Τρεις μήνες μετά την δεύτερη δόση του εμβολίου, με ικανοποιητικά αντισώματα μέχρι πριν έναν μήνα που τα έλεγξα, αναμένω ανακοινώσεις για την τρίτη δόση ώστε να σπεύσω, απολύτως συνειδητά και με πλήρη γνώση του ανεπαρκούς της δοκιμής του φαρμάκου ως προς το χρόνο. Για εμένα είναι μονόδρομος και μάλιστα το μεγαλύτερο όπλο και δώρο έναντι της πανδημίας για την ώρα. Μέχρι τότε -και ας μην γελιόμαστε- όπως όλοι, έτσι κι εγώ, είμαι παραπάνω χαλαρή απ' οτι θα έπρεπε. Από την άλλη, η κάθε μέρα που περνάει δεν επιστρέφει, δεν επαναλαμβάνεται, επομένως οφείλουμε να την ζούμε αναλαμβάνοντας ακόμα και κάποια ρίσκα, εφόσον κάνουμε έστω τα στοιχειώδη προκειμένου να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους ανθρώπους (βλ. εμβολιασμό). Η διατάραξη της κανονικότητας της καθημερινότητας μας λόγω covid, είναι γεγονός για όλους μα πρέπει να εξετάζεται κατά περίπτωση. Στην περίπτωση μου, επαγγελματικά, σχεδόν "πάγωσα" δυο χειμώνες κι από πλευράς υγείας, λόγω Crohn δεν ήταν λίγες οι φορές που προβληματίστηκα, ακόμα και φοβήθηκα.
Έξαρση ιού + ανοσοκαταστολή.
Εμβολιασμός με μια πολύ νέα φόρμουλα + ανοσοκαταστολή.
Συναναστροφή με ανθρώπους + ανοσοκαταστολή.
Μέχρι στιγμής, θες γιατί πρόσεξα αρκετά, θες γιατί και οι άνθρωποι μου με προσέχουν αρκετά και δεν έρχονται σε επαφή μαζί μου αν έχουν έστω και υποψία συμπτώματος που φωτογραφίζει covid, θες γιατί ήμουν τυχερή και μόνο, δεν νόσησα. Ωστόσο, το να κολλήσω και να νοσήσω είναι κάτι που ασφαλώς το περιμένω και είμαι όσο γίνεται προετοιμασμένη γι' αυτό.
Η τελευταία θεραπεία μου με βιολογικό παράγοντα πήγε εξαιρετικά. Ήταν απλώς ένα "παρεμπιπτόντως" μέσα στη ροή αυτού του τόσο όμορφου και ιδιαίτερου φετινού καλοκαιριού. Τόσο, που όταν μου τηλεφώνησαν ένα πρωί από το νοσοκομείο να με ρωτήσουν που είμαι και γιατί δεν έχω πάει ακόμα, εγώ ήμουν χαλαρή στα Λουτρά Πόζαρ. Και τι έγινε; Πήγε η θεραπεία μου μερικές μέρες αργότερα κι έτσι απόλαυσα αυτό που μου αναλογεί κι εμένα εν μέσω καλοκαιριού. Ξεγνοιασιά, χαρά, ομορφιά, χαλάρωση. Μισή μέρα μέσα στο νοσοκομείο, μια μέρα εκρού του νεκρού, μια ακόμη σαν από ινδιάνικη φυλή και μετά, όλα νορμάλ. Τα υπόλοιπα, μεσαλαζίνη, πεντραζόλη, βιταμίνες (articlox και όποιος αντέξει) συνεχίζουν σε καθημερινή βάση και όλα κυλούν όπως πρέπει. Ποτέ δεν με καθόρισε η Crohn. Την σέβομαι για να με σέβεται, είμαι σοβαρή και συνεπής απέναντι της για να μην έχει "άλλοθι" κι από κει και πέρα, μια ενδεχόμενη -ή και πιθανή θα μπορούσα να πω- έξαρση κάποια στιγμή, τώρα, μετά από τρεις μήνες, μετά από δέκα χρόνια, εδώ θα είμαστε και θα την αντιμετωπίσουμε όπως έχουμε άλλωστε ξανακάνει. Ως τότε, ζω και θα ζω. Όπως θα ζω και πάλι, μετά. Θα τολμώ, θα αλλάζω, θα στοχεύω, θα συγχωρώ, θα αγαπώ, θα αποτυγχάνω μα και θα πετυχαίνω διπλάσια.
1. Ο ήλιος δεν επιτρέπεται.
2. Το άγχος δεν επιτρέπεται.
3. Η κούραση δεν επιτρέπεται.
4. Τα λαχανικά, τα όσπρια, τα τηγανιτά, το κάπνισμα, το αλκοόλ...δεν επιτρέπονται.
Ε λοιπόν, τίποτα δεν μου έχω στερήσει και μάλιστα, με τις ευλογίες της γιατρού μου, διότι όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, η κλινική μου εικόνα και η ψυχολογία μου στην οποία ποντάρει περισσότερο απ' όλα, είναι σε πολύ καλή κατάσταση, δεν υπάρχει "απαγορεύεται". Με τον ήλιο φλερτάρω από πέρσι το καλοκαίρι, έντονα. Το άγχος, αναπόφευκτα με ζορίζει όπως όμως και κάθε άνθρωπο που παλεύει, που δεν τα έχει όλα λυμένα, που αγωνιά για τα οικονομικά, επαγγελματικά, υπαρξιακά του ζητήματα. Η κούραση ναι, είναι ένα θέμα. Πόσες φορές περισσότερο κουράζεται αυτός που έχει Crohn από αυτόν που δεν έχει; Τρεις; Πέντε; Δέκα; Εντάξει λοιπόν! Κάνω επιλογές και αναλαμβάνω το "κόστος". Αν απολαμβάνω κάτι πολύ, θα κουραστώ αλλά θα φροντίσω να το χαρώ όσο περισσότερο γίνεται. Δεν θα το αφήσω με τίποτα να με προσπεράσει. Θα το προσπαθήσω πολύ και θα το ζήσω στο έπακρον. Όσο για τις τροφές κλπ, ξέρω πλέον τι γίνεται με τον οργανισμό μου. Δεν με εκπλήσσει κάτι. Τρώω και πίνω τα πάντα προσπαθώντας να προσέχω λίγο την ποσότητα και την συχνότητα αλλά όχι, δεν θα στερηθώ τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, αν έρθει ποτέ η έξαρση δεν θα μπορώ να φάω τίποτε άλλο πέραν γιαουρτιού και φρυγανιάς. Τώρα όμως θα τα απολαμβάνω όλα όσο μπορώ. Ολα!
Στις 15 Σεπτέμβρη έχω και πάλι θεραπεία με βιολογικό παράγοντα, εξονυχιστικούς ελέγχους, εξετάσεις... Ενδοσκοπήσεις, μαγνητικές κλπ, δεν υπάρχουν για την ώρα στο μυαλό μου. Ούτε θυμάμαι πότε θα πρέπει να ξαναμπώ σε αυτή τη διαδικασία και ούτε θέλω. Όταν έρθει η ώρα, θα γίνουν όλα όπως πρέπει, έτσι κι αλλιώς. Παλιότερα, το διάστημα μεταξύ δυο θεραπειών ήταν απλώς μια άχαρη αναμονή. Πως αντιστρέφονται όμως τα πράγματα! Όχι πως η μέρα ελέγχου και θεραπείας μου είναι άχαρη. Κάθε άλλο. Είναι σημαντικότατη. Όχι πιο σημαντική όμως από τις υπόλοιπες μέρες στο ενδιάμεσο. Γιατί από αυτές, στο ενδιάμεσο, εξαρτώνται και όλα τα υπόλοιπα.
Μετά τις 15 Σεπτέμβρη θα επανέλθω με τα νέα από τη θεραπεία και τα αποτελέσματα. Θα επανέλθω όμως και με όλα τα υπόλοιπα γιατί εδώ, στο blog αυτό, από την αρχή μου υποσχέθηκα πως πέραν από γνωματεύσεις, αποτελέσματα, νοσηλείες, βελόνες, παρενέργειες κλπ, θα υπάρχει ζωή. Και η ζωή είναι όμορφη, χρωματιστή, με "καιρό" που εναλλάσσεται, με λιακάδες, ταξίδια, ανθρώπους, όνειρα, έρωτα, δίψα για δημιουργία και πρόοδο, ανάγκη για αγάπη, καλοσύνη, τρυφερότητα. Αναφορά στη συννεφιά και τις μπόρες, ναι. Το που εστιάζεις και στοχεύεις όμως είναι ο πρώτος παράγοντας που επηρεάζει -ή και καθορίζει- το πόσο θα κρατήσει η εκάστοτε "κακοκαιρία" στις ζωές μας.
Θάλασσα με αγαπημένους,
