκίνησε όπως τελείωσε η άνοιξη. Ζωηρά, με ποικιλία, βόλτες από δω κι από κει, νέες εμπειρίες...Μια περιληπτική λίστα παρακάτω για τους δύσπιστους:

16 Μαΐου - Μαγνητική εντερογραφία / Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης

8 Ιουνίου - Καρδιολογικός έλεγχος / Νοσοκομείο Καβάλας

11 Ιουνίου - Κολονοσκόπηση / Νοσοκομείο Καβάλας

21 Ιουνίου - Μαγνητική κ. κοιλίας / Θεσσαλονίκη

22 Ιουνίου - 2η δόση Stelara / Νοσηλεία Νοσοκομείο Καβάλας

        Όλα πηγαίνουν προς το καλύτερο και χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί κάθε φορά, ένα βάρος φεύγει από πάνω μου και είναι σαν να μπορώ να αναπνέω πιο άνετα, πιο βαθιά. 

        Τα πράγματα μου έτοιμα από την προηγούμενη, σαν ετοιμασία για διακοπές ένα πράγμα! Η συμπόρευση με τους βιολογικούς παράγοντες καλά κρατεί και η δεύτερη δόση του Stelara ήταν και η πρώτη υποδόρια χορήγηση για 'μένα. Εύκολο και γρήγορο, μόνο που στην περίπτωση μου γίνεται στο νοσοκομείο. Για προληπτικούς λόγους, προκειμένου να με παρακολουθούν για το ενδεχόμενο αλλεργικής αντίδρασης, λόγω αλλεργικού ιστορικού στους βιολογικούς παράγοντες.  Η προετοιμασία γνωστή. Κορτιζόνη και αντιισταμινικό ενδοφλεβίως και μετά, ένα ανεπαίσθητο τσιμπιματάκι στην κοιλιά. Τι ωραία που είναι να μην περιμένεις με τις ώρες να γίνει η έγχυση σταγονίτσα-σταγονίτσα...

      Πήγε δυο το μεσημέρι, η μονάδα ενδοσκοπήσεων θα έκλεινε σε μια ώρα και ο τραυματιοφορέας κατέφτασε να με παραλάβει και να με εναποθετήσει στο θάλαμο μου. Έχουμε όμως και μια αξιοπρέπεια κι έναν σεβασμό στους εργαζομένους και φτάσαμε στο θάλαμο ποδαράτοι, εγώ με τον floral μου σάκο στον ώμο κι ο τραυματιοφορέας σέρνοντας το καροτσάκι ελαφρύ και άδειο. Τον ευχαρίστησα για την συνοδεία, χαιρετηθήκαμε και κάθισα στο κρεβάτι του γνωστού πλέον θαλάμου 313. Δεν πρόλαβα να βολευτώ, να σου και το γεύμα. Αυτό θα πει συντονισμός. 

        Και τώρα; Πως θα περάσουν όλες αυτές οι ατελείωτες ώρες μέχρι την επόμενη μέρα; Δεν με παρηγορούσαν ούτε οι 8 hospital horror ταινίες που είχα στο τάμπλετ. Καμία  διάθεση για ταινία. Λίγο η αγωνία μήπως ξαναέχουμε θέματα με αλλεργίες, λίγο η αλλαγή περιβάλλοντος (δεν συνηθίζεται το νοσοκομείο, όσο συχνά κι αν σε φιλοξενεί), άρχισα τα πάνω κάτω, ισόγειο-τρίτος, ανά μια ώρα και στο ενδιάμεσο, παρακολουθούσα τους ανθρώπους.

        Ζόρικη εποχή το καλοκαίρι για τις γυναίκες. Στην κεντρική είσοδο πήγαιναν κι ερχόντουσαν δεκάδες ζευγάρια γυναικεία πόδια και παρατηρούσα το βήμα τους. Δύσκολο. Δεν είναι βολικά ούτε τα εντελώς φλατ πέδιλα αλλά ούτε και οι πολύ ψηλές πλατφόρμες. Δεν έχουν σταθερότητα και καλό κράτημα. Αγχώθηκα. Τώρα θα πέσει, σε λίγο θα πέσει...Δεν με συνέφερε αυτό το στρες γιατί δεν το 'χα και σε τίποτα να αρχίσω να κοκκινίζω και να μπερδευτούμε νομίζοντας πως παθαίνω πάλι αλλεργία. 

       Σηκώνω το κεφάλι μου από το έδαφος και πέφτει το μάτι μου σε ζευγάρι με μικρό γιο. Τρίχρονος πιτσιρικάς, όσο ζωηρός πρέπει, με ορό στο ένα χέρι και αεροπλανάκι στο άλλο, προσπαθεί να εκτονωθεί μα δεν τα καταφέρνει σημειωτόν. Πάει να απομακρυνθεί και τον φρενάρουν τραβώντας τον από το σωληνάκι του ορού. "Πανέξυπνο" σκέφτομαι. Ο πιτσιρικάς δεν πτοείται και συνεχίζει να διεκδικεί έδαφος. Και τότε ξεκινάει η ευφυέστατη απειλή της μάνας:

-Κάτσε φρόνιμος γιατί θα φωνάξω το γιατρό να σε κάνει "τσίμπι".

Στο νοσοκομείο. Εκεί που πήγαν τον πιτσιρικά να νοσηλευτεί έχοντας να κάνει με γιατρούς, νοσηλευτές, βελόνες, ενέσεις, τσιμπήματα και ζόρια, απειλούν τον πιτσιρικά πως θα φωνάξουν το γιατρό...Ναι! Τραμπούκιζε η μάνα τον πιτσιρικά απειλώντας τον πως θα φωνάξει ποιον; Τον γιατρό!

           Πήγα στο θάλαμο να προφυλαχθώ. Ήταν ήσυχα και δροσερά. Είχα φροντίσει από πριν να κατεβάσω το κλιματιστικό στους 18. Τι ευτυχία! Ναι αλλά και ανία και βαρεμάρα...Ξανά στο ασανσέρ, ξανά κάτω στην είσοδο. Μια κυρία προσπαθούσε εναγωνίως να συνεννοηθεί με αλλοδαπό κύριο, ασθενή με κολάρο και γύψο στο χέρι. Δυο λέξεις γερμανικά, τρεις λέξεις αγγλικά, πέντε λέξεις ελληνικά και καμιά πενηνταριά νοήματα. Ο ασθενής κύριος, απογοητευμένος και ασάλευτος. Η κυρία, ακούραστη κι εγώ έχω αρχίσει και πάλι να αγχώνομαι. Την ρώτησα από που είναι ο κύριος και μου είπε πως είναι Σύριος, ένας από αυτούς που ήταν στο τροχαίο πριν λίγες μέρες. Στο διπλανό παγκάκι, σκυθρωπός εβδομηντάρης, παρακολουθεί την κουβέντα χωρίς να κοιτάζει. Παρακολουθεί όμως! Το νιώθω έντονα! Η ανάσα του κοχλάζει και την αισθάνομαι. Η κυρία συνεχίζει να μου λέει για την ιστορία κάποιων από αυτούς τους άτυχους Σύριους και κυρίως για μια οικογένεια η οποία έχασε ένα παιδί στη Συρία και άλλα δυο εδώ, στην Ελλάδα, στο ατύχημα. Τα έμαθε από πρώτο χέρι μιας και η μαμά της οικογένειας νοσηλευόταν στο θάλαμο μαζί με τη μητέρα της κυρίας. Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου με όλη αυτή την μαζεμένη δυστυχία της οικογένειας εκείνης, ο σκυθρωπός εβδομηντάρης λέει με βροντερή φωνή: Καλά να πάθουν τα κοπρόσκυλα. 

            Βρέθηκα και πάλι στο θάλαμο μου, θαυμάζοντας την ηρεμία μου που αρκέστηκα μόνο σε ένα "Μα καλά, δεν ντρέπεστε καθόλου;" και άρχισα ασκήσεις χαλάρωσης αναπνοής και ηρεμίας γιατί ένιωθα τα μάγουλα μου να καίνε. "Δες που θα τη γλιτώσουμε από την αλλεργία και θα την βρούμε από τον μισάνθρωπο" σιγομουρμούρισα...

         Η ώρα είχε περάσει αρκετά. Όσο η μέρα έφτανε στο τέλος της, τόσο αναθάριζα και σιγουρευόμουν πως όλα θα πάνε καλά με τον βιολογικό παράγοντα και την επόμενη μέρα θα είμαι σπίτι μου. Έτσι κι έγινε. Το βράδυ κύλισε με τον ίδιο ρυθμό πάνω-κάτω με το ασανσέρ, με σακουλάκια από τοστ να γυροφέρνουν τους κάδους του προαυλίου, γόπες από τσιγάρα να κείτονται δίπλα στα τεράστια σταχτοδοχεία. Δεν θα γίνουμε άνθρωποι ποτέ. Όσο πιο κοντά ο σκουπιδοτενεκές, τόσο πιο εύκολα το σκουπίδι στο έδαφος. Και μετά μας φταίει το κράτος, οι κυβερνήσεις, ο Ερμής ο ανάδρομος. 

        Καθώς ξημέρωνε κοιτούσα τα χέρια μου και μουρμούριζα:

Δυο ω-ραίες πεταλούδες!

Δυο ω-ραίες πεταλούδες!

Δυο ωραίες πεταλούδες 

με πολύχρωμα φτερά.

Στις 7:30 οι πεταλούδες είχαν πετάξει μακριά κι επέστρεφα στο σπίτι. Τι όμορφο που είναι το σπίτι το πρωί! Το ταξίδι συνεχίζεται και η αναμονή για νέες περιπέτειες, σταθερή. 18 Ιουλίου, πρώτη φορά ΚΕΠΑ. Προφανώς και θα έχουμε να πούμε πολλά...Ως τότε, καλό καλοκαίρι σε όλους με ΥΓΕΙΑ!

Νο17 - Σκιαγραφικά & αλλεργικές αντιδράσεις, over!

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα θέμα που εάν δεν το προσέξεις σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να σου συμβεί το γνωστό, "πήγα για μαλλί και βγήκα κουρεμένος". Θα ξεκινήσω από την ουσία και στη συνέχεια θα περάσω στην τρισχαριτωμένη αφορμή.

Θέμα: Απευαισθητοποίηση

Σε αρκετές εξετάσεις αξονικής ή μαγνητικής τομογραφίας απαιτείται η χορήγηση σκιαγραφικής ουσίας. Τα φάρμακα αυτά είναι δοκιμασμένα και ασφαλή, ενδέχεται όμως να προκαλέσουν μερικές φορές παρενέργειες, πιο συχνά σε άτομα με αλλεργική προδιάθεση. Ο γιατρός σταθμίζει το ενδεχόμενο όφελος από μια τέτοια χορήγηση και αν θεωρήσει πως πρέπει οπωσδήποτε να γίνει η χορήγηση, συστήνει μία ειδική αντιαλλεργική προετοιμασία για την αποφυγή ανεπιθύμητων αλλεργικών αντιδράσεων. Αυτή λοιπόν είναι η λεγόμενη απευαισθητοποίηση.

Επειδή γιατρός δεν είμαι, θα μείνω μόνο στην απευαισθητοποίηση σχετικά με τα σκιαγραφικά (υπάρχουν κι άλλες που αφορούν άλλες φαρμακευτικές ουσίες) για την οποία ενημερώθηκα επακριβώς από τη γιατρό μου, μιας και το μυαλό μου ευτυχώς άρχισε να στροφάρει κάποια στιγμή, δεδομένου πως από το τμήμα του μαγνήτη του διαγνωστικού κέντρου που έκλεισα ραντεβού, δεν με ρώτησαν για ιστορικό αλλεργιών, ούτε μου είπαν κάτι σχετικό. Υπάρχει λοιπόν ένα πρωτόκολλο, κατά το οποίο στον εξεταζόμενο χορηγούνται αντιισταμινικά (Xozal, Aerius, Ζιρτέκ κλπ) και κορτικοστεροειδή (Medrol, PreZolon κλπ) με συνοδεία γαστροπροστασίας (Zantac κλπ). Η δοσολογία είναι συγκεκριμένη όπως συγκεκριμένη είναι και η διάρκεια λήψης τους. Αυτές είναι οδηγίες που θα σας δώσει ο εκάστοτε ειδικός και όχι εγώ φυσικά. Αν όμως ο ειδικός δεν μπει στη διαδικασία γιατί το ξέχασε ή γιατί θεώρησε πως θα έπρεπε από μόνος σου να γνωρίζεις; Κι εδώ θα περάσουμε στην αφορμή.

Έχοντας στο ενεργητικό μου τρεις αλλεργικές αντιδράσεις σε βιολογικούς παράγοντες (ινφλιξιμάμπη και ουστεκινουμάμπη ή αλλιώς, Remicade ή Inflectra και Stelara) με τη μια από αυτές βαρβάτη, με επιδεινούμενη δύσπνοια, χώρια τη φλόγωση που είχα και τις τρεις φορές στο κεφάλι και στο στέρνο, πλέον ξέρω πως ανά πάσα στιγμή, σε οτιδήποτε μπορεί να παρουσιάσω αντίδραση. Είμαι και περιπτώσαρα, τα έχουμε ξαναπεί...Κι έτσι χθες, ημέρα Τρίτη -και αφού έχω από καιρό κλείσει ραντεβού για μαγνητική κάτω κοιλίας για την Πέμπτη- ανάβει ο αιωρούμενος γλόμπος πάνω από την πλούσια, σγουρή και κάργα φριζαρισμένη αλά Μαφάλντα κόμη μου και λέω Ωχ! Κι αν παρουσιάσω κάποια αλλεργική αντίδραση; Κι αν πάθω αλλεργικό σοκ και αποχαιρετίσω έτσι άδοξα τον κόσμο ετούτο, μέσα στο θεόψυχρο και εκνευριστικά θορυβώδες κουβούκλιο του μαγνήτη; (βαριά μελούρα!) Α, όχι! Έχω σχέδια, έχω ένα πρόγραμμα ρε αδελφέ! Δε γίνεται τώρα.

Παίρνω στο διαγνωστικό κέντρο και τους λέω το και το.

-Δεν σας είπαν για απευαισθητοποίση όταν κλείσατε το ραντεβού;

-Όχι

-Μα πρέπει να γίνει απευαισθητοποίηση που ξεκινάει Χ μέρες πριν τη χορήγηση του σκιαγραφικού.

-Α πρέπει ε;

-Βέβαια!

-Μάλιστα. Και τώρα τι κάνω;

-Αχ τι να σας πω! Έπρεπε είδη να έχετε ξεκινήσει κορτιζόνες και αντιισταμινικά...εεε...

-$%^&*()(*&^%$#$%^&* (από μέσα μου γιατί είμαι και τύπος ευγενικός)

-Δεν ξέρω. Καλύτερα να μιλήσετε με το γιατρό σας να σας πει εκείνος.

-Α πολύ ωραία! (ελαφρώς ειρωνικά αλλά δεν νομίζω να έγινε αντιληπτό) Γεια σας.

Κι έτσι, μίλησα με τη γιατρό μου το αστέρι, ενημερώθηκα, πήρα οδηγίες και προχωράμε κανονικά και με λαχτάρα κι αγωνία για την αυριανή μαγνητική.

Θα μου πεις, δηλαδή, είναι οκ να παίρνεις άλλη μια χούφτα φάρμακα (συν αυτά που παίρνεις σε μόνιμη βάση) προκειμένου να αποφύγεις μια αλλεργική αντίδραση; ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ! Όσοι το έχετε περάσει, γνωρίζετε τι λέω. Στους υπόλοιπους, εύχομαι να μην τους τύχει ποτέ γιατί είναι πολύ ενοχλητικό, πολύ αγχωτικό κι επίσης, πολύ επικίνδυνο σε κάποιες περιπτώσεις. Γι΄αυτό φίλοι μου, μην αρκείστε πάντα σε αυτό που ακούτε ή δεν ακούτε. Αν έχετε την παραμικρή υποψία για κάτι, μη διστάσετε στιγμή να ρωτήσετε.

Αυτά τα νέα από το μέτωπο. Θα τα ξαναπούμε σύντομα μιας και την Παρασκευή θα μπω στο νοσοκομείο καθότι περιπτωσάρα, τα έχουμε ματαξαναπεί...Το Stelara που ο νορμαλ ο άνθρωπος ο σωστός, το κάνει στο σπιτάκι του, με την ησυχία του και την ηρεμία του και την άπλα του, εγώ το κάνω στο νοσοκομείο όπου μένω και ένα, δύο, τρία 24ωρα για παρακολούθηση, ανάλογα με το πως θα αντιδράσω. Φόβος για αλλεργική αντίδραση γαρ! Κι αυτό αποδεικνύει πως δεν πρόκειται για κάτι αμελητέο ή αστείο.

Τα νέα από το εξωτικό νοσοκομείο της Καβάλας θα σας τα πω όταν επιστρέψω στο σπίτι.

Χαιρετισμούς κι εύχομαι ύφεση, γέλια και χαρές σε όλους.

Τώρα σας αφήνω γιατί έχω και ν' απλώσω.