Το τελείωμα του 2016 με βρήκε μέσα στη χαρά και την συγκίνηση! Η έκδοση του πρώτου μου παιδικού βιβλίου ήταν γεγονός. Η κυκλοφορία ενός βιβλίου σε βάζει σε νέα μονοπάτια, άκρως κοινωνικά. Μονοπάτια με πολύ κόσμο, παιδιά, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, εκθέσεις, ραδιόφωνα, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις...Τι άλλο να θέλει ένας άνθρωπος; Να "ανοίγει τα φτερά" της η δουλειά του, να περιδιαβαίνει ανά την Ελλάδα, να γνωρίζει νέους ανθρώπους. Να μιλάει για εκείνη την "Παραμυθού της σελήνης" σε αυτούς τους μέχρι τότε άγνωστους...μα πως βρέθηκε το βιβλίο μου στα χέρια τους; αναρωτιόμουν χαζογελώντας κρυφά. ΕΥΤΥΧΙΑ σας λέω! Όταν όμως υποβόσκει η Crohn -άσχετα αν δεν το ξέρεις- οι χαρές αυτές μπορεί πανεύκολα να μεταμορφωθούν από τη μια στιγμή στην άλλη κι από χαρές, να γίνουν άγχη και τρεμούλες. Γι' αυτό πλέον συχνά κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μου λέω ειρωνικά με ύφος ξερόλα μάγκα, ψημένου νταή -Που 'σαι φιλενάδα; Μην παίρνει ο απαυτός σου αέρα!
Δεν θέλω να πολυλογώ. Μόνο μερικές καταστάσεις της περιόδου λίγο πριν την διάγνωση θα περιγράψω, έτσι για να μπούμε στην ουσία του πράγματος, με αφορμή το βιβλίο αλλά και τη δουλειά μου γενικά.
Απόγευμα, ντυμένη, έτοιμη, φορτωμένη με την τσαντάρα του λαπτοπ να ξεχειλίζει από cd, σημειώσεις, ντοσιέ, παραντοσιέ, παρασημειώσεις, παράcd, θεατρικά κείμενα, πεντάγραμμα, ζωγραφιές παιδιών, αποξηραμένα από την πολυκαιρία λουλουδάκια κι ανθάκια και κλαράκια που κάπου, κάποτε, κάποιος μαθητής μου είχε δώσει κι εγώ η ξεδιάντροπη τα άφηνα στην τσάντα για γούρι κι εκείνα ερχόταν και γινόταν θρύψαλα... Κάπως έτσι λοιπόν, στεκόμουν κάθε φορά φορτωμένη μπρος στην κλειστή πόρτα του σπιτιού και με το χέρι ακουμπισμένο στο πόμολο σκεφτόμουν "δεν μπορώ καθόλου, δεν γίνεται με τίποτα, δεν θα τα καταφέρω να κάνω μάθημα". Κι εκείνη τη στιγμή έβγαζα το αόρατο μαστίγιο, μου 'ριχνα δυο τρεις και άρχιζα δυνατά να μου λέω πως δεν έχω τίποτα, απλά είμαι μια κακομαθημένη τεμπέλα, μια πρόωρα γερασμένη βολεψάκιας που δεν ήμουν ικανή για τίποτα. Ε...κι όσο να πεις αυτό με πονούσε, με ενοχλούσε, φούντωνε τον εγωισμό και την αξιοπρέπεια μου και με πυγμή μου απαντούσα: τώρα θα δεις! Και ξεκινούσα. Και το μάθημα άρχιζε κι εγώ νόμιζα πως θα γίνω ένα με το πάτωμα. Μα από που στα κομμάτια τέτοια κούραση! Καμία απάντηση, καμία εξήγηση. Έξω μείον 5 κι εγώ μούσκεμα. Χρόνια δούλευα με παιδικές ομάδες. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα την ανάγκη να είμαι καθιστή. Και πες μου τώρα εσύ, γίνεται να δουλέψεις με μια θεατρική ομάδα, καθιστή; Γίνεται να δουλέψεις με μια χορωδία, καθιστή; Ε όχι, δεν γίνεται! Κι ενώ το σώμα μου δεν μπορούσε, το μυαλό μου και η διάθεση μου ΕΥΤΥΧΩΣ με έκαναν να μπορώ να σηκωθώ και να κάνω όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Έστω για λίγο. Για μία ώρα. Για μισή.
Από πλευράς κίνησης και δημιουργικότητας, το 2017 μέχρι τα μέσα του ήταν σπουδαίο. Εκτός από όλα όσα προέκυπταν λόγω του βιβλίου, είχαμε και ετοιμασίες για την θεατρική μας παράσταση με την θεατρική ομάδα των εφήβων, για τις εκδηλώσεις των χορωδιών...Σκάρωνα και κανένα κείμενο. Μεταξύ αυτών, ένα φωτεινό νέο ήρθε από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Το νέο μου μυθιστόρημα για εφηβικό-νεανικό αναγνωστικό κοινό θα γινόταν βιβλίο. Πολλά όμορφα κι ευχάριστα είχα να περιμένω! Ήρθε όμως και κάτι άλλο που δεν το περίμενα καθόλου. Τρίτη έξαρση λοιπόν έκανε την εμφάνιση της κι αφού είχα εξαντλήσει ό,τι υπήρχε από αντιβίωση και μαντζούνια και πρακτικές συμβουλές γνωστών και φίλων, πέρασα ένα διάστημα που από την τουαλέτα πήγαινα στον καναπέ, από τον καναπέ στην τουαλέτα και στο ενδιάμεσο, στο κρεβάτι. Αυτή ήταν η καθημερινότητα μου. Μάλιστα! Κάτι δεν πήγαινε καλά, ήμουν βέβαιη. Ε και φυσικά ήμουν σίγουρη πως είχα καρκίνο. Ε βέβαια! Τι άλλο να είχα δηλαδή; Τα πόδια μου δεν μπορούσα να τα πάρω, στην τουαλέτα ξημεροβραδιαζόμουν, πονούσα διαρκώς...ήρθε και η αιμορραγία και πλέον μετρούσα μέρες.
Θυμάμαι ένα ελεεινό απόγευμα που κατέβηκα κακήν κακώς τα σκαλιά της βεράντας, περπάτησα στον κήπο καμπουριαστή και ξάπλωσα στο παγκάκι. Κοιτούσα τον ουρανό και προσευχόμουν να έχω έναν σύντομο κι ανώδυνο θάνατο, μετρώντας σε κάθε αστέρι που εμφανιζόταν στον βαθυγάλανο ορίζοντα τα λάθη της ζωής μου, ένα-ένα. Μετά από καμιά ώρα βαρέθηκα όλη αυτή την ποιητική μίρλα. Πιάστηκε και η μέση μου και άρχισαν τα κουνούπια να πλέκουν γαιτανάκι στους αστραγάλους μου. Πετάχτηκα από το παγκάκι και στάθηκα προσοχή. Αυτό ήταν! Μου ήρθε ιδέα εκπληκτική! Αποφάσισα να πάω σε γαστρεντερολόγο! Μα πως δεν το είχα σκεφτεί τρία χρόνια; Άργησα, ναι. Αλλά είναι να μην πάρω μια απόφαση. Αν την πάρω, τίποτα δεν με σταματάει εμένα! Ήταν Τετάρτη βράδυ. Με το που ξημέρωσε Πέμπτη, μετρούσα τα λεπτά να ανοίξει το ιατρείο να πάρω τηλέφωνο.
- Ναι, καλημέρα σας! Ονομάζομαι τάδε και θέλω να κλείσω ένα ραντεβού, να έρθω να με δείτε γιατί έχω ένα θέμα σοβαρό.
- Καλημέρα. Θα σας περιμένω Τρίτη απόγευμα στις 6:00. Είναι καλά;
Αυθόρμητα μου ήρθε να της πω:
Θυμάμαι ένα ελεεινό απόγευμα που κατέβηκα κακήν κακώς τα σκαλιά της βεράντας, περπάτησα στον κήπο καμπουριαστή και ξάπλωσα στο παγκάκι. Κοιτούσα τον ουρανό και προσευχόμουν να έχω έναν σύντομο κι ανώδυνο θάνατο, μετρώντας σε κάθε αστέρι που εμφανιζόταν στον βαθυγάλανο ορίζοντα τα λάθη της ζωής μου, ένα-ένα. Μετά από καμιά ώρα βαρέθηκα όλη αυτή την ποιητική μίρλα. Πιάστηκε και η μέση μου και άρχισαν τα κουνούπια να πλέκουν γαιτανάκι στους αστραγάλους μου. Πετάχτηκα από το παγκάκι και στάθηκα προσοχή. Αυτό ήταν! Μου ήρθε ιδέα εκπληκτική! Αποφάσισα να πάω σε γαστρεντερολόγο! Μα πως δεν το είχα σκεφτεί τρία χρόνια; Άργησα, ναι. Αλλά είναι να μην πάρω μια απόφαση. Αν την πάρω, τίποτα δεν με σταματάει εμένα! Ήταν Τετάρτη βράδυ. Με το που ξημέρωσε Πέμπτη, μετρούσα τα λεπτά να ανοίξει το ιατρείο να πάρω τηλέφωνο.
- Ναι, καλημέρα σας! Ονομάζομαι τάδε και θέλω να κλείσω ένα ραντεβού, να έρθω να με δείτε γιατί έχω ένα θέμα σοβαρό.
- Καλημέρα. Θα σας περιμένω Τρίτη απόγευμα στις 6:00. Είναι καλά;
Αυθόρμητα μου ήρθε να της πω:
-Τι λέτε γιατρέ μου; Εγώ μέχρι την Τρίτη θα έχω πεθάνει!
Το επεξεργάστηκα πολύ γιατί είμαι και άνθρωπος σοβαρός! Τελικά ψύχραιμα είπα:
-Τι λέτε γιατρέ μου; Εγώ μέχρι την Τρίτη μάλλον θα έχω πεθάνει!
Κι έτσι, η καλή γιατρός με στρίμωξε σε ένα κενό της την επόμενη κι όλας μέρα, να μην χρεωθεί και τον θάνατο μου η γυναίκα ξαφνικά!
Μου έγραψε να κάνω ένα κατεβατό εξετάσεις και κανονίσαμε και για κολονοσκόπηση. Ήρθε η μέρα. Είδε τα αποτελέσματα και τρόμαξε η γιατρός. Μαντάρα όλα. Κάναμε και την κολονοσκόπηση (Τρεις μέρες ξάγρυπνη από το άγχος της η Βάγια. Μέγας φόβος η κολονοσκόπηση. Σαν το διάολο τη φοβόμουνα. Μην σας πω πως τελικά αυτό ήταν που ήθελα να αποφύγω και δεν άφηνα το μυαλό μου να σκεφτεί την επίσκεψη σε γαστρεντερολόγο. Τόσο ηλίθια!).
-Έχω καρκίνο ε; Είναι προχωρημένος; Μιλάμε για μήνες; Μέρες; Τι; Ώρες; Πείτε μου, πρέπει αν ξέρω!
-Καρκίνος δεν είναι, όχι. Πρόκειται για φλεγμονή του εντέρου. Μόνο που δεν ξέρω ακόμα αν είναι νόσος Crohn ή ελκώδης κολίτιδα. Θα περιμένουμε και τα αποτελέσματα της βιοψίας. Μας περιμένει δουλειά κορίτσι μου.
Αυτά μου είπε αρχικά και μετά άρχισα να την πυροβολώ με δεκάδες ερωτήσεις. Ξεκίνησα Budecol και Assacol. Άκουσα και με προσοχή τις οδηγίες ως προς την διατροφή...αν και είχε μέρες που δεν έτρωγα έτσι κι αλλιώς τίποτα. "Σε παρακαλώ πολύ, αν δεις πως ο πόνος δυναμώνει, αυξάνονται οι εμετοί και κάνεις πυρετό, θα με πάρεις αμέσως τηλέφωνο". Έτσι κι έγινε. Βουλωμένο γράμμα διάβασε η γιατρός! Σε μια βδομάδα την πήρα τηλέφωνο επιβεβαιώνοντας όλα όσα είχε φοβηθεί. Η λύση ήταν μια και αδιαπραγμάτευτη. Νοσοκομείο. Την παρακάλεσα να κάνουμε κάτι άλλο, να βρούμε μια άλλη λύση γιατί δεν τα αντέχω τα νοσοκομεία. Αμετακίνητη η γιατρός. "Θα πας στο νοσοκομείο ΤΩΡΑ!". Και πήγα...
Συνεχίζεται
Μου έγραψε να κάνω ένα κατεβατό εξετάσεις και κανονίσαμε και για κολονοσκόπηση. Ήρθε η μέρα. Είδε τα αποτελέσματα και τρόμαξε η γιατρός. Μαντάρα όλα. Κάναμε και την κολονοσκόπηση (Τρεις μέρες ξάγρυπνη από το άγχος της η Βάγια. Μέγας φόβος η κολονοσκόπηση. Σαν το διάολο τη φοβόμουνα. Μην σας πω πως τελικά αυτό ήταν που ήθελα να αποφύγω και δεν άφηνα το μυαλό μου να σκεφτεί την επίσκεψη σε γαστρεντερολόγο. Τόσο ηλίθια!).
-Έχω καρκίνο ε; Είναι προχωρημένος; Μιλάμε για μήνες; Μέρες; Τι; Ώρες; Πείτε μου, πρέπει αν ξέρω!
-Καρκίνος δεν είναι, όχι. Πρόκειται για φλεγμονή του εντέρου. Μόνο που δεν ξέρω ακόμα αν είναι νόσος Crohn ή ελκώδης κολίτιδα. Θα περιμένουμε και τα αποτελέσματα της βιοψίας. Μας περιμένει δουλειά κορίτσι μου.
Αυτά μου είπε αρχικά και μετά άρχισα να την πυροβολώ με δεκάδες ερωτήσεις. Ξεκίνησα Budecol και Assacol. Άκουσα και με προσοχή τις οδηγίες ως προς την διατροφή...αν και είχε μέρες που δεν έτρωγα έτσι κι αλλιώς τίποτα. "Σε παρακαλώ πολύ, αν δεις πως ο πόνος δυναμώνει, αυξάνονται οι εμετοί και κάνεις πυρετό, θα με πάρεις αμέσως τηλέφωνο". Έτσι κι έγινε. Βουλωμένο γράμμα διάβασε η γιατρός! Σε μια βδομάδα την πήρα τηλέφωνο επιβεβαιώνοντας όλα όσα είχε φοβηθεί. Η λύση ήταν μια και αδιαπραγμάτευτη. Νοσοκομείο. Την παρακάλεσα να κάνουμε κάτι άλλο, να βρούμε μια άλλη λύση γιατί δεν τα αντέχω τα νοσοκομεία. Αμετακίνητη η γιατρός. "Θα πας στο νοσοκομείο ΤΩΡΑ!". Και πήγα...
Συνεχίζεται
Αυτό με τον καρκίνο.... Κι εγώ τον ίδιο φόβο είχα με την κολονοσκόπηση. Τι θα βρουν άραγε εκεί μέσα. Νυχτερίδες... Μετά ήρθε η ανακούφηση (Crohn). Τουλάχιστον δεν είναι καρκίνος. Να πω την αλήθεια μάλλον την πέτυχα στην αρχή, γιατί και περιορισμένη είναι και δεν έχω όλα τα συμπτώματα που περιγράφεις. Αλλά αυτή η κούραση πια....
ΑπάντησηΔιαγραφή