Λίγο μετά την 9η δόση του Stelara και διανύοντας τη δεύτερη πιο όμορφη εποχή του χρόνου για 'μένα, τα εξαιρετικά νέα, οι φρέσκοι στόχοι, οι ιδέες, οι προσδοκίες και τα φιλόδοξα μου σχέδια καταφέρνουν να βάζουν στην άκρη τα 12.300 ακατέβατα εδώ και χρόνια λευκά αιμοσφαίρια, την 1,9 crp, την 37 ΤΚΕ , την Β12 που κάνει τραμπάλα...
Ήταν το καλοκαίρι δύσκολο. Από τη μια το κουνούπι και η ζέστη που με διέλυαν από έξω προς τα μέσα, από την άλλη η σχεδόν απραξία από δημιουργικής πλευράς σε συνδυασμό με τις διακοπές στην εξωτική, απομονωμένη νησάρα που δεν ήρθαν ούτε φέτος, ήρθα κι έγινα μπρόκολο εκτός εποχής, με κακή διάθεση και μόνη μου έγνοια να έρθει ο Σεπτέμβρης. Και ήρθε!
Ο μήνας ξεκίνησε με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα επιστημονική ημερίδα που έγινε στην πόλη μου με πρωτοβουλία των γιατρών μου, κ. Τσιολακίδου και κ. Στυλιανίδη κι εμένα να έχω τη χαρά και την τιμή να συμμετέχω σε αυτήν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχοντας έτσι την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά συνασθενείς μου που μέχρι τότε μιλούσαμε μόνο γραπτώς και να συναναστραφώ με τη Γεωργία και τον Στέλιο εκτός νοσοκομείου και λευκής ποδιάς, διαπιστώνοντας το πόσο γλυκύτατοι και όμορφοι άνθρωποι είναι κι εκτός ιατρικής ιδιότητας!
Κι ο Σεπτέμβρης φτάνει στα μέσα του και έρχονται πολύχρωμα μαντάτα από μια άλλη πόλη της Ελλάδας γεμίζοντας τρελή χαρά τόσο εμένα όσο και τα λατρεμένα πιτσιρικάκια της Παιδικής Ομάδας Δημιουργικής Γραφής που έχω τη χαρά να συντονίζω! Πέντε έπαινοι και δύο βραβεία για τις ιστορίες που σκαρφίστηκαν, έγραψαν στο χαρτί και στείλαμε σε λογοτεχνικό διαγωνισμό, αναλύοντας μακρινούς πλανήτες, μυστήρια, εξαφανίσεις...Σε λίγες μέρες το τμήμα βάζει πρώτη, μαρσάρει ανυπόμονα και ξεκινάει το νέο του ταξίδι, με εμένα σε ρόλο gps που απλά προτείνει την πορεία και τους λιλιπούτειους συγγραφείς μας να ορίζουν τον προορισμό.
Λίγες μέρες μετά, να σου επιτέλους η πρώτη συνάντηση με την Θεατρική Ομάδα Εφήβων ΠΑΡΕ(ν)θεση που φέτος κλείνει πέντε χρόνια λειτουργίας. Ήξερα πως φέτος θα έχουμε απόστρατους λόγω λυκείου και πολλών υποχρεώσεων και υπολόγιζα πως τα μέλη μας θα είναι γύρω στα 15 με 17. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτό από μια μεριά θα ήταν και βολικό γιατί όσο μικρότερος ο αριθμός, τόσο πιο εύκολη η συγγραφή νέου έργου και η δουλειά με την ομάδα. Κι έρχεται εκείνο το Σάββατο που ο μήνας είχε 14 και ανοίγει η πόρτα και φτάνει η φετινή λίστα συμμετεχόντων να μετράει 27 έφηβους με το αίμα να βράζει και τις ορμόνες τους να αναβλύζουν από κάθε πόρο κι από τη μια να νιώθω συγκίνηση και τρελή χαρά για την ομάδα αυτή κι από την άλλη να ετοιμάζεται να απογειωθεί το στέρνο μου κι ένας ύπουλος πόνος χαμηλά, εκεί στο υπογάστριο να προσπαθούν με το έτσι θέλω να με κάνουν να σαστίσω. Όοοοχι όχι. Είπαμε, όσο ο βιολογικός παράγοντας κάνει τη δουλειά του, όσο οι γιατροί μου είναι δίπλα μου, όσο η Crohn είναι σε ύφεση και όσο μαζί μου έχω άξιους φίλους-ενήλικα μέλη της ομάδας σε ρόλο γερών θεμελίων, "τίποταααα τίποταααα, δε μας σταματάαααα!" Έναρξη τμήματος, 4 Οκτώβρη. Μέχρι τότε πρέπει να έχω ολοκληρώσει το θεατρικό κείμενο. Τι είπες; Μην ανησυχείς σου λέω! Εννοείται πως θα προλάβω να το έχω έτοιμο ως τότε!
Χθες, αργά το απόγευμα, χτύπησε το κινητό μου. Όταν έκλεισα, σηκώθηκα από την καρέκλα, στάθηκα μπρος στην τζαμαρία που έπαιζε βροχερή ταινία βωβού κινηματογράφου, τέντωσα αργά τον κορμό μου σηκώνοντας το κεφάλι προς το Παγγαίο, απολαμβάνοντας κάθε "κρακ" της σπονδυλικής μου στήλης, νιώθοντας λίγο αργότερα αυτό το τράβηγμα στα ζυγωματικά από την τόση ώρα ακινητοποίησης των μυών σε θέση χαμόγελου να διαλύει κάθε ρυτίδα προβληματισμού. Μόλις είχα δεχτεί την πρόταση του Συλλόγου να αναλάβω και το Τμήμα Δημιουργικής Γραφής των ενηλίκων. Η χαρά μου, απερίγραπτη! Η ανυπομονησία μου, σαν 5χρονου μπόμπιρα με γυαλιστερές, διεσταλμένες κόρες, σαν βρεγμένα βότσαλα, που θέλει να φάει παγωτό ΤΩΡΑ!
Και καθώς είμαι τύπος που τα καλά νέα πρέπει οπωσδήποτε να τα μοιραστώ, αλλιώς δεν τα φχαριστιέμαι, παίρνω φίλη καλή να την ενημερώσω για τη νέα μου δραστηριότητα. Και αφού χάρηκε κι εκείνη και ξαναχάρηκα κι εγώ και είπαμε και μερικές κουβέντες παραπάνω, με ρωτάει ξαφνικά: Ναι, όμως Βαγιούλι μου θα τα προλαβαίνεις όλα; Και λογικά απόρησε μιας και η ίδια, ως συγγραφέας του παρακάτω εν λόγω έργου, ξέρει από πρώτο χέρι πως φέτος το χειμώνα θα συμμετέχω σε θεατρική παράσταση σε κείμενο που υπογράφει η ίδια. Μάλιστα! Και ξέρει επίσης πως σε λίγες μέρες ξεκινάμε πρόβες, από εκείνες τις σχεδόν καθημερινές, τις εντατικές. Βεβαίως! Αχχχχχ και με την ευκαιρία να πω πως το πόσο γουστάρω ρόλο καπατσομεσήλικης με ρόλει στο μαλλί και βασανιστικό απωθημένο να γίνει τραγουδίστρια, που με το που δει πιανίστα, δίνει παραγγελιά το "Αυτή η νύχτα μένει" του Κραουνάκη και αρχίζει να ερμηνεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, δε λέγεται! Λεπτομέρειες δεν μπορώ να πω γιατί με περιορίζει ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός...καταλαβαίνετε. Είναι άτιμα αυτά τα κυκλώματα σου λέω! "Θα προλαβαίνω!" της απάντησα κι έκανα το σταυρό μου...
Ναι, για να είμαι ειλικρινής, την έχω την ανησυχία. Οι κύκλοι είναι κύκλοι και κάποιοι απ' αυτούς ,φαύλοι. Μα και τι να κάνεις; Να μην εκμεταλλευτείς την ύφεση και τη δράση του Stelara που για την ώρα σου ταιριάζει γάντι; Να μην τολμήσεις γιατί υπάρχει η περίπτωση αύριο όλα να έρθουν τούμπα; Τότε τι νόημα έχει η ύφεση και πως τιμάς την καλή σου τύχη, ξορκίζοντας την κακή και όλα τα άσχημα ενδεχόμενα; Τι είχαμε, τι χάσαμε στο φινάλε!
Καλό φθινόπωρο!
