Το φθινόπωρο πάντα το αγαπούσα λίγο παραπάνω γιατί έρχεται με ζωηρές υποσχέσεις, αναζωογονητική δροσιά και κατάστρωση σχεδίων. Το φετινό είναι για μένα η επανεκκίνηση των δραστηριοτήτων μου μετά από ένα χρόνο αποχής λόγω Crohn. Πολύ σημαντικό, κυρίως για την καλή μου ψυχολογία αλλά και για άλλους, εξίσου σημαντικούς λόγους όπως η αίσθηση του να έχεις τον έλεγχο, να είσαι δημιουργικός, χρήσιμος, ενεργός άνθρωπος. Επίσης είναι και ένα βήμα διαφορετικό, βολικό και αισιόδοξο στο θέμα της Crohn.
Μετά από ένα χρόνο δοκιμών σε θεραπείες, παγκρεατίτιδα, αλλεργικές αντιδράσεις, ανασφάλεια, φόβο, δυσφορία και νοσηλεία σε κάθε χορήγηση βιολογικού παράγοντα (τα έχουμε ξαναπεί), η τόλμη και η αισιοδοξία υπερίσχυσαν και με την παρότρυνση της γιατρού μου (υπό συγκεκριμένες συνθήκες και αφού βεβαιωθήκαμε πως στο σπίτι έχω όσα θα χρειαστούν αν τυχόν προκύψει κάτι και με την διαβεβαίωση πως για 24ώρες δεν θα μείνω λεπτό μόνη μου) επιτέλους, κάποιες ώρες μετά τη χορήγηση του Stelara επέστρεψα στο σπίτι μου. Δεν είναι λίγο. Κι ας έλεγαν όλοι και κυρίως εγώ πως "σιγά, μια-δυο μέρες είναι, δεν πειράζει". Πειράζει. Όταν στερείσαι την συνειδητή κι από επιλογή ρουτίνα σου, τις συνήθειες σου, τη βολή σου, πειράζει. Βέβαια ούτε κι εγώ θα ήθελα να επιστρέψω σπίτι μου διακινδυνεύοντας. Κανείς δεν με κρατούσε για προληπτική νοσηλεία με το ζόρι. Συμφωνούσα χωρίς δεύτερη κουβέντα να μείνω στο νοσοκομείο και ένα και δυο 24ωρα προκειμένου να είμαι ασφαλής μιας και το κακό παρελθόν μου με την αλλεργία στους παράγοντες έχει αφήσει στη γλώσσα μου πικρή γεύση. Οπως και να 'χει όμως, η διαφορά μεταξύ σπιτιού και νοσοκομείου είναι μεγάλη.
Ετοίμασα την τσάντα μου με όλα τα απαραίτητα. Ρούχα, είδη προσωπικής υγιεινής, τάμπλετ, φορτιστές, φάρμακα, μπλοκ σημειώσεων, στυλό και μπόλικη υπομονή. Και ακριβώς έτσι θα την ετοιμάζω κάθε φορά έχοντας στο μυαλό μου ζωηρό το ενδεχόμενο, την επόμενη ή κάποια από τις φορές που θα ακολουθήσουν να χρειαστεί και πάλι να μείνω...εκτός του σπιτιού μου. Η διαφορά όμως είναι πως αυτό πλέον, αν συμβεί, θα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Και οι εξαιρέσεις δεν με τρόμαζαν ποτέ. Πάντα για τους κανόνες πάλευα και αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Κι όσο περισσότερο εδραιώνονται οι κανόνες στη ζωή μου, τόσο πιο ανεκτική και υπομονετική γίνομαι με τις εξαιρέσεις.
Ο Σεπτέμβρης έχει 23, το φθινόπωρο είναι εδώ. Εδώ είμαι κι εγώ, αρκετά αλλαγμένη εκ των συνθηκών και των πραγμάτων, με ξέχειλη όμως διάθεση όχι μόνο να επανεκκινήσω αλλά και να αναπληρώσω όσα "έχασα" την περασμένη χρονιά. Κι αν δεν πάνε όλα τόσο καλά όσο τα σχεδιάζω, δεν πειράζει. Φτάνει που υπάρχουν οι προϋποθέσεις να δοκιμάσω. Φτάνει που έχω πίστη στον εαυτό μου, ανθρώπους να με εμπιστεύονται και όνειρα. Πολλά όνειρα και σχέδια που αν τολμούσα να τα πω θα με περνούσαν για τρελή ακόμα και οι πολύ δικοί μου άνθρωποι.
Όχι, δεν μου έκανε καλό που νόσησα, όπως ακούω από άλλους. "Έγινα δυνατότερος άνθρωπος, καλύτερος άνθρωπος, πιο συνειδητοποιημένος άνθρωπος". Οχι ευχαριστώ, αν μπορούσα να επιλέξω δεν θα "έπαιρνα" από αυτό τον μεζέ. Θα προτιμούσα να εμπλουτίσω τις εμπειρίες μου, να δουλέψω τον εαυτό μου και να δυναμώσω ως άνθρωπος με αφορμή άλλα πράγματα. Δεν εθελοτυφλώ, δεν παραμυθιάζομαι αλλά δεν θα μιζεριάσω, δεν θα κακοφορμίσω, ούτε θα κρυφτώ πίσω από άλλοθι που εύκολα θα μπορούσα να επικαλεστώ προκειμένου να δικαιολογήσω τυχόν λάθος κινήσεις και συμπεριφορές μου. Θα συνεχίσω να μιλάω ανοιχτά για την Crohn, αντιμετωπίζοντας την ως ένα γεγονός που μου έτυχε, κάποιες φορές εντελώς διαχειρίσιμο, κάποιες άλλες όχι και τόσο, χωρίς ενδοιασμούς και περιστροφή. Το "παιχνίδι" συνεχίζεται κι ας αλλάζουν κάποιοι κανόνες. Αν γουστάρεις να "παίζεις", πάντα θα υπάρχει μια θέση και για εσένα. Άλλοτε θα χάνεις, άλλοτε θα κερδίζεις. Χωρίς την ήττα όμως, η νίκη δεν υφίσταται ούτε καν ως έννοια!
