Όταν, μετά τη διάγνωση της Νόσου Crohn, ενημερώθηκα πως δεν μπορώ πλέον να είμαι αιμοδότης ή δότης μυελού των οστών, αποφάσισα πως δεν πρέπει να καθυστερώ άλλο τη διαδικασία που θα βεβαιώσει την επιθυμία μου να γίνω δωρητής οργάνων και ιστών. Ναι μεν λόγω Νόσου να υπάρχει βλάβη στον γαστρεντερικό, αλλά οι νεφροί, το ήπαρ, η καρδιά, οι πνεύμονες, οι κερατοειδείς και το δέρμα, μπορεί και να δώσουν χαρά σε κάποιον, όταν έρθει εκείνη η ώρα κι υπάρξουν και οι κατάλληλες συνθήκες βεβαίως.
Μπήκα στην ιστοσελίδα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, έψαξα, διάβασα, ενημερώθηκα για τη διαδικασία. Προχώρησα στην αίτηση και μου ήρθε αυτόματη βεβαίωση ορθής καταχώρησης. 7 Μαΐου του 2019 ήμουν ο Έλληνας πολίτης-υποψήφιος δότης οργάνων με αριθμό 2153. Σοκαριστικό. Σκέφτηκα πιθανούς λόγους που δεν επιτρέπουν ή αποτρέπουν τους ανθρώπους να το κάνουν. Και τους σέβομαι όλους, ασχέτως αν διαφωνώ κάθετα. Ο καθένας όμως έχει τις απόψεις και τις διαθέσεις του. "Κατάπια" το 2.153 επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το πόσο "μπροστά" ή έστω εντός της εποχής είμαστε οι Έλληνες ως πολίτες σε τούτο εδώ τον πλανήτη και απλά περίμενα για μια επικοινωνία με τον ΕΟΜ, για τυχόν επιπλέον και αναλυτικότερες οδηγίες για εμένα και τους συγγενείς μου ή για την Κάρτα Δωρητή Οργάνων και Ιστών.
Σήμερα, 9 Γενάρη του 2020, οκτώ μήνες μετά την αίτηση μου, έχω μείνει με το Print Screen της επιβεβαίωσης της αίτησης μου και έτερον, ουδέν. Πριν καιρό που επικοινώνησα με τον ΕΟΜ, μου είπαν πως ούτε κάρτες έχουν, ούτε και γνωρίζουν τι άλλο θα προβλέπεται να γίνει σχετικά με τους ενδιαφερόμενους.
Η χώρα που αυτή τη στιγμή έχει πάνω από 1.500 νεφροπαθείς σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση (αναφέρομαι μόνο σε αυτούς ενδεικτικά) είναι η ίδια που μέχρι τώρα δεν έχει ούτε 2.500 υποψήφιους δότες για όλα τα όργανα, για όλους όσους είναι σε αναμονή και για τα έξι όργανα και ιστούς που μεταμοσχεύονται και σώζουν στην κυριολεξία και χωρίς ίχνος υπερβολής, ζωές. Είναι η ίδια που καταγράφει το χαμηλότερο ποσοστών δοτών, ποσοστό που βρίσκεται και σε πτωτική τάση τελευταία, ενώ στην υπόλοιποι Ευρώπη ο αριθμός όλο και αυξάνεται.
Κλείνω, χωρίς να ξέρω τελικά τι είναι αυτό που με στεναχωρεί και με προβληματίζει περισσότερο. Η ανεπάρκεια των αρμόδιων μηχανισμών ή η δική μας νοοτροπία-αντανάκλαση που ορίζει τις λειτουργίες τους και όλες τις λειτουργίες του κράτους εν τέλη...
