Ούτε και φέτος στολίσαμε δέντρο.
Έχει 8 χρόνια που το κόψαμε. Αν έχεις στο σπίτι γάτα-κομάντο, η απόφαση είναι
δύσκολη. Ή θα πρέπει να το ξαναστολίζεις κάθε πρωί, μιας και η γάτα το βράδυ θα
το έχει ρίξει κάτω και θα έχουν φτάσει τα στολίδια μέχρι την πλατεία, στο
περίπτερο, ή απλά, δεν θα στολίσεις δέντρο. Να μου πεις, αν θέλει ο άνθρωπος να
στολίσει, βρίσκει τρόπο. Υπάρχει και τζάκι και σκάλα εσωτερική και δέντρα στον
κήπο και κάγκελα. Μέχρι και καραβάκι ξύλινο, ωραιότατο. Άρα απενοχοποιείται η γάτα αυτομάτως – για να
είμαστε και δίκαιοι. Οπότε, η ανάρτηση θα μπορούσε να ξεκινήσει «Ούτε και φέτος
στολίσαμε γιατί δεν έχουμε κέφι ρε αδελφέ! Και ούτε θα φτιάξει με τα στολίδια
και τα λαμπάκια. Πειράζει;». Αλλά μάλλον δεν θα είχε και πολύ γούστο, θα
έμοιαζε ίσως στενάχωρη. Οπότε, κρατάμε
τη γάτα ως υπαίτιο κι ας μη φταίει στην ουσία.
Μόλις μου ήρθε e-mail από τα Public. Προσφορά, λέει, οι δύο
ηλεκτρικές οδοντόβουρτσες Oral-Β
στη σούπερ τιμή των 32,90. «Ρε μπας και είναι ευκαιρία, να τις πάρω, να κάνω
δώρο τη μία στον καλό μου για τα Χριστούγεννα;» σκέφτηκα. Από την άλλη, τι
νόημα έχουν τα Χριστουγεννιάτικα δώρα αν δεν έχεις στολισμένο δέντρο να τα
βάλεις από κάτω; Κανένα νόημα. Σιγά λοιπόν μη δώσω 32,90 για οδοντόβουρτσες.
Δεν με έχει πιάσει μαυρίλα, όχι.
Απλά, τα νεύρα μου έχω λίγο και μπαίνω σε σκέψεις για πράγματα που θα έπρεπε να
είναι αυτονόητα, αλλά δεν… Για παράδειγμα, ο σεβασμός στη διάθεση και τις επιλογές του άλλου. Ναι, είναι
Χριστούγεννα και ίσως ορισμένοι θα ευχόμασταν να ήμασταν κάπου αλλού ή κάπως
αλλιώς ή με κάποιους άλλους κλπ. Από ‘κει και πέρα, κάποιοι αρκούμαστε σε αυτό
που έχουμε, όπως το έχουμε, εκεί που το έχουμε, ενώ κάποιοι άλλοι, όχι. «So what», που λένε και οι φίλοι μας
οι Άγγλοι; Ο καθένας νιώθει, θέλει, κάνει, ονειρεύεται, προσπαθεί, χαίρεται,
επιλέγει ό,τι του κάνει κέφι και δε θα μας δώσει λογαριασμό. «Δες το γύφτο πως
το έκανε το μπαλκόνι του! Τσίρκο! Πόση κακογουστιά…» λέει ο άλλος, περνώντας
έξω από το σπίτι του γείτονα που φέτος ένιωσε χαρά κάνοντας το μπαλκόνι του σαν
καζίνο του Λας Βέγκας. Μα, το δικό σου μπαλκόνι στόλισε; Ή μήπως θα σου άρεσε
να περάσει ο γείτονας έξω από το δικό σου σπίτι, το αστόλιστο, το αφώτιστο και
να πει «Δες τον κρυόκωλο, τον προβληματικό, τον καταθλιψάρα! Ούτε ένα
Χριστουγεννιάτικο στεφανάκι δεν έβαλε στην πόρτα του, έτσι, για το καλό»;
Αντίστοιχα σχόλια ακούς ή διαβάζεις
για πολλά θέματα. Κι αυτό γιατί όταν υπάρχει αναστάτωση και ανισορροπία μέσα
σου, όλα σου φταίνε. Η κατσίκα του γείτονα, το δέντρο του από πάνω, το εφάπαξ
του θείου σου, οι διακοπές των φίλων σου, ο διορισμός της ξαδέλφης σου, οι
κακοί γιατροί που δεν μας κάνουν καλά επίτηδες… Οι κακοί γιατροί. Ναι. Φυσικά
και οι κακοί γιατροί φταίνε, όπως και οι κακοί δικηγόροι, οι κακοί μηχανικοί,
οι κακοί δάσκαλοι, σύζυγοι, γονείς… Το κακό, πάντα έχει μερίδιο ευθύνης. Η
γενίκευση όμως, φταίει ακόμα περισσότερο. Εκ των πραγμάτων, δεν είναι όλοι
κακοί. Και για να μπούμε στο θέμα μας, ποιος ασθενής χρόνιας νόσου δεν θα ήθελε
μια οριστική θεραπεία ώστε να απαλλαχθεί επιτέλους από το πρόβλημα του; ΚΑΝΕΙΣ.
Όλοι εμείς πχ θα θέλαμε να ξεμπερδεύουμε με την νόσο του Crohn που μας έχει
φέρει τούμπα ένα σωρό πράγματα στην καθημερινότητα μας και πιστέψτε με, καθόλου
δεν θα μας ενδιέφερε εάν τη λύση μας την έδινε η κλασσική ιατρική ή η
εναλλακτική, ή κάτι άλλο. Το ζητούμενο μας είναι ακριβώς το ίδιο. Ή μήπως όχι;
Ή μήπως σε κάποιους από εμάς έχει σφηνωθεί στον εγκέφαλο μια ανυπόστατη ιδέα-λύση,
χωρίς επαρκή τεκμηρίωση, έχουμε κρεμαστεί από πάνω της, την έχουμε κάνει
πανάκια και θεωρούμε ανεγκέφαλο όποιον δεν την ασπάζεται; Το ζητούμενο και σε
αυτή την περίπτωση, είναι και πάλι το ίδιο. Να απαλλαχθούμε από τη νόσο.
Ευτυχώς, εκτός αυτών, υπάρχουν και
συνασθενείς – κάποιους από τους οποίους γνωρίζω και ανταλλάσσουμε εμπειρίες και
απόψεις- ανοιχτοί, δεκτικοί, συζητήσιμοι, ψύχραιμοι. Συνασθενείς που
αντιμετωπίζουν τον άλλον με ευγένεια, σοβαρότητα, σεβασμό και επιχειρήματα. Από
κει και πέρα, κι εφόσον η κλασσική ιατρική αδυνατεί μέχρι στιγμής να δώσει οριστική
λύση για τη νόσο του Crohn,
λογικό είναι οι άνθρωποι να δοκιμάζουν επικουρικά ή αποκλειστικά κι άλλες μεθόδους
βασισμένες στη διατροφή, ή την άσκηση, ή την ομοιοπαθητική, τη βοτανολογία… Εγώ
πάλι, αυτό που περιμένω με αγωνία είναι τη στιγμή που θα υπάρξει λύση, χωρίς να
με ενδιαφέρει από πού. Ακολουθώ την κλασική ιατρική γιατί καταφέρνει
τουλάχιστον να κρατάει τα γκέμια των συμπτωμάτων της νόσου κι επειδή δεν έτυχε
για την ώρα να γνωρίσω άνθρωπο που να έγινε καλά μέσω άλλης μεθόδου, ακόμα κι
αν είναι καιρό σε ύφεση. Όταν θα γνωρίσω αυτόν που θα πίνει ένα αφέψημα ή θα
έχει κόψει τις χ-ψ τροφές, ή θα παίρνει ομοιοπαθητικά φάρμακα και δεν θα υπάρχουν καθόλου ευρήματα της νόσου
στις εξετάσεις του και στην κλινική του εικόνα, τότε θα το κάνω κι εγώ. Θα κόψω
τα κλασικά φάρμακα και τις θεραπείες που έχουν τόσες πολλές και σοβαρές
παρενέργειες και θα ακολουθήσω ότι κάνει κι αυτός. Δυστυχώς όμως, ακόμα δεν έχω
γνωρίσει τέτοιον άνθρωπο.
Και για να κλείσω –μιας και θα
επανέλθω κατά την Πρωτοχρονιά με κάτι πιο ανάλαφρο- αυτό για το οποίο ήθελα να
μιλήσω τελικά είναι για την αξία του σεβασμού στις επιλογές του άλλου, εφόσον
αυτές δεν μας ενοχλούν και κάνουν καλό σε εκείνον, γενικά. Αν κάποιος νιώθει χαρά κάνοντας το σπίτι του τσίρκο, αν κάποιος
βρει θεραπεία για την ασθένεια του μέσω άλλης οδού, αν κάποιος γουστάρει να
περάσει τις γιορτές χωρίς τραγούδια και ρεβεγιόν, ή επιμένει στην κλασική
ιατρική, είναι δικαίωμα του. Το ζητούμενο είναι να είμαστε όλοι όσο το δυνατόν
καλύτερα, οργανικά και ψυχολογικά. Το ζητούμενο επίσης είναι να μη γινόμαστε
κακοί και τοξικοί σε ότι πάει κόντρα στις δικές μας επιλογές, εφόσον δεν επηρεάζεται
το δικό μας και το γενικότερο καλό. Ούτε με την ειρωνεία, ούτε με τους αφορισμούς
θα γίνουμε καλύτεροι. Η
τοξικότητα που κάποιες φορές βγάζουμε προς τους άλλους, πρώτα δηλητηριάζει
εμάς τους ίδιους...
