Τρίτη του Πάσχα σήμερα, τα φαγοπότια και τα γλέντια είναι πλέον ανάμνηση, η γεύση των αναστάσιμων φιλιών της αγάπης, νωπή και σιγά σιγά οι ρυθμοί βρίσκουν την κανονικότητα τους, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τον καθένα.
Είχαμε μείνει στην Μεγάλη Τετάρτη και στην παταγώδη αποτυχία της 6ης έγχυσης του Inflectra. Βυθισμένη λοιπόν μέσα στις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, φεύγουμε από το νοσοκομείο και καθ' οδόν, δέχομαι πρόταση να καθίσουμε σε πολύ αγαπημένο ταβερνείο της ευρύτερης περιοχής, να σβήσω τον πόνο μου στη γευστική διασκέδαση. Στα γύρω τραπεζάκια καθόταν κόσμος που έπινε τη ρετσινούλα του μιλώντας χαμηλόφωνα, τσιμπώντας πρασινάδες μέσα από σαλατιέρες και θαλασσινά που κολυμπούσαν σε μπόλικο λεμόνι, δίπλα σε κορδωτές πατάτες τηγανιτές και ελαφρώς λαπαδιασμένο ρύζι.
-Άρη, μήπως έχεις συκώτι;
-Συκώτι; Ε...ναι, πρέπει να έχω.
-Ωραία. Εγώ λοιπόν θέλω συκώτι.
-Καλοψημένο;
-Ε, μη γίνει και στουπέτσι...
Περνάει η ώρα. Έρχονται οι σουπιές του, έρχεται και η ρόκα, έρχονται και οι πατάτες, έρχεται και το συκώτι το οποίο ήταν τουλάχιστον διπλή μερίδα. Σου λέει ο άνθρωπος, Μεγάλη Τετάρτη είναι. Ποιος θα φάει συκώτι μέχρι το Πάσχα; Κανείς. Από το να το πετάξω λοιπόν, ας το δώσω στην τρελή, την "ούτε τα προσχήματα να κρατήσει για τα μάτια του κόσμου". Ωραιότατο, ζουμερό, μαλακό, μούρλια! Δεν προλαβαίνω να κατεβάσω την δεύτερη πιρουνιά, να σου γνωστός μας πλησιάζει. Χειραψία, ευχή για καλή Ανάσταση και αμέσως μετά, σιγή. Έπεσε το μάτι του στο πιάτο μου και σκάλωσε εκεί, πάνω στο σκούρο καφέ του συκωτιού για κάποια δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνας.
-Τι κοιτάς! Εσένα τι σε πειράζει αν εγώ τρώω συκώτι; Δηλαδή τα καλαμάρια και τα θράψαλα που θα φας εσύ σε λίγο είναι πιο ταπεινά από το συκώτι το δικό μου; Εγώ στο φινάλε έχω και πεσμένο σίδηρο και πρέπει να βάλω ένα χεράκι να ανέβει. Εσένα τι σε κόφτει;
Αυτά θα του έλεγα αν άφηνα τη γλώσσα μου ελεύθερη μα κρατήθηκα, διότι αφενός είμαι πλάσμα ευγενικό κι αφετέρου, γνωρίζω πολύ καλά πως ο σίδηρος μου δεν θα ανέβει όσο συκώτι κι αν φάω διότι το θέμα δεν είναι η πρόσληψη αλλά η αδυναμία απορρόφησης. Κι έτσι, αφού πέρασαν αυτά τα αιώνια δευτερόλεπτα, ο γνωστός με την παρέα του κάθισε στο τραπέζι του κι άφησε κι εμένα να συνεχίσω το καλό μάσημα του συκωτιού μου γιατί όσο να πεις, συκώτι είναι αυτό. Αν δεν το μασήσεις καλά μπορεί και να πνιγείς. Μου έχει τύχει...
Οι επόμενες μέρες κύλισαν πιο ήσυχα από ποτέ. Πρωινή, στρατιωτική πειθαρχεία με τα κουτιά παραταγμένα από βραδύς στο τραπέζι της κουζίνας με τη σειρά: Penrazol-Asacol-Filicine-Ladose-Ideos-Medrol (κορτιζόνη, αναπόφευκτα μετά την αλλεργική αντίδραση, ευτυχώς σε ελαφρύ σχήμα). Οι δικοί μου, για άλλη μια φορά δεν ήρθαν από την Αθήνα να κάνουμε Πάσχα όλοι μαζί. Τους απέτρεψα μετά από κερδισμένη στα σημεία μάχη με τις ενοχές μου και τις τύψεις μου. Μπορεί η διάθεση να κρατιέται ψηλά, μπορεί η ύφεση να κρατάει καλά και η αρθρίτιδα να εξαφανίστηκε με το που έφυγε ο χειμώνας, μα η αλήθεια είναι πως ακόμα δεν μου έχω εμπιστοσύνη για πολλά πολλά. Όλα στο πιάτο, όλα έτοιμα. Μαγειρίτσα, αρνί στο φούρνο, κατσίκι στη σούβλα, πασχαλινά αυγά, τσουρέκια, τα πάντα όλα. Ας είν' καλά οι δικοί μας άνθρωποι που μας αγαπάνε και μας νοιάζονται και μας τα κάνουν όλα ευκολότερα. Παράπονο κανένα δεν έχω! Από όλα αυτά, μόνο η μαγειρίτσα και το αρνί στο φούρνο δεν κάθισαν φρόνημα κι αποφάσισαν να αποδράσουν εν είδει οισοφαγικής ρουκέτας από το στομάχι μου, μισή ώρα αργότερα. Όλα τα υπόλοιπα χωνεύτηκαν μια χαρά και τα κατευχαριστήθηκα!
Λιακάδα, κήπος καθαρός, νέα φωλιά της Γαλαζοπαπαδίτσας στη στάμνα μας, η μια μας αυλόγατα έτοιμη να γίνει μαμά, ο σκύλος μας όπως πάντα, χαζοβιολάκος και τρελά χαρούμενος να καλπάζει από ενθουσιασμό με το τίποτα, οι άνθρωποι μας, μικροί μεγάλοι, όλοι καλά, ξεκούραστοι, χορτασμένοι από οίνο και φαγώσιμα καλούδια, βόλτες, συναναστροφές, ευχές... Όλα όπως πρέπει και τα έντερα μου όμορφα και ήσυχα. Την επόμενη εβδομάδα θα ξέρω και για τη νέα θεραπεία η οποία μάλλον θα περιλαμβάνει ουστεκινουμάμπη, ανθρώπινο μονοκλωνικό IgGlK ή αλλιώς και ιδιαιτέρως χαριτωμένα, Stelara. Χορήγηση που κανονικά, μετά την πρώτη φορά γίνεται από τον ίδιο το χρήστη αλλά στην δική μου περίπτωση, πάντα στο νοσοκομείο, διότι ο σοφός λαός με το "φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά" έχει δίκιο απόλυτο και θα ήταν τεράστια ανοησία να δούμε χωρίς λόγο τα ραδίκια ανάποδα, ενώ ακόμα έχουμε ένα βιβλίο τουλάχιστον να τελειώσουμε μέχρι τέλος του χρόνου! Αν οριστικοποιηθεί η απόφαση για το Stelara, θα χρειαστώ τα φώτα σας. Μέχρι τότε και ως τα Χριστούγεννα, επιστροφή στο ρύζι, το γιαούρτι, το φιδέ, το κρέας...άντε και με καμιά αθώα παρασπονδία στο ενδιάμεσο, έτσι, για το μουχαμπέτι ρε αδερφέ!
Χριστός Ανέστη!
