No5 - Παγκρεατίτιδα - Pool party / 1-0 (Crohn λεπτού και παχέος)

           

           Ήταν ήδη 30 Αυγούστου και είχαν πλέον ναυαγήσει τα μεγαλόπνοα σχέδια που είχαμε κάνει με την αδελφή μου. Θα ερχόταν από την Αθήνα και θα βάζαμε μια μεγάλη πισίνα φουσκωτή στον κήπο πίσω. Θα αραδιάζαμε γύρω-γύρω φαναράκια με κεριά, θα βάζαμε και ξαπλώστρες...Όποτε θα βαριόμασταν να πάμε στη θάλασσα, θα κάναμε το μπάνιο μας πίσω, στην πισίνα τη φουσκωτή! Βέβαια! Χλιδή! Κανέναν ενδοιασμό δεν είχαμε για το τι θα έλεγε ο ένας και ο άλλος που θα μας έβλεπε κοτζάμ γαϊδάρες να τσαλαβουτάμε σαν τα πετνάχρονα μέσα στο μόλις 1,5 μέτρου βάθος φουσκωτό. Εμείς το είχαμε αποφασίσει και μάλιστα είχαμε ήδη κανονίσει και κοκτέιλ πάρτι για κάποια βράδια με φίλους, όλοι μαζί στην πισίνα να πλατσουρίζουμε και να πίνουμε frozen water melon και pina calάδες (παρέα με τα κουνούπια, τις σκνίπες, τις γάτες που θα πάλευαν να ανέβουν στην πισίνα ανοίγοντας κάθε φορά κι από μια τρύπα στο πλαστικό). Δηλαδή οι άλλοι θα έπιναν, εγώ στην ξέρα θα ήμουν, με σόδες...αλλά δεν θα με πείραζε καθόλου.
          Το δωμάτιο ήταν τετράκλινο με σφήνα, ένα ακόμη κρεβάτι. Είχε κίνηση εκείνη την μέρα. Με έβαλαν στο παράθυρο. Στο πρώτο πεντάλεπτο είχα ήδη καταλάβει πως έτυχα σε θάλαμο-τρελάδικο. Απερίγραπτη ζαλάδα, επίμονος πόνος παρ΄όλα τα παυσίπονα...Μια επισκέπτρια θεώρησε καλό να γείρει όλη πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού μου και να αρχίσει να κουνιέται πέρα-δώθε. Κι εγώ, με το ζόρι να κρατιέμαι μην κάνω των εικοστό όγδοο εμετό. Της μίλησα ευγενικά, μου απάντησε με ενοχλημένη απορία: Τόσο δυνατά σας κούνησα; Δεν γινόταν να ανοίξω διάλογο και να εξηγώ. Ζήτησα ξανά ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ! Με κοίταξε με αηδία και μου γύρισε την πλάτη. Ακριβώς απέναντι μια κυρία, όχι πολύ μεγάλη, η οποία για κάποιο λόγο τα είχε με όλα και με όλους, φώναζε, ούρλιαζε, καταριόταν και για εκδίκηση, τραβούσε την πεταλούδα που μόλις πριν λίγο της είχαν ξαναβάλει...Η διπλανή μου απλά έβριζε γιατί δεν τη βόλευε το three-way στο δεξί χέρι. Ήταν θέμα ωρών να λαλήσω εκεί μέσα μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. "Ωτοασπίδες! Αυτό είναι! Σώθηκα!" Αυτή ήταν η μόνη μεσοβέζικη μεν, λύση δε που είχα καταφέρει να σκεφτώ. 

          Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν οι ώρες κι από μεσημέρι έφτασε προχωρημένο απόγευμα. Είχα διάφορα να σκεφτώ και μάλλον απορροφήθηκα. Επισπεύσθηκε η εξέταση του υλικού της κάμερας-κάψουλας και είχαμε πλέον ακριβή διάγνωση. Νόσος Crohn σε λεπτό και παχύ έντερο. Βλάβες και έλκη παντού, μου είχε ήδη πει η γαστρεντερολόγος πριν με ανεβάσουν στο δωμάτιο. Όσο να πεις, αυτό ήταν κάτι που με είχε βάλει σε σκέψεις. Εν τω μεταξύ, όλες αυτές τις ώρες στον θάλαμο γινόταν το σώσε! Κόσμος έμπαινε, έβγαινε, μιλούσε, φώναζε. Τσίρκο. Εκτός τόπου και χρόνου οι επισκέπτες, χωρίς αίσθηση του πού βρίσκονται και της ώρας που δεν ήταν ώρα επισκεπτηρίου. Είχα απελπιστεί. Ώσπου μπαίνουν στο θάλαμο οι γιατροί, διώχνουν όλον εκείνο τον ντουνιά αφού πρώτα κάνουν συστάσεις για τη φασαρία και το χαμό. Σειρά είχε η έντονη επίπληξη στην κυρία απέναντι που μέσα σε τρεις ώρες είχε πετάξει στο πάτωμα τρεις πεταλούδες γιατί: "Θα τους δείξω εγώ! Θα τις κάνω να έρχονται κάθε δέκα λεπτά να μου βάζουν καινούρια πεταλούδα!". Φτάνει η σειρά μου. Μου λένε κάποια πράγματα, τους ρωτάω κι εγώ άλλα τόσα μέχρι που η κυρία απέναντι -να 'ναι καλά η γυναίκα!- βγάζει και πάλι την πεταλούδα και μας διακόπτει. Ήταν ευκαιρία τώρα να εκδικηθεί τους γιατρούς! Ναι! Και να τα αίματα να τρέχουν στο σεντόνι και να οι φωνές και να τα νεύρα και να ο πανικός..."Σας παρακαλώ παιδιά, να φροντίσουμε να φύγει η κοπέλα από αυτόν το θάλαμο, θα τρελαθεί εδώ μέσα, δεν πρόκειται να μπορέσει να ηρεμήσει ποτέ" είπε η διευθύντρια στο επιτελείο της κι εγώ, παραλίγο να πεταχτώ όρθια και να χορέψω πεντοζάλη από την χαρά μου! Έτσι κι έγινε. Όχι μόνο άλλαξα δωμάτιο, πήγα και σε δίκλινο. Μάλιστα! Παρέα με μια κοπελίτσα η οποία είχε πάθει αλλεργία από κινολόνη. "Αχ τι ωραία που είναι όταν μπαίνουμε σε αυτό το δωμάτιο και μυρίζουν κολονίτσες" έλεγε η προϊσταμένη. Εμ βέβαια! Διότι εμείς σε εκείνο το δωμάτιο ήμασταν σαν σε ξενοδοχείο. Κάναμε τα μπάνια μας, βάζαμε τα αποσμητικά μας, βλέπαμε τηλεόραση, κλείναμε την πόρτα να μην μας ενοχλούν από το διάδρομο. Μεγαλεία!
          Δεν άργησε όμως να μου βγει η χαρά από τη μύτη. Οι φλέβες μου έσπαγαν η μια μετά την άλλη. Τα χέρια μου είχαν γίνει βαθύ μπλε και έκαιγαν από τα κάλια στους ορούς. Οι νοσοκόμες είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά και είχε αναλάβει ο Βαγγέλης, ο γιατρός που με ανέλαβε από τη στιγμή που πήγα στα έκτακτα. Αυτός ο γλυκός νεαρός που μιλούσε ελάχιστα, είχε κλείσει 48ωρο ξύπνιος σε υπηρεσία και ίδρωνε πολύ. Ίδρωνε κι όταν έψαχνε φλέβα. Ακόμα περισσότερο ίδρωνε όταν έψαχνε φλέβα στα πόδια μου και δεν έβρισκε ούτε εκει! Ρημάδες φλέβες, ξεροκέφαλες! Πολύ τον συμπάθησα τον Βαγγέλη και ήθελα να του πω "Παράτα τις φλέβες ρε Βαγγέλη και πήγαινε κοιμήσου μερικές ώρες βρε άνθρωπε!" Ο Βαγγέλης όμως ήταν λίγο απόμακρος κι έτσι δεν είπα τίποτα. Μόρφαζα μόνο σιωπηλά και έτρεχε το δάκρυ κορόμηλο. Πονούσα, όχι αστεία...
             Η παγκρεατίτιδα θεραπευόταν. Έμπαινε το νερό στ' αυλάκι σιγά σιγά κι εγώ ήμουν κάθε μέρα και καλύτερα.  Μόνο που ήμουν εντελώς νηστική. Τίποτα δεν μου έδιναν να φάω! Πρώτη μέρα, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη...Άρχισα να βλέπω το φαγητό της κοπέλας στο διπλανό κρεβάτι και αφενός την μισούσα θανάσιμα, αφετέρου έπιανα συχνά τον εαυτό μου να καταστρώνει φθονερό σχέδιο δολοφονίας τόσο της διπλανής όσο και της τραπεζοκόμου! Την πρώτη, για να μην με μαρτυρήσει που θα είχα δολοφονήσει την δεύτερη για να αρπάξω από το καροτσάκι ότι προλάβαινα. Οι γιατροί ήταν κάθετοι ό,τι κι αν τους έταζα. Δεν έπρεπε να φάω. Ήρθε όμως η μέρα που επιτέλους θα μπορούσα να πιω τσάι. Από τ' αξημέρωτα περίμενα να ακούσω το καροτσάκι να αναπηδάει το σαμαράκι στο διάδρομο και να έρχεται με το μοσχομυριστό, ζεστό μου τσάι! Ήμουν και μόνη πια στο δωμάτιο, μπορούσα να κρύβομαι άνετα πίσω από την μισόκλειστη πόρτα και να παραφυλάω. Πήγε-ήρθε η τραπεζοκόμα, πουθενά το τσάι μου. Την πετυχαίνω έξω από την στάση αδελφών.
-Με συγχωρείτε, αλλά μήπως με ξεχάσατε;
-Όχι, δεν έχω κάτι για σας.
-Ε πως δεν έχετε! Για δείτε καλύτερα!@#$%^&*&^%$#$%^&*()Π_*&^%
-Α ναι, ένα τσαγάκι ήταν για σας, πράγματι.
-Και που είναι το τσαγάκι μου;
-Αχ δεν έχω, τελείωσε. Εντάξει, ένα τσάι ήταν μόνο!
Ε ρε, άστραψα και βρόντηξα! Την κυνήγησα μέχρι το κουζινάκι και την απείλησα με το σωληνάκι του ορού πως θα την πνίξω! Μου έβαλε στα γρήγορα μια κούπα με παγωμένο τσάι - νερόπλυμα και πριν φύγω από μπροστά της, την κοίταξα αυστηρά με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις: "Να μην ξαναγίνει αυτό! Θα 'χουμε θέματα!". Ακους εκεί! Να με αφήσει χωρίς τσάι! Ήταν Σάββατο και το απόγευμα μετά το τσάι, ο Βαγγέλης μου είπε πως αν θέλω μπορώ να πάρω εξιτήριο την Κυριακή. "Όχι Βαγγέλη, δεν θα πάρω εξιτήριο αν πρώτα δεν μου δώσετε να φάω κανονικά! Εγώ σπίτι μου δεν γυρίζω έτσι, χωρίς να είμαι σίγουρη πως δεν θα αρχίσω πάλι τους εμετούς και τα χαζά! Τέλος!" Δεν με πίστευα που ήθελα να μείνω. Έπαιξε ρόλο και το δωμάτιο και τα ξενοδοχειακά κομφόρ, η ησυχία, ο εξαιρετικός κλιματισμός, η τηλεόραση, η θέα από το τεράστιο παράθυρο. Δεντράκια, πουλάκια, βατράχια, αλεπουδίτσες...Πάνω στο βουνό το νοσοκομείο μας! Οικόπεδο-φιλέτο!  Ναι, ας ήμουν ακόμα σε εκείνον τον θάλαμο-τρελάδικο και θα είχα φύγει νύχτα, με τις πυτζάμες!
         "Υπάρχει στο οικογενειακό σας ιστορικό κάποιο αυτοάνοσο;" με είχε ρωτήσει η γαστρεντερολόγος την ώρα που με ετοίμαζαν για την γαστροσκόπηση, κατά την πρώτη νοσηλεία μου. Φυσικά και υπήρχε. Αυτοάνοση υπατική ανεπάρκεια η μαμά, σκλήρυνση κατά πλάκας η αδελφή, ελκώδη κολίτιδα η θεία (από του μπαμπά τη μεριά). Είμαστε βαρβάτο σόι εμείς! Η ΣΚΠ της αδελφής μου ήταν ανασταλτικός παράγοντας για να μπω σε θεραπεία βιολογικού παράγοντα, μου είχε πει η γιατρός. Επειδή όμως με την Αζαθειοπρίνη ατυχήσαμε, ήταν μονόδρομος. Κι αφού έκανα όλους τους δυνατούς ελέγχους (μέχρι και μαγνητική εγκεφάλου για να αποκλείσουμε το οτιδήποτε) πήρα το εξιτήριο μου την Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου. Αρχίζω το σχήμα της Medrol από την αρχή στο σπίτι και περιμένω περιχαρής και γεμάτη αγωνία την πρώτη έγχυση Ινφλιξιμάμπης στις 18 του μήνα...