Το καλοκαίρι ξεκίνησε όπως τελείωσε η άνοιξη. Ζωηρά, με ποικιλία, βόλτες από δω κι από κει, νέες εμπειρίες...Μια περιληπτική λίστα παρακάτω για τους δύσπιστους:
16 Μαΐου - Μαγνητική εντερογραφία / Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης
8 Ιουνίου - Καρδιολογικός έλεγχος / Νοσοκομείο Καβάλας
11 Ιουνίου - Κολονοσκόπηση / Νοσοκομείο Καβάλας
21 Ιουνίου - Μαγνητική κ. κοιλίας / Θεσσαλονίκη
22 Ιουνίου - 2η δόση Stelara / Νοσηλεία Νοσοκομείο Καβάλας
Όλα πηγαίνουν προς το καλύτερο και χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί κάθε φορά, ένα βάρος φεύγει από πάνω μου και είναι σαν να μπορώ να αναπνέω πιο άνετα, πιο βαθιά.
Πήγε δυο το μεσημέρι, η μονάδα ενδοσκοπήσεων θα έκλεινε σε μια ώρα και ο τραυματιοφορέας κατέφτασε να με παραλάβει και να με εναποθετήσει στο θάλαμο μου. Έχουμε όμως και μια αξιοπρέπεια κι έναν σεβασμό στους εργαζομένους και φτάσαμε στο θάλαμο ποδαράτοι, εγώ με τον floral μου σάκο στον ώμο κι ο τραυματιοφορέας σέρνοντας το καροτσάκι ελαφρύ και άδειο. Τον ευχαρίστησα για την συνοδεία, χαιρετηθήκαμε και κάθισα στο κρεβάτι του γνωστού πλέον θαλάμου 313. Δεν πρόλαβα να βολευτώ, να σου και το γεύμα. Αυτό θα πει συντονισμός.
Και τώρα; Πως θα περάσουν όλες αυτές οι ατελείωτες ώρες μέχρι την επόμενη μέρα; Δεν με παρηγορούσαν ούτε οι 8 hospital horror ταινίες που είχα στο τάμπλετ. Καμία διάθεση για ταινία. Λίγο η αγωνία μήπως ξαναέχουμε θέματα με αλλεργίες, λίγο η αλλαγή περιβάλλοντος (δεν συνηθίζεται το νοσοκομείο, όσο συχνά κι αν σε φιλοξενεί), άρχισα τα πάνω κάτω, ισόγειο-τρίτος, ανά μια ώρα και στο ενδιάμεσο, παρακολουθούσα τους ανθρώπους.
Ζόρικη εποχή το καλοκαίρι για τις γυναίκες. Στην κεντρική είσοδο πήγαιναν κι ερχόντουσαν δεκάδες ζευγάρια γυναικεία πόδια και παρατηρούσα το βήμα τους. Δύσκολο. Δεν είναι βολικά ούτε τα εντελώς φλατ πέδιλα αλλά ούτε και οι πολύ ψηλές πλατφόρμες. Δεν έχουν σταθερότητα και καλό κράτημα. Αγχώθηκα. Τώρα θα πέσει, σε λίγο θα πέσει...Δεν με συνέφερε αυτό το στρες γιατί δεν το 'χα και σε τίποτα να αρχίσω να κοκκινίζω και να μπερδευτούμε νομίζοντας πως παθαίνω πάλι αλλεργία.
Σηκώνω το κεφάλι μου από το έδαφος και πέφτει το μάτι μου σε ζευγάρι με μικρό γιο. Τρίχρονος πιτσιρικάς, όσο ζωηρός πρέπει, με ορό στο ένα χέρι και αεροπλανάκι στο άλλο, προσπαθεί να εκτονωθεί μα δεν τα καταφέρνει σημειωτόν. Πάει να απομακρυνθεί και τον φρενάρουν τραβώντας τον από το σωληνάκι του ορού. "Πανέξυπνο" σκέφτομαι. Ο πιτσιρικάς δεν πτοείται και συνεχίζει να διεκδικεί έδαφος. Και τότε ξεκινάει η ευφυέστατη απειλή της μάνας:
-Κάτσε φρόνιμος γιατί θα φωνάξω το γιατρό να σε κάνει "τσίμπι".
Στο νοσοκομείο. Εκεί που πήγαν τον πιτσιρικά να νοσηλευτεί έχοντας να κάνει με γιατρούς, νοσηλευτές, βελόνες, ενέσεις, τσιμπήματα και ζόρια, απειλούν τον πιτσιρικά πως θα φωνάξουν το γιατρό...Ναι! Τραμπούκιζε η μάνα τον πιτσιρικά απειλώντας τον πως θα φωνάξει ποιον; Τον γιατρό!
Πήγα στο θάλαμο να προφυλαχθώ. Ήταν ήσυχα και δροσερά. Είχα φροντίσει από πριν να κατεβάσω το κλιματιστικό στους 18. Τι ευτυχία! Ναι αλλά και ανία και βαρεμάρα...Ξανά στο ασανσέρ, ξανά κάτω στην είσοδο. Μια κυρία προσπαθούσε εναγωνίως να συνεννοηθεί με αλλοδαπό κύριο, ασθενή με κολάρο και γύψο στο χέρι. Δυο λέξεις γερμανικά, τρεις λέξεις αγγλικά, πέντε λέξεις ελληνικά και καμιά πενηνταριά νοήματα. Ο ασθενής κύριος, απογοητευμένος και ασάλευτος. Η κυρία, ακούραστη κι εγώ έχω αρχίσει και πάλι να αγχώνομαι. Την ρώτησα από που είναι ο κύριος και μου είπε πως είναι Σύριος, ένας από αυτούς που ήταν στο τροχαίο πριν λίγες μέρες. Στο διπλανό παγκάκι, σκυθρωπός εβδομηντάρης, παρακολουθεί την κουβέντα χωρίς να κοιτάζει. Παρακολουθεί όμως! Το νιώθω έντονα! Η ανάσα του κοχλάζει και την αισθάνομαι. Η κυρία συνεχίζει να μου λέει για την ιστορία κάποιων από αυτούς τους άτυχους Σύριους και κυρίως για μια οικογένεια η οποία έχασε ένα παιδί στη Συρία και άλλα δυο εδώ, στην Ελλάδα, στο ατύχημα. Τα έμαθε από πρώτο χέρι μιας και η μαμά της οικογένειας νοσηλευόταν στο θάλαμο μαζί με τη μητέρα της κυρίας. Προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου με όλη αυτή την μαζεμένη δυστυχία της οικογένειας εκείνης, ο σκυθρωπός εβδομηντάρης λέει με βροντερή φωνή: Καλά να πάθουν τα κοπρόσκυλα.
Βρέθηκα και πάλι στο θάλαμο μου, θαυμάζοντας την ηρεμία μου που αρκέστηκα μόνο σε ένα "Μα καλά, δεν ντρέπεστε καθόλου;" και άρχισα ασκήσεις χαλάρωσης αναπνοής και ηρεμίας γιατί ένιωθα τα μάγουλα μου να καίνε. "Δες που θα τη γλιτώσουμε από την αλλεργία και θα την βρούμε από τον μισάνθρωπο" σιγομουρμούρισα...
Η ώρα είχε περάσει αρκετά. Όσο η μέρα έφτανε στο τέλος της, τόσο αναθάριζα και σιγουρευόμουν πως όλα θα πάνε καλά με τον βιολογικό παράγοντα και την επόμενη μέρα θα είμαι σπίτι μου. Έτσι κι έγινε. Το βράδυ κύλισε με τον ίδιο ρυθμό πάνω-κάτω με το ασανσέρ, με σακουλάκια από τοστ να γυροφέρνουν τους κάδους του προαυλίου, γόπες από τσιγάρα να κείτονται δίπλα στα τεράστια σταχτοδοχεία. Δεν θα γίνουμε άνθρωποι ποτέ. Όσο πιο κοντά ο σκουπιδοτενεκές, τόσο πιο εύκολα το σκουπίδι στο έδαφος. Και μετά μας φταίει το κράτος, οι κυβερνήσεις, ο Ερμής ο ανάδρομος.
Καθώς ξημέρωνε κοιτούσα τα χέρια μου και μουρμούριζα:
Δυο ω-ραίες πεταλούδες!
Δυο ω-ραίες πεταλούδες!
Δυο ωραίες πεταλούδες
με πολύχρωμα φτερά.
Στις 7:30 οι πεταλούδες είχαν πετάξει μακριά κι επέστρεφα στο σπίτι. Τι όμορφο που είναι το σπίτι το πρωί! Το ταξίδι συνεχίζεται και η αναμονή για νέες περιπέτειες, σταθερή. 18 Ιουλίου, πρώτη φορά ΚΕΠΑ. Προφανώς και θα έχουμε να πούμε πολλά...Ως τότε, καλό καλοκαίρι σε όλους με ΥΓΕΙΑ!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου