Τελικά, κάποια πράγματα, καλώς έρχονται όπως έρχονται κι επειδή είμαι πεπεισμένη πλέον πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, έτσι και αυτό το αιφνιδιαστικό τηλεφώνημα από το νοσοκομείο προχθές το πρωί με το οποίο ενημερώθηκα πως η έγχυση που είχε προγραμματιστεί για Τρίτη 21 Απριλίου, θα γίνει Τρίτη 14 Απριλίου, δηλαδή εχθές. Κι έτσι, δεν έχεις και πολύ χρόνο να σκεφτείς και να αγχωθείς. Δεν διαπραγματεύεσαι, δεν υπάρχει "ναι μεν αλλά" ή "κάτσε λίγο να το συζητήσουμε", ούτε καραντίνα που θα σε αποτρέψει, ούτε covid 19, ούτε τίποτα. Όχι πως δεν σιχτιρίζεις από μέσα σου για το ξαφνικό! Φυσικά και το κάνεις (ειδικά αν δε γουστάρεις συνήθως τις εκπλήξεις) γιατί πάντα θέλεις να έχεις λίγο χρόνο ο οποίος όμως τελικά είναι άχρηστος και πουθενά δε βοηθάει, αν το καλοσκεφτείς.
Αν υπάρχει αγωνία; Σαφώς και υπάρχει. Πάντα υπάρχει και τώρα, ένας λόγος παραπάνω. Τα έχουμε πει, τα ξέρουμε όλοι. Χρόνιες νόσοι συν ανοσοκαταστολή ίσον "προσοχή κίνδυνος". Ωστόσο, οι προτεραιότητες είναι προτεραιότητες. Όλα αξιολογούνται, ζυγίζονται και αποφασίζονται σύμφωνα με τα δεδομένα, τα οποία στην παρούσα περίπτωση των ΙΦΝΕ, είναι ξεκάθαρα. Άλλωστε έχει καιρό που κόψαμε τα φιλιά και τις αγκαλιές αν δεν μας εξασφαλίσει ο άλλος με γραπτή υπεύθυνη δήλωση πως είναι "καθαρός" από οτιδήποτε (υπερβάλω για να καταδείξω το μέτρο) ή αν τέλος πάντων ρε αδελφέ, δεν μας συνεπάρει το συναίσθημα και το πάθος (άνθρωποι είμαστε κι εμείς με ευαισθησίες και παρόρμηση, μη νομίζεις).
Μάσκα. Ε και; Μήπως δεν είμαστε συνηθισμένοι; Ξέρω, δε χρειάζεται και δε σε προφυλάσσει πάντα και κανονικά πρέπει να φοράει μόνο αυτός που είναι άρρωστος για να μην το μεταδώσει κλπ. Εγώ από την άλλη, ακολουθώ πιστά τις οδηγίες των γιατρών μου (αφενός γιατί τους εμπιστεύομαι, αφετέρου για να μοιραστώ την ευθύνη αν χρειαστεί). Και βεβαίως δε βασίζομαι στην ευσυνειδησία ή τη σοβαρότητα του άλλου που συνήθως "γραμμένο" σε έχει και βήχει επάνω σου άνετα. Μάσκα φορούσα και πάντα φοράω στο νοσοκομείο. Και για να προλάβω ερωτήσεις, έχω και απλές χειρουργικές και ffp2 και ffp3... Η οδηγία για εχθές ήταν, απλή χειρουργική. Ακόμα καλύτερα. Μπορεί να νιώθω δυσφορία τα πρώτα δέκα λεπτά αλλά μετά τη συνηθίζω και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και φυσικά μου πάει πάρα πολύ αυτό το χρώμα! Και γάντια ζητήθηκαν (λάτεξ ή νιτριλίου) και ποδονάρια πάντα.
Αν η απλή χειρουργική συνδυαστεί με ένα γενικότερο total black,
το αποτέλεσμα γίνεται τόσο όσο Rock
Παρακάμφθηκαν διαδικασίες όπως το να "δηλωθώ" στο γραφείο των ΤΕΠ. Όπου ΤΕΠ, ο μεγάλος φόβος γενικά αλλά και ειδικά τώρα. Οπότε, βήμα-βήμα ακολούθησα τις οδηγίες, έφτασα στη μονάδα και κυριολεκτικά, συναντήθηκα με ελάχιστους ανθρώπους κι αυτό, από τεράστια απόσταση.
Στην κεντρική είσοδο, ψυχή (πέραν των απαραίτητων)
Στα εξωτερικά ιατρεία, ψυχή.
Στους διαδρόμους, ψυχή.
Έξω από την μονάδα, ψυχή.
Τα υπόλοιπα, συνηθισμένα. Όλα όπως πρέπει, στους χρόνους που πρέπει, με τα αναμενόμενα αποτελέσματα, παρενέργειες, ευεργετήματα κλπ. Τώρα, στη δεύτερη μέρα μετά τη θεραπεία και στη δεύτερη φάση των σταθερών επί δυο χρόνια παρενεργειών των πρώτων ημερών λόγω της ουστεκινουμάμπης, από χλωμή σαν μάρμαρο χθες, διανύω τις ώρες της μεταμόρφωσης σε ερυθρόδερμη και αναμένω την αυριανή που θα έχουν περάσει όλα και θα μπορέσω να ξαναφάω τον τόπο! Διότι θα τον φάω, όπως και να 'χει.
Από τη χθεσινή, 13η δόση του βιολογικού αυτού παράγοντα, τρία πράγματα θα κρατήσω.
Το πρώτο, είναι τη συζήτηση που είχαμε με τη γιατρό μου, φορώντας και οι δύο μάσκες και από απόσταση δυο μέτρων, η μια όρθια και η άλλη ξαπλωμένη, καταφέρνοντας ωστόσο να κάνουμε μια εσωτερική, έστω και γρήγορη βουτιά στα ενδότερα μας, σχετικά με το τι αναμένει η καθεμιά μας ως αποτέλεσμα αυτής της καραντίνας, χωρίς να εννοούμε την ανοσία της αγέλης, τη θεραπεία ή το εμβόλιο. Μιλώντας για τις μάσκες που πέφτουν, για τις αντοχές απέναντι σε αυτά από τα οποία μπορούσαμε να ξεφύγουμε ως τώρα, έχοντας γερό άλλοθι την κατά τα άλλα αφόρητη καθημερινότητα μας. Την καθημερινότητα που τώρα νομίζουμε πως εκτιμούμε και που σε λίγο καιρό και πάλι θα την καταριόμαστε κάθε Δευτέρα.
Το δεύτερο, είναι την Ντίνα καθισμένη από τα αριστερά μου, φορώντας τα γυαλιά πρεσβυωπίας της και χαϊδεύοντας μου τον αριστερό πήχη ψάχνοντας για φλέβα να μου λέει: "Κάτι υπάρχει εδώ αλλά πάει πολύ βαθιά. Να μπω; Φοβάμαι". Μπήκε τελικά και φως βρήκε,-όπως πάντα η καλή μου- και όλα εντάξει.
Το τρίτο, είναι τον φλεβοκαθετήρα από τον οποίο απαλλάχτηκα χθες βράδυ και πλέον είναι μέρος της συλλογής μου. Αυτή την αρσενική "πεταλούδα" (όπως συνήθως το λέμε) με το γαλάζιο καπάκι που όσο την κοιτούσα και ένιωθα από μέσα της να περνάει το αντιισταμινικό και η κορτιζόνη, τόσο μου θύμιζε την γκριζογάλανη, ολοζώντανη πεταλούδα με τα μεταξένια φτερά που τόσο έχω αγαπήσει, να πεταλουδίζει μέσα στην κοιλιά μου...
