Και είναι που λέτε Τρίτη βράδυ κι έχω κοιμηθεί όμορφα κι ωραία και με μια χαρά ίσα με εκεί πέρα που ο Τσιτσιπάς κέρδισε τον Μεντβέντεφ τον κρυόπλαστο που δεν τον πάω μία . Το παράθυρο ανοιχτό, εγώ σκεπασμένη με μια ψιλή κουβερτούλα. Όλα μια χαρά. Μεσολαβεί το γνωστό σε όλους απόλυτο κενό λόγω ύπνου που δεν ξέρεις τι ώρα είναι, πόση ώρα κοιμάσαι, αν ξημέρωσε ή αν βράδιασε κλπ και ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Κρυώνω και ζεσταίνομαι ταυτόχρονα (ναι, συμβαίνει κι αυτό). Νιώθω το στομάχι μου να με τραβάει και τα έντερα μου να χορεύουν παλιό, καλό, κλασικό rock n' roll. Να εστιάσω, αδύνατον. Παρόλα αυτά, κι επειδή νιώθω πως αν δεν σηκωθώ ΤΩΡΑ δεν θα προλάβω και θα κάνω εμετό στο κρεβάτι, φεύγω σφαίρα για το μπάνιο. Όσο η πρώτη δόση του χτικιού βγαίνει από μέσα μου, αρχίζω λίγο να επεξεργάζομαι τα δεδομένα. Δεν καταλήγω κάπου.
Επιστρέφω στο κρεβάτι μα τίποτα δεν έχει φτιάξει. Εξακολουθώ να νιώθω το ίδιο άσχημα, μη σου πω και χειρότερα. Και δεν ήταν μόνο που οργανικά ένιωθα να μην έχω κανέναν έλεγχο, ήταν και η ψυχολογία που με τη βοήθεια της μνήμης άρχισε να παίρνει την κατηφόρα, χέρι-χέρι με έναν φόβο που όλο και μεγάλωνε. Σίγουρα, αυτό που μου συνέβαινε δεν ήταν από το γνωστά, συχνά παιχνιδάκια που κάνει η Crohn (πόνοι ή εμετοί μετά από λάθος επιλογή φαγητού, πρήξιμο, φούσκωμα ετοιμόγεννης εγκυμονούσας, "αφήστε με και μη μου μιλάτε για 2-3-4 ώρες" κλπ). Αν σχετιζόταν με αυτή, τότε κάτι πολύ ζόρικο ξεκινούσε. Ξέρω, θυμάμαι πολύ καλά τι σημαίνει σοβαρή έξαρση με όλα τα κομφόρ. Πέρασα δυστυχώς πολλές και πριν και κατά τη διάρκεια της διάγνωσης μου. Είναι αυτό που λες "δεν αντέχεται, δεν μπορώ να το υπομείνω, δεν θα τελειώσει ποτέ". Και αναρωτιόμουν, γιατί τώρα; Γιατί εν μέσω εξεταστικής, μόλις μπήκε το καλοκαιράκι τ' όμορφο;
Ήταν 4:00 τα ξημερώματα όταν ξεκίνησε όλο αυτό και μέχρι να αρχίσουν να υποχωρούν οι δυνατοί σπασμοί στο στομάχι και στο έντερο, είχε πια ξημερώσει. Άφησα τις σκέψεις κατά μέρος, δεν ήταν ώρα για ανάλυση και υποθέσεις. Είχα εξαντληθεί τόσο πολύ οργανικά που το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν να κλείσω το διακόπτη και να αφεθώ εντελώς. Μέχρι να σβήσει το "σύστημα", ένιωθα ένα τεράστιο κενό, ασταμάτητα ρίγη, πόνο σε όλη την κοιλιακή χώρα και το λαιμό μου και εντελώς ακούσια, με πήραν τα κλάματα. Από φόβο κι όχι από τις δύσκολες ώρες που προηγήθηκαν.
Τέτοιες καταστάσεις έχει περάσει σχεδόν όλος ο κόσμος. Κρυώματα, γαστρεντερίτιδες, δηλητηριάσεις. Είναι γνωστά τα συμπτώματα σε όλους και το ίδιο ενοχλητικά και δύσκολα για τον καθένα. Η διαφορά με αυτούς που νοσούν με ΙΦΝΕ είναι πως τα συμπτώματα αυτά σε περίπτωση έναρξης έξαρσης, δεν περνούν σε μια ή σε πέντε μέρες. Μπορεί να διαρκέσουν μήνες, αδιάκοπα κι επίμονα και να αντιστέκονται με μεγάλη επιτυχία για καιρό, όση κορτιζόνη κι αν παίρνεις, όσες μέρες κι αν νοσηλευτείς, όσα κοκτέιλ αντιβιώσεων κι αν σου χορηγηθούν ενδοφλέβια για όσο έχεις ακόμα φλέβες που να μπορούν να φιλοξενήσουν βελόνες, ενώ παράλληλα και αναπόφευκτα φτάνεις σε σημείο να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, να μην μπορείς να κάνεις τα στοιχειώδη σαν άνθρωπος, να εξαντλείσαι εντελώς, να ξεφουσκώνεις σαν μπαλόνι που ζαρώνει σιγά-σιγά και μένει στο τέλος μια κακόμορφη μάζα.
Κοιμήθηκα λίγες ώρες. Όταν ξύπνησα δεν είχα πια σπασμούς. Είχα μόνο πόνο και εξάντληση. Η εξάντληση όμως οδηγούσε σε μονόδρομο. Ύπνος. Μόνο ύπνος, αναμονή κι επιμονή στην προσπάθεια να μη σκέφτομαι. Η Τετάρτη, μέχρι αργά το απόγευμα πέρασε με τη Βάγια στο κρεβάτι. Όταν πια σηκώθηκα, άρχισα να νιώθω λίγο καλύτερα ψυχολογικά. "Δε μπορεί" είπα, "δε θα μου το κάνεις τώρα αυτό. Όχι τώρα!". Και δεν μου το 'κανε. Αργότερα έμαθα πως σε οικείο πρόσωπο με το οποίο φάγαμε το ίδιο φαγητό, συνέβησαν ακριβώς τα ίδια. Δηλητηρίαση. Δε θέλει και πολύ τώρα που ο καιρός ζέστανε αλλά όπως και να 'χει μια δηλητηρίαση είναι και θέμα τύχης-ατυχίας. Πολλά μπορεί να φταίξουν και να μην έχει και κανείς την ευθύνη.
Ανακουφίστηκα τόσο πολύ! Χάρηκα απίστευτα! Και σε ποιον να πεις πως το ζόρι που πέρασε ακόμη ένας άνθρωπος-ως απόδειξη της δηλητηρίασης-, εσένα σου έδωσε τέτοια χαρά; Κι όμως, το ομολογώ. Κι εδώ θα πω το εντελώς κλισέ μα τόσο ουσιαστικό: σαν την υγεία, δεν έχει. Δίχως αυτή, τίποτα δεν υπάρχει. Μόνο όταν κλονιστεί καταλαβαίνεις πόσο "μικρός" είσαι, πόσο "τίποτα" είναι το πέρασμα σου από δω και πόσο λάθος είναι οι προτεραιότητες σου τελικά, επιλέγοντας να μη ζεις, να μη χαίρεσαι όσο περισσότερο μπορείς. Αφήστε που όταν κλονιστεί η υγεία σου, φαίνεται και ο πραγματικός σου χαρακτήρας. Είναι εντυπωσιακό το πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος όταν νιώσει μια τέτοια απειλή. Το πώς θα αλλάξει, δείχνει τελικά και τον χαρακτήρα του. Δεν αντιδρούν όλοι το ίδιο, σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ σύνθετο το θέμα και πολύ ενδιαφέρον, ταυτόχρονα. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας μπορεί να σε κάνει τόσο γλυκό, δεκτικό, αντικειμενικό, ήρεμο, δυνατό και πολλά άλλα όμορφα, όσο και αφοριστικό, άδικο, εγωιστή, σκληρό και πολλά άλλα τοξικά. Σε κάθε περίπτωση, δυστυχώς ή ευτυχώς πολλοί είμαστε αυτοί που πλέον γνωρίζουμε τι σημαίνει το να βρεθείς εντελώς αδύναμος σε μια δύσκολη κατάσταση μιας οποιασδήποτε νόσου και γι΄αυτό επιμένουμε πως πρέπει να ζούμε όσο πιο όμορφα μπορούμε. Να χαιρόμαστε, να ξεκουραζόμαστε, να γελάμε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να παίζουμε, να ευχαριστούμε...Κι ας μας λένε γραφικούς.
Τη Δευτέρα ξεκινάει η εξεταστική μου στο πανεπιστήμιο. Τα μπάνια μου στη θάλασσα, έχουν ξεκινήσει ήδη. Και η δουλειά μου ξεκίνησε, μετά και τον δεύτερο εμβολιασμό μου. Σήμερα Πέμπτη, ξύπνησα πραγματικά ευτυχής. Ουσιαστικά ευτυχής και ευγνώμον. Νιώθω πολύ καλά οργανικά και ψυχικά, όλα λειτουργούν όπως πρέπει άρα, είναι τόσα πολλά αυτά που είναι στο χέρι μου για να έχω μια μέρα όμορφη, όπως μου αξίζει, όπως της αξίζει.
