Τα δύσκολα, ήταν βέβαιο πως είχαν περάσει. Το ήξερα μεν, το επιβεβαίωσα και στη συνέχεια. Από το νοσοκομείο μπορεί να μην ξεμπερδεύουμε εύκολα μα πλέον, πάμε κι ερχόμαστε απλά κι ωραία. Επισκέπτες ρουτίνας, στην μαλακωσιά που λέμε και στο χωριό μου. Έτσι κι εκείνο το πρωί της 18ης Σεπτέμβρη. Ξεκινήσαμε με τον Βασίλη, με άφησε απ΄ έξω κι εγώ με ελαφριά ταχυκαρδία (καθότι πρωτάρα, όχι τίποτε άλλο) μπήκα μέσα, ακολούθησα την γνωστή πλέον διαδρομή, έστριψα αριστερά, μετά δεξιά και βρέθηκα έξω από την κλειδωμένη πόρτα του ενδοσκοπικού τμήματος. Στο σημείο εκείνο, η πρόσβαση για τον κόσμο σταματάει. Χτυπάς το κουδούνι και σε αφήνουν να περάσεις εάν κι εφόσον έχεις λόγο να μπεις. Δύο νοσηλεύτριες, μια καθαρίστρια κι έτερος ουδής! Άλλος κόσμος, διαφορετικά πλασμένος θαρρείς! Έξω στα έκτακτα να γίνεται πανικός μα κλείνοντας η πόρτα πίσω μου ήταν λες και ήμουν αλλού και όχι στο ισόγειο του νοσοκομείου. "Τι στον κόρακα! Ή τους πέτυχα σε ώρα προσευχής (!) ή μόλις είχε πέσει βόμβα νετρονίου και δεν είχα πάρει πρέφα!" σκέφτηκα. Με καλημέρισαν ευγενικά, μου είπαν να βάλω ποδονάρια που υπήρχαν σε ένα κυπελάκι μόλις έμπαινες και να καθίσω.
Μύριζε απορρυπαντικό γενικής χρήσης και καφές φρεσκοψημένος. Το ραδιόφωνο έπαιζε Μάλαμα, μετά Ζερβουδάκη, μετά δεν θυμάμαι ακριβώς τι αλλά ήταν όλα του γούστου μου, πράγμα που με έκανε αρχικά να νιώσω οικεία και ήρεμα, παρ' όλη τη δικαιολογημένη μου αγωνία. Λίγα λεπτά αργότερα με φώναξε η γιατρός στο γραφείο της. Με ρώτησε τα πάντα, της απάντησα τα πάντα. Μου εξήγησε για άλλη μια φορά τι εστί βιολογικός παράγοντας με τα υπέρ του και τα κατά του, πώς ακριβώς γίνεται και πόσο ακριβώς κρατάει η διαδικασία, μου ευχήθηκε καλή αρχή και καλή επιτυχία και η μια νοσηλεύτρια με πήρε αλά μπρατσέτα και με πήγε στον θάλαμο ανάνηψης.
"Ορίστε! Διάλεξε όποιο κρεβάτι σου αρέσει!" μου είπε χαμογελαστή. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με τέσσερα κρεβάτια από τη μια μεριά και τέσσερα από την άλλη. Άπλα, ησυχία, όλα μια χαρά. Διάλεξα το πρώτο κρεβάτι από τα δεξιά, έβγαλα τα παπούτσια μου και ξάπλωσα. "Εγώ είμαι η Ντίνα και η άλλη κοπέλα είναι η Άννα. Θα τα θυμάσαι, ε; Εμείς εδώ είμαστε πάρα πολύ αυστηροί με το πρωτόκολλο Βάγια μου. Κι αυτό σημαίνει πως σήμερα που είναι η πρώτη σου έγχυση, θα σου την κάνουμε με πολύ αργό ρυθμό και θα κρατήσει αρκετά. Θα ερχόμαστε συχνά να βλέπουμε πως είσαι. Αν χρειαστείς οτιδήποτε, φώναξε μας. Να σου δώσω και μια κουβερτούλα να μην κρυώνεις;" με ρώτησε, ενώ είχε ανοίξει ήδη την ντουλάπα με τις κουβέρτες και κρατούσε στα χέρια της μια γαλάζια πικέ. Θα κρατήσει αρκετά; Οκ. Δηλαδή καμιά ωρίτσα, σκέφτηκα. Εννοείται πως κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου!
Η έγχυση κράτησε τρεις-τέσσερις ώρες, συν καμιά ώρα ακόμα τα προκαταρκτικά τα οποία περιλάμβαναν αιμοληψία για πλήρη εργαστηριακό έλεγχο και προετοιμασία με ενδοφλέβια χορήγηση αντιισταμινικών και κορτιζόνης. Α ναι! Είχαμε και έλεγχο ζωτικών λειτουργιών. Μάλιστα! Πάνω από κάθε κρεβάτι υπήρχε μια οθόνη με τα σχετικά καλώδια που συνδέονταν με πιεσόμετρο, μετρητή οξυγόνου κλπ. Μετρήσαμε και την θερμοκρασία, τελείωσε και η προετοιμασία και ξεκινήσαμε την έγχυση. Και τώρα; Τώρα καλά να πάθεις που δεν έφερες μαζί σου ένα τάμπλετ, ένα βιβλίο, ένα περιοδικό, ένα woki toki, κάτι τέλος πάντων! Κάτσε και κοίτα τον τοίχο απέναντι και μέτρα σε πόση ώρα θα αρχίσεις να πλήττεις από την ακινησία και τη βαρεμάρα! Ευτυχώς το ραδιόφωνο έπαιζε χαμηλά μεν αλλά σε ένταση ικανή να μπορώ να ακούω κι εγώ κανένα τραγουδάκι. Δεν ξέρω αν ήταν κι αυτό θέμα πρωτοκόλλου ή οδηγία της γιατρού αλλά οι νοσηλεύτριες περνούσαν τουλάχιστον κάθε μισάωρο, με κοιτούσαν, με ρωτούσαν πως είμαι, αν νιώθω κάτι περίεργο, με έψαχναν να δουν αν έχω βγάλει τίποτα στο δέρμα μου. Μιλάμε για περιποίηση, όχι αστεία. "Σήμερα θα είσαι μοναχούλα. Έτυχε να μην έχουμε άλλους. Τις επόμενες φορές όμως θα σου έχουμε παρεούλα!" μου είπε η Ντίνα κι εγώ που είχα πήξει στην μονοτονία τόσο, χάρηκα, έχοντας ξεχάσει πως σε γενικές γραμμές είμαι μοναχική και στραβόξυλο και τελικά αυτή η μοναξιά στο θάλαμο μου ταίριαζε κατά βάθος!
Είχε μεσημεριάσει. Όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ο οργανισμός μου δέχτηκε τον βιολογικό παράγοντα χωρίς γκρίνιες και παραξενιές. Πριν φύγω η γιατρός με ενημέρωσε για τα αποτελέσματα των εργαστηριακών. Καλά δεν τα έλεγες, ήταν όμως σαφώς καλύτερα από άλλες φορές, άρα ήμασταν σε φάση βελτίωσης. Τι άλλο να θέλει ο άνθρωπος! Μια αυτό, μια η βόλτα στη θάλασσα που ακολούθησε, ένιωσα να φεύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Αν δεν έκανα και την κουταμάρα να πιω δυο λεμονάδες (αναψυκτικό) μονοκοπανιά μόλις γύρισα στο σπίτι για να το γιορτάσω και να ακολουθήσουν οι γνωστές συνέπειες, θα ήταν όλα ακόμα καλύτερα, όχι πως δεν ήταν ήδη πάρα πολύ καλά!
Στο σημείο αυτό θέλω να πω πως νιώθω ιδιαιτέρως τυχερή που σε δημόσιο νοσοκομείο δεν ένιωσα πολίτης β' κατηγορίας που τον ξεπετάνε όπως όπως λόγω φόρτου εργασίας, κούρασης, ιδιοσυγκρασίας ή οτιδήποτε άλλο. Αντιθέτως, είχα την προσοχή και την φροντίδα που χρειαζόμουν, σε ένα περιβάλλον καθαρό, φωτεινό, σύγχρονο, αξιοπρεπές, χωρίς να νιώσω ούτε στιγμή πως έγινε η οποιαδήποτε έκπτωση στην ποιότητα της νοσηλείας μου, την σοβαρότητα της αντιμετώπιση της θεραπείας μου, στην ενημέρωση μου, στην τακτοποίηση της τραγικής, ελληνικής γραφειοκρατίας χωρίς να χρειαστεί να κουραστώ καθόλου. Αυτά, διότι μέσα στον γενικότερο χαμό και την προχειρότητα, τα καλώς κείμενα είναι χρήσιμο να τα τονίζουμε. Μιλώντας μόνο για τα άσχημα, δηλητηριαζόμαστε ακόμα περισσότερο. Και δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός κι ενημερώνομαι περισσότερο, διαπιστώνω ακόμα πιο πολύ το πόσο τυχερή έχω σταθεί ως τώρα, συγκριτικά με άλλους συνασθενείς. Προσφάτως, είδα φωτογραφίες από διαδρόμους δημόσιου νοσοκομείο μεγάλης πόλης, ασθενείς υπό βιολογικό παράγοντα, ανοσοκοτεσταλμένους κι εν ώρα έγχυσης να πηγαινοέρχονται όρθιοι, αγκαζέ με το στατό ή στην καλύτερη περίπτωση σε καροτσάκι, δίπλα από διερχόμενους ασθενείς άλλων παθήσεων, συνοδών κλπ...Ε ναι! Είμαι τυχερή σε βαθμό εκνευριστικό!
Σε δυο βδομάδες είχε προγραμματιστεί η δεύτερη έγχυση...
Μύριζε απορρυπαντικό γενικής χρήσης και καφές φρεσκοψημένος. Το ραδιόφωνο έπαιζε Μάλαμα, μετά Ζερβουδάκη, μετά δεν θυμάμαι ακριβώς τι αλλά ήταν όλα του γούστου μου, πράγμα που με έκανε αρχικά να νιώσω οικεία και ήρεμα, παρ' όλη τη δικαιολογημένη μου αγωνία. Λίγα λεπτά αργότερα με φώναξε η γιατρός στο γραφείο της. Με ρώτησε τα πάντα, της απάντησα τα πάντα. Μου εξήγησε για άλλη μια φορά τι εστί βιολογικός παράγοντας με τα υπέρ του και τα κατά του, πώς ακριβώς γίνεται και πόσο ακριβώς κρατάει η διαδικασία, μου ευχήθηκε καλή αρχή και καλή επιτυχία και η μια νοσηλεύτρια με πήρε αλά μπρατσέτα και με πήγε στον θάλαμο ανάνηψης.
"Ορίστε! Διάλεξε όποιο κρεβάτι σου αρέσει!" μου είπε χαμογελαστή. Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο με τέσσερα κρεβάτια από τη μια μεριά και τέσσερα από την άλλη. Άπλα, ησυχία, όλα μια χαρά. Διάλεξα το πρώτο κρεβάτι από τα δεξιά, έβγαλα τα παπούτσια μου και ξάπλωσα. "Εγώ είμαι η Ντίνα και η άλλη κοπέλα είναι η Άννα. Θα τα θυμάσαι, ε; Εμείς εδώ είμαστε πάρα πολύ αυστηροί με το πρωτόκολλο Βάγια μου. Κι αυτό σημαίνει πως σήμερα που είναι η πρώτη σου έγχυση, θα σου την κάνουμε με πολύ αργό ρυθμό και θα κρατήσει αρκετά. Θα ερχόμαστε συχνά να βλέπουμε πως είσαι. Αν χρειαστείς οτιδήποτε, φώναξε μας. Να σου δώσω και μια κουβερτούλα να μην κρυώνεις;" με ρώτησε, ενώ είχε ανοίξει ήδη την ντουλάπα με τις κουβέρτες και κρατούσε στα χέρια της μια γαλάζια πικέ. Θα κρατήσει αρκετά; Οκ. Δηλαδή καμιά ωρίτσα, σκέφτηκα. Εννοείται πως κοιμόμουν τον ύπνο του δικαίου!
Η έγχυση κράτησε τρεις-τέσσερις ώρες, συν καμιά ώρα ακόμα τα προκαταρκτικά τα οποία περιλάμβαναν αιμοληψία για πλήρη εργαστηριακό έλεγχο και προετοιμασία με ενδοφλέβια χορήγηση αντιισταμινικών και κορτιζόνης. Α ναι! Είχαμε και έλεγχο ζωτικών λειτουργιών. Μάλιστα! Πάνω από κάθε κρεβάτι υπήρχε μια οθόνη με τα σχετικά καλώδια που συνδέονταν με πιεσόμετρο, μετρητή οξυγόνου κλπ. Μετρήσαμε και την θερμοκρασία, τελείωσε και η προετοιμασία και ξεκινήσαμε την έγχυση. Και τώρα; Τώρα καλά να πάθεις που δεν έφερες μαζί σου ένα τάμπλετ, ένα βιβλίο, ένα περιοδικό, ένα woki toki, κάτι τέλος πάντων! Κάτσε και κοίτα τον τοίχο απέναντι και μέτρα σε πόση ώρα θα αρχίσεις να πλήττεις από την ακινησία και τη βαρεμάρα! Ευτυχώς το ραδιόφωνο έπαιζε χαμηλά μεν αλλά σε ένταση ικανή να μπορώ να ακούω κι εγώ κανένα τραγουδάκι. Δεν ξέρω αν ήταν κι αυτό θέμα πρωτοκόλλου ή οδηγία της γιατρού αλλά οι νοσηλεύτριες περνούσαν τουλάχιστον κάθε μισάωρο, με κοιτούσαν, με ρωτούσαν πως είμαι, αν νιώθω κάτι περίεργο, με έψαχναν να δουν αν έχω βγάλει τίποτα στο δέρμα μου. Μιλάμε για περιποίηση, όχι αστεία. "Σήμερα θα είσαι μοναχούλα. Έτυχε να μην έχουμε άλλους. Τις επόμενες φορές όμως θα σου έχουμε παρεούλα!" μου είπε η Ντίνα κι εγώ που είχα πήξει στην μονοτονία τόσο, χάρηκα, έχοντας ξεχάσει πως σε γενικές γραμμές είμαι μοναχική και στραβόξυλο και τελικά αυτή η μοναξιά στο θάλαμο μου ταίριαζε κατά βάθος!
Είχε μεσημεριάσει. Όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ο οργανισμός μου δέχτηκε τον βιολογικό παράγοντα χωρίς γκρίνιες και παραξενιές. Πριν φύγω η γιατρός με ενημέρωσε για τα αποτελέσματα των εργαστηριακών. Καλά δεν τα έλεγες, ήταν όμως σαφώς καλύτερα από άλλες φορές, άρα ήμασταν σε φάση βελτίωσης. Τι άλλο να θέλει ο άνθρωπος! Μια αυτό, μια η βόλτα στη θάλασσα που ακολούθησε, ένιωσα να φεύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Αν δεν έκανα και την κουταμάρα να πιω δυο λεμονάδες (αναψυκτικό) μονοκοπανιά μόλις γύρισα στο σπίτι για να το γιορτάσω και να ακολουθήσουν οι γνωστές συνέπειες, θα ήταν όλα ακόμα καλύτερα, όχι πως δεν ήταν ήδη πάρα πολύ καλά!
Στο σημείο αυτό θέλω να πω πως νιώθω ιδιαιτέρως τυχερή που σε δημόσιο νοσοκομείο δεν ένιωσα πολίτης β' κατηγορίας που τον ξεπετάνε όπως όπως λόγω φόρτου εργασίας, κούρασης, ιδιοσυγκρασίας ή οτιδήποτε άλλο. Αντιθέτως, είχα την προσοχή και την φροντίδα που χρειαζόμουν, σε ένα περιβάλλον καθαρό, φωτεινό, σύγχρονο, αξιοπρεπές, χωρίς να νιώσω ούτε στιγμή πως έγινε η οποιαδήποτε έκπτωση στην ποιότητα της νοσηλείας μου, την σοβαρότητα της αντιμετώπιση της θεραπείας μου, στην ενημέρωση μου, στην τακτοποίηση της τραγικής, ελληνικής γραφειοκρατίας χωρίς να χρειαστεί να κουραστώ καθόλου. Αυτά, διότι μέσα στον γενικότερο χαμό και την προχειρότητα, τα καλώς κείμενα είναι χρήσιμο να τα τονίζουμε. Μιλώντας μόνο για τα άσχημα, δηλητηριαζόμαστε ακόμα περισσότερο. Και δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός κι ενημερώνομαι περισσότερο, διαπιστώνω ακόμα πιο πολύ το πόσο τυχερή έχω σταθεί ως τώρα, συγκριτικά με άλλους συνασθενείς. Προσφάτως, είδα φωτογραφίες από διαδρόμους δημόσιου νοσοκομείο μεγάλης πόλης, ασθενείς υπό βιολογικό παράγοντα, ανοσοκοτεσταλμένους κι εν ώρα έγχυσης να πηγαινοέρχονται όρθιοι, αγκαζέ με το στατό ή στην καλύτερη περίπτωση σε καροτσάκι, δίπλα από διερχόμενους ασθενείς άλλων παθήσεων, συνοδών κλπ...Ε ναι! Είμαι τυχερή σε βαθμό εκνευριστικό!
Σε δυο βδομάδες είχε προγραμματιστεί η δεύτερη έγχυση...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου