Νο1 - Αύγουστος 2015, βρε "καλώς" την

 

<<Σφυρίζοντας αδιάφορα στα πρώτα συμπτώματα>>

     Ήταν Σάββατο, ντάλα καλοκαίρι ακόμα. Απογευματάκι. Τζιτζίκια, ζέστη, ετοιμασίες, μαγειρέματα, μα και μπόλικο κέφι γιατί στο σπίτι περιμέναμε κόσμο. Πολύ κόσμο, αγαπημένους ανθρώπους. Αφορμή, το τελείωμα των θεατρικών παραστάσεων και είπαμε να μαζευτούμε όλοι οι συντελεστές. Συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιοί, φροντιστές με τα συζύγων και τέκνων...             

        Βράδιασε και φούντωσε όλη η γειτονιά. Έξω ψήνονταν τα κρέατα στα κάρβουνα, μέσα ετοιμάζονταν οι τελευταίοι μεζέδες στα πυρωμένα τηγάνια και στο ενδιάμεσο, έρεε λευκό και κόκκινο κρασί, μπύρες, αναψυκτικά, λιωμένος πάγος και ιδρώτας. Αγκαλιές, φιλιά, φίσκα το ψυγείο, τίγκα τα τραπέζια, οι καναπέδες, το γραφείο με γλυκά και πίτες που είχε φέρει ο καθένας από το σπίτι του. "Που θα τα βάλουμε όλα αυτά ρε παιδιά! Έλεος!" τους μάλωνα τάχα μου. "Τόσοι είμαστε! Τίποτα δεν θα μείνει, θα δεις!" μου απαντούσαν κι ένας-ένας έπαιρνε αγκαζέ το ψωμί, τα ποτήρια, τις πιατέλες κι έβγαινε έξω. 

        Όλα ήταν έτοιμα κι εμείς αραδιασμένοι γύρω-γύρω από τα ενωμένα τραπέζια στη βεράντα που είχαν σχηματίσει τραινάκι στην ευθεία, ζαλισμένοι από τις ύπουλες αναθυμιάσεις του οινοπνεύματος και το κολασμένο ντουμάνι από τα αναμμένα κάρβουνα. Άλλοι θυμόντουσαν τα ευτράπελα από τις πρόβες και τα ξεχασμένα λόγια στις παραστάσεις και γελούσαν, άλλοι επιδίδονταν σε μυστική εξιστόρηση κρυφών συνταγών για το πως γίνεται τραγανό το φύλλο της κοτόπιτας και  βελούδινη η κρέμα του γαλακτομπούρεκου.    "-Εγώ βάζω σιμιγδάλι. "- Εμ γι' αυτό σου γίνεται στόκος! Κορν φλάουρ να βάζεις μόνο!" Οι γάτες είχαν στοιβαχτεί συνωμοτικά η μία πάνω στην άλλη στην μοναδική άδεια καρέκλα της βεράντας και κοιτούσαν εκστασιασμένες καθώς προσεύχονταν να εξαφανιστούμε όλοι -ΟΛΟΙ- και να αναλάβουν αυτές ρόλο δοκιμαστή...μάταια. 

        "Βάγια μου είσαι καλά;" με ρώτησε ο Ανδρέας χαϊδεύοντας το κεφάλι μου. "Μια χαρά είμαι!" του απάντησα σκουπίζοντας χαμογελαστή τον κρύο ιδρώτα που έλουζε το πρόσωπο μου. Τον υπόλοιπο, αυτόν που έτρεχε μέχρι κάτω στις φτέρνες μου, τον άφησα εκεί, να κυλάει και να με παγώνει μπας και συνέλθω. Τι να έκανα; Να έλεγα "μπαρδόν παιδιά μα θα αποχωρίσω στα ενδότερα, νιώθω χάλια, όλα γυρίζουν, με το ζόρι κρατιέμαι να μην σωριαστώ στο πλακάκι σαν πατσαβούρι";  Ε όχι, δεν γινόταν. Ήθελα να μείνω εκεί και τα κατάφερα! Έριξα σε έναν πάκο χαρτί κουζίνας μισό μπουκάλι οινόπνευμα και το κρατούσα με διακριτικό νάζι μπροστά στη μύτη μου να μην μου ανακατεύει το είναι η τσίκνα, το σκόρδο απ' το τζατζίκι και το γλυκάνισο από το τσίπουρο που έπινε ο Βασίλης δίπλα μου. Πέρασαν οι ώρες κι εγώ έσκυβα που και που με χαριτωμενιά μπαλαρίνας να μαζέψω από κάτω μια λερωμένη χαρτοπετσέτα που πήρε το καλοκαιρινό αεράκι ή το πλαστικό ποτήρι που άδειασε κι ένας αυθάδικος αγκώνας το γκρέμισε χωρίς οίκτο. Ευτυχώς! Κανείς δεν πήρε πρέφα πως διπλωνόμουν από τον πόνο γιατί είμαι και στραβόξυλο και δεν αντέχω καθόλου τα "τι έχεις, τι έγινε" και τις υπόλοιπες, αγχωμένες ερωτήσεις. 

        Κύλησε το βράδυ νερό, με μπουκωμένα γέλια και κρύες σόδες. Φαγώθηκαν και τα γλυκά, φαγώθηκαν και οι πέτσες με τους χόνδρους από τις υπομονετικές μας γάτες. Κυρίες οι καλές μου! Όλοι χορτασμένοι, ξεδιψασμένοι, ελαφρώς κουρασμένοι μα καλοδιάθετοι, άρχισαν να αποχωρούν σιγά σιγά χαϊδεύοντας αργά και προσεκτικά τις κοιλιές του (εγώ το είπα, ήταν πολλά τα φαγητά!) κι ο δρόμος έξω από το σπίτι που από το απόγευμα έκανε παρέα με τα αυτοκίνητα των φίλων μας, έμεινε και πάλι μοναχός του, με το σκύλο μας το Φιόγκο να σουλατσάρει πάνω-κάτω του, μάλλον λίγο μελαγχολικός που έφυγε αυτή η τόσο ωραία παρέα που τον τάιζε -δήθεν κρυφά- κάτω από το τραπέζι μπιφτέκια και παστουρμαδόπιτα. Μελαγχόλησε κι ο δρόμος. Μελαγχόλησα κι εγώ για την ατυχία μου που αυτό το βράδυ που με τόση χαρά περίμενα και προετοίμαζα, δεν κατάφερα να το χαρώ...

        Οι επόμενες μέρες, ζόρικες. Στην αρχή είπαμε "είναι γαστρεντερίτιδα, θα περάσει". Δεν ήταν γαστρεντερίτιδα μα όντως πέρασε. Δοκίμασα διάφορες αντιβιώσεις κι αφού είχα ζαλίσει τον οικογενειακό μας γιατρό στο messenger και στο τηλέφωνο και είχα καταπιεί ότι σκεύασμα κόνεων κυκλοφορεί στη αγορά κατά των εντερικών διαταραχών, καταλήξαμε σε κοκτέιλ FLAGYL και TAVANIC. Σούπερ συνταγή! Τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν έδειξαν πουθενά μικρόβιο, όμως, από τη μια CRP, λευκά και κάτι άλλα, είχαν χτυπήσει κόκκινο κι από την άλλη εγώ να έχω χτυπήσει μπιέλα από την ταλαιπωρία, την αδιαθεσία και τον ξαφνικό μου αρραβώνα με το κρεβάτι. Χρειάστηκε ένας μήνας για να επανέλθω στα κανονικά μου. "Αι σιχτίρ, κωλοάτυπη λοίμωξη!"  ήταν ο απόηχος του καλοκαιριού του 2015. Και με την βολική εντύπωση της τζαναμπέτικης πλην ασήμαντης λοιμωξούλας, τσούλησε το φθινόπωρο και ο χειμώνας χωρίς άλλα εντερικά συμπτώματα. Τα πόδια μου που κάθε βράδυ τα πάρκαρα όρθια στον τοίχο και με έπαιρνε ο ύπνος σε σχήμα Γ ανάποδο, μου έγινε συνήθεια. "Πρέπει να ξεκινήσω γυμναστική" είχα πει, μπας και σταματήσει αυτός ο διαολεμένος πόνος. Πού να πάει το μυαλό σε εντεροπαθητική αρθρίτιδα; "Μα τι σχέση έχουν οι αρθρώσεις με το έντερο γιατρέ μου;" ρώτησα μετά από τρία χρόνια την γαστρεντερολόγο με το μάτι του ροφού και το βλέμμα της αγελάδας από την υπέροχη, γλυκιά ζάλη της μέθης (κολονοσκόπηση γαρ) που ήταν ζωγραφισμένη με όλα τα δυνατά χρώματα στο πρόσωπο μου... Ήμουν ακόμα χαϊβάνι.

        Εκείνο το βράδυ μου είχε πει την πρώτη καλησπέρα η Crohn μα εγώ δεν πήρα πρέφα! Τρία χρόνια χρειάστηκαν για να γίνουν οι "συστάσεις" όπως πρέπει. Τι; Γιατί δεν πήγα σε γαστρεντερολόγο; Ε όχι και να πάω σε γαστρεντερολόγο για μια τόση δα, άτυπη λοιμωξούλα (!) ...σιγά τα ωά! 

Συνεχίζεται...

[φωτογραφίες από την τόσο σημαντική εκείνη βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ για πολλούς και πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους]