Πέρασαν δεκατρείς μέρες από την αξέχαστη εκείνη μέρα του ραντεβού μου για μαγνητική εντερογραφία στο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης. Δεν ήθελα να τα περιγράψω εν βρασμώ, εξ ου και η καθυστέρηση. Στο Παπαγεωργίου λοιπόν μου ζήτησαν διαφορετική προετοιμασία από εκείνη του Πανεπιστημιακού της Αλεξανδρούπολης όπου έκανα την πρώτη εντερογραφία ( εδώ η εξαιρετική εμπειρία ). Περισσότερες μέρες κορτιζόνες και αντιισταμινικά και πικοθειικό νάτριο, μισή δόση νωρίς το βράδυ, μισή δόση την ίδια μέρα το πρωί. Πράγμα που σημαίνει πως εγώ που ζω στην Καβάλα, έπρεπε να είμαι στη Θεσσαλονίκη από την προηγούμενη, όπως και έγινε. Σχετικά με το πικοθειικό -citrafleet συγκεκριμένα- να πω πως δεν έδρασε στον οργανισμό μου. Είχα όλες τις παρενέργειες εκτός από την κυρίως δράση, με αποτέλεσμα να είμαι ξύπνια μέχρι τις 2 τα ξημερώματα και μετά από τις 6 παρά, πάλι ξύπνια, μπας και αποφασίσει το ρημάδι να μου κάνει τη χάρη. Δυο βδομάδες πέρασαν, τίποτα...Ακόμα περιμένω!
Πριν φύγω από το σπίτι μου στην Καβάλα Κυριακή πρωί για να είμαι χαλαρά και σωστά προετοιμασμένη τη Δευτέρα το μεσημέρι στο νοσοκομείο, τηλεφώνησα στον Μαγνητικό Τομογράφο να επιβεβαιώσω το ραντεβού μου. Δεν απάντησε κανείς. Ήταν και Κυριακή βέβαια και είχε μια λογική να είναι κλειστό στο τμήμα. Το ίδιο έκανα και τη Δευτέρα νωρίς το πρωί. Απάντησαν. Τους είπα πως έχω ραντεβού για μαγνητική εντερογραφία το μεσημέρι 1:30 και τους ρώτησα αν χρειάζονται από εμένα κάτι άλλο πέραν του παραπεμπτικού και του σκιαγραφικού. Τίποτα παραπάνω δεν ήθελαν. Απλώς με ρώτησαν αν έχω κάνει όλη την προετοιμασία σωστά. Τους διαβεβαίωσα γι΄αυτό και κλείσαμε.
"Παρκέρνετε εδώ και ανεβαίνετε εκεί πάνω" μας είπε ο φύλακας στην πύλη, ανέκφραστος, μέσα από τα σκούρα γυαλιά ηλίου που φορούσε, δείχνοντας με το χέρι τεντωμένο ένα ύψωμα κάπου απέναντι. Κρατηθήκαμε σοβαροί μέχρι να απομακρυνθούμε λίγο μην τον φέρουμε και σε δύσκολη θέση τον άνθρωπο. "Που είπε πως παρκέρνουμε;" είπα, γελάσαμε, παρκάραμε, ανεβήκαμε στο ύψωμα, καταφέραμε να βρούμε τη σωστή είσοδο, μπήκαμε, πήραν τα στοιχεία μου, έδιωξαν αδιαπραγμάτευτα το συνοδό μου και από κει και πέρα, σουρεαλισμός.
Στη γραμματεία του ακτινολογικού έδωσα όλα τα στοιχεία που μου ζήτησαν μαζί με το παραπεμπτικό και το σκιαγραφικό και πήγα σε ένα χώρο αναμονής περιμένοντας να με φωνάξουν στον Τομογράφο. Πολύ ήρεμα ήταν. Μόνο ο Αξονικός ακριβώς απέναντι μου είχε λίγη κίνηση. Στον Μαγνητικό που ήταν κάπου ευθεία στο βάθος, ησυχία απόλυτη.
Περίμενα κυρία, ψύχραιμη, σταυροπόδι, όμορφα, υπομονετικά, με τα δάχτυλα μου μια χαρά πρησμένα από τα Medrol (για δαχτυλίδια ούτε λόγος), με την κοιλιά μου τούμπανο από την προηγούμενη το βράδυ, με τα έντερα μου, λεπτά και παχιά να χορεύουν καραγκούνα, με την αϋπνία να με προκαλεί γλυκά να κλείσω τα μάτια μου να ξεραθώ εκεί στην καρέκλα, με το στομάχι μου να έχει φτάσει στην πλάτη... Μέσα από τον αξονικό ακουγόταν διαρκώς μια γυναικεία φωνή. "Γιώργο! Γιώργο!". Σκέφτηκα πως κάποια γυναίκα που δεν ήταν και τόσο καλά, φώναζε έναν Γιώργο που δεν της απαντούσε γιατί δεν ήταν εκεί. Παρατηρούσα τις αφίσες και τις ανακοινώσεις που ήταν κολλημένες στους τοίχους, περίμενα να ανοίξει η πόρτα ενός μεγάλου διαδρόμου στα αριστερά μου, βάζοντας στοίχημα κάθε φορά με τον εαυτό μου αν θα περάσει νοσηλεύτρια ή γιατρός...Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να σκοτώσεις την ώρα σου στην αναμονή ενός νοσοκομείου. Η δε κυρία που φώναζε το Γιώργο, είχε αρχίσει να χτυπάει και παλαμάκια ταυτόχρονα με το "Γιώργο!" και τον ρωτούσε αν την ακούει. Ήταν προφανές πως δεν την άκουγε. Καθώς όλο αυτό είχε αρχίσει να μου δημιουργεί πλέον εκνευρισμό έχοντας μόνο ήχο, χωρίς εικόνα και με διάθεση να μπω στον Αξονικό και να της πω "καλή μου γυναίκα, σταμάτα να τον φωνάζεις, δεν είναι εδώ!" ανοίγει την πόρτα μια νοσηλεύτρια και βλέπω το Γιώργο ξαπλωμένο σε ένα φορείο διασωληνωμένο, κι από πάνω του τη γιατρό να συνεχίζει να τον φωνάζει. Αρχίζει να σαλεύει ο Γιώργος, του τραβάνε το σωλήνα από την τραχεία, βήχει ελαφρά, τον βγάζουν από το θάλαμο γρήγορα κι αρχίζουν να τρέχουν γιατρός, νοσηλεύτρια και Γιώργος ξαπλωμένος προς κάπου.
Έμεινα εντελώς μόνη εκεί. Ούτε Γιώργος, ούτε παλαμάκια που ομολογουμένως έδιναν μια νότα ζωντάνιας σε όλο το σκηνικό. Ψυχή ζώσα για ώρα και φωνή από πουθενά. Ώσπου μέσα σε εκείνη την ησυχία χτυπάει το κινητό μου.
-Κυρία Παπαποστόλου;
-Ναι
-Είμαι από τη γραμματεία του ακτινολογικού. Είστε ακόμα εδώ;
-Εδώ είμαι, στην αναμονή του τομογράφου (που να ήμουν;).
-Έρχεστε λίγο σας παρακαλώ γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα;
Ποια υπνηλία! Ανέβηκαν οι σφυγμοί διακόσια και μόνο στην υποψία του οποιουδήποτε προβλήματος.
Πότε κλείσατε το ραντεβού;
Σε ποιον αριθμό τηλεφωνήσατε;
Ποιος σας έδωσε το απευθείας του τομογράφου;
Ποια τηλέφωνα επικοινωνίας δηλώσατε;
Μεσολάβησε η γαστρεντερολόγος σας από το νοσοκομείο της Καβάλας;
Γιατί δεν κλείσατε το ραντεβού μέσω του τετραψήφιου;
Η γαστρεντερολόγος μου από την Καβάλα μου σύστησε κάποιους τομογράφους δίνοντας μου και τους αριθμούς τηλεφώνου τους, σε δημόσια νοσοκομεία αλλά και σε ιδιωτικά κέντρα, επέλεξα εγώ το Παπαγεωργίου, το ραντεβού το έκλεισα αρχικά στον τομογράφο, στη συνέχεια το επιβεβαίωσα στον τετραψήφιο και ξαναμίλησα με άνθρωπο του τομογράφου όπου πήρα και ακριβείς οδηγίες. Μου ζήτησαν ένα τηλέφωνο επικοινωνίας (ΕΝΑ, το τονίζω) και όλα καλά. Κι όλα αυτά τα λέω γιατί έχουν σημασία μιας και στη συνέχεια, αφού με ρώτησαν όλα τα παραπάνω, μου είπαν το εξαιρετικό "ο μαγνήτης δε λειτουργεί σήμερα, ξεκίνησαν να του κάνουν συντήρηση" και βέβαια, ήθελαν από κάπου να πιαστούν για να είναι το φταίξιμο αποκλειστικά δικό μου.
Να περιγράψω πώς άστραψα και βρόντηξα στη γραμματεία; Όπως θα άστραφτε και θα βροντούσε ο κάθε άνθρωπος στη θέση μου, έχοντας ταξιδέψει από την προηγούμενη από άλλη πόλη, έχοντας πληρώσει διαμονή, έχοντας κάνει όλη την προετοιμασία μαζί με 4ήμερη απευαισθητοποίηση 32mg Medrol και Ζιρτεκ Χ 1 ημερησίως (μα Ζιρτεκ; χάθηκε ο κόσμος να πάρω Xozal να μην κουτουλάω;). Σάστισε η υπάλληλος στη γραμματεία και μετά τις συγγνώμες και τα "έχετε δίκιο", με στέλνει στον Μαγνήτη.
Εκεί στο ημίφως, 8-10 άνθρωποι ήταν σκορπισμένοι στο χώρο. Καλησπερίζω, συστήνομαι, λέω πως έχω ραντεβού για μαγνητική εντερογραφία στις 1:30 και η πρώτη αντίδραση έρχεται από μια γυναίκα καθισμένη αριστερά μου. "Μαγνητική εντερογραφία;" με ρωτάει με τρόμο. Να τρέχει ο ιδρώτας από το μέτωπο μου και να έχει κάνει τη μάσκα μούσκεμα, να τρέχει ο ιδρώτας στις παλάμες μου, στο στέρνο μου στις γάμπες μου, να τρέμω από εκνευρισμό και κούραση και να έχω ένα άντρα καθισμένο, χαλαρότατο με περίσσια αυτοπεποίθηση και ύφος κόμη, να προσπαθεί να με πείσει πως ναι, με ειδοποίησαν για την ακύρωση από το κέντρο (με πήραν μια φορά από το 4ψήφιο όπου βγαζει άγνωστο αριθμό με απόκρυψη, κλήση η οποία απορρίφθηκε από τον πάροχο μου) και το έχουν καταγεγραμμένο κλπ. Τι κατέγραψαν; Το οτι δεν με ειδοποίησαν; Ή μήπως με ειδοποίησαν κι εγώ είπα "έλα μωρέ, δε βαριέσαι, ας κάνω όλη την προετοιμασία, ας πάω από Καβάλα στη Θεσσαλονίκη, ας πεταχτώ και μέσα στη μεσημεριανή κάψα εκτός πόλης στο Παπαγεωργίου κι ότι γίνει"; Κι όταν του έβαλα την οθόνη του κινητού μου στα 10 εκατοστά από τα μάτια του και του έδειξα την κλήση που έκανα εγώ την ίδια ημέρα το πρωι στον τομογράφο και μίλησα με άνθρωπο του τμήματος για να ρωτήσω τι ακριβώς χρειάζονται από μένα και δεν μου είπε πως ο τομογράφος δε λειτουργεί, το σκηνικό άλλαξε. Η γυναίκα που αντέδρασε στη αρχή σηκώθηκε και μου χάιδευε τον ώμο ζητώντας μου να ηρεμήσω λέγοντας μου πως έχω δίκιο και ο άντρας που μέχρι εκείνη τη στιγμή μου μιλούσε αφ υψηλού, έκανε 1-2 τηλεφωνήματα χαμηλόφωνα και μετά σηκώθηκε κι εκείνος, με πλησίασε πολύ γλυκά και μου είπε "έλα δω πουλί μου, έλα να το λύσουμε το θέμα μεταξύ μας". Πουλί μου; Το πρόβλημα θα λυνόταν μόνο αν μου γινόταν η εξέταση εκείνη την ώρα. Όλα τα υπόλοιπα δεν ήταν λύση. Και λύση σαφώς δε δόθηκε γιατί πράγματι ο μαγνήτης ήταν off. Άρα, οτιδήποτε άλλο το άκουσα βερεσέ. Ναι, μου έδωσε το κινητό του να τον πάρω Τετάρτη (ήταν Δευτέρα) και να πάω Πέμπτη. Να παω πού; Πώς; Να παραμείνω σε κατάσταση προετοιμασίας μέχρι την Πέμπτη; Να μείνω άλλες τρεις μέρες σε άλλη πόλη; "Πάρε με όποτε θες πουλί μου! Όποτε μπορείς, όποτε ξανανιώσεις έτοιμη". Του έκοψα το "πουλί μου" γιατί δε γνωριζόμασταν κι από χθες όπως επίσης, μαζί με το μικρό του όνομα και τον αριθμό του κινητού του απαίτησα να έχω και το επίθετο του γιατί άντε μετά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Αυτοί έμειναν στο τμήμα του Μαγνήτη που δε θα λειτουργούσε για τρεις μέρες να "εργάζονται" και να αμείβονται και εγώ επέστρεψα στο σπίτι με 150 ευρώ μείον από την τσέπη μου, με μια αντικειμενικά ζόρικη προετοιμασία ημερών τζάμπα, με μπόλικη φαρμακευτική χημεία στον οργανισμό μου επίσης τζάμπα, κουρασμένη, άυπνη...
Αύριο ξεκινάει μια νέα εβδομάδα, ωραία, καλοκαιρινή, ξέγνοιαστη! Για εμένα βέβαια θα είναι μια ακόμα εβδομάδα προετοιμασίας χωρίς φρούτα, όσπρια, λαχανικά, κρέας, ψάρι, κοτόπουλο αλλά δεν είμαι αχάριστη! Το μενού θα έχει μπόλικη κορτιζόνη, μπόλικο αντιισταμινικό, ρύζι και πατάτες και βεβαίως τέσσερα φακελάκια Fortrans (ναι ναι, είμαι γενναία) γιατί το πικοθειικό νάτριο που πίνεται εύκολα χωρίς να κρατιέσαι 6 ώρες να μην κάνεις εμετό και να φτύσεις το γάλα της μάνας σου μαζί με το φάρμακο, δεν δρα σε εμένα.
Και ναι, γκρινιάζω κι ας πέρασαν μέρες. Είπαμε, σε όλα ναι. Είμαστε συνειδητοποιημένοι, λογικοί, συνεργάσιμοι, ακολουθούμε όλες τις διαδικασίες όπως πρέπει, είμαστε υπομονετικοί και συνεπείς με τις εξετάσεις και τους ελέγχους μας, πιστοί όσο μπορούμε στα "μη" και στα "δεν πρέπει" αλλά η αντοχή έχει και ένα όριο. Και η κοροϊδία και η αδιαφορία και ο ωχαδελφισμός επίσης. Δε ζητάμε τίποτα παραπάνω από τα αυτονόητα. Ούτε χάρες, ούτε διευκολύνσεις, ούτε τίποτα.
Ελπίζω μόνο αυτή τη φορά η εξέταση να γίνει όπως πρέπει και να έχει το ίδιο καλά αποτελέσματα για το λεπτό όπως είχε ο έλεγχος του παχέος! Κι αν πράγματι υπάρχει επούλωση κι εκεί, εγώ θα κεράσω ένα κουτί μεσαλαζίνη και ένα μπουκαλάκι αλουμινόνερο για τις μελανιές από τα τρυπήματα όλους σας, έτσι, για να το γιορτάσουμε όπως πρέπει!
ΥΓ. Με την ευκαιρία και για να μην κάνω έξτρα δημοσίευση, αν κάποιος από εσάς είναι μεν σε ύφεση της Crohn αλλά έχει διαρκώς θρομβοκυττάρωση και λευκοκυτάρρωση (ανεβασμένα αιμοπετάλια και λευκά σε μόνιμη βάση), ας μου στείλει ένα μήνυμα. Φοβάμαι πως αν δείξει και η εντερογραφία επούλωση ελκών, τα παραπάνω δε δικαιολογούνται από την Crohn και δε θα γλιτώσω το μυελόγραμμα - Bone Marrow Aspiration που το τρέμω σαν το διάολο...
Περίμενα κυρία, ψύχραιμη, σταυροπόδι, όμορφα, υπομονετικά, με τα δάχτυλα μου μια χαρά πρησμένα από τα Medrol (για δαχτυλίδια ούτε λόγος), με την κοιλιά μου τούμπανο από την προηγούμενη το βράδυ, με τα έντερα μου, λεπτά και παχιά να χορεύουν καραγκούνα, με την αϋπνία να με προκαλεί γλυκά να κλείσω τα μάτια μου να ξεραθώ εκεί στην καρέκλα, με το στομάχι μου να έχει φτάσει στην πλάτη... Μέσα από τον αξονικό ακουγόταν διαρκώς μια γυναικεία φωνή. "Γιώργο! Γιώργο!". Σκέφτηκα πως κάποια γυναίκα που δεν ήταν και τόσο καλά, φώναζε έναν Γιώργο που δεν της απαντούσε γιατί δεν ήταν εκεί. Παρατηρούσα τις αφίσες και τις ανακοινώσεις που ήταν κολλημένες στους τοίχους, περίμενα να ανοίξει η πόρτα ενός μεγάλου διαδρόμου στα αριστερά μου, βάζοντας στοίχημα κάθε φορά με τον εαυτό μου αν θα περάσει νοσηλεύτρια ή γιατρός...Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να σκοτώσεις την ώρα σου στην αναμονή ενός νοσοκομείου. Η δε κυρία που φώναζε το Γιώργο, είχε αρχίσει να χτυπάει και παλαμάκια ταυτόχρονα με το "Γιώργο!" και τον ρωτούσε αν την ακούει. Ήταν προφανές πως δεν την άκουγε. Καθώς όλο αυτό είχε αρχίσει να μου δημιουργεί πλέον εκνευρισμό έχοντας μόνο ήχο, χωρίς εικόνα και με διάθεση να μπω στον Αξονικό και να της πω "καλή μου γυναίκα, σταμάτα να τον φωνάζεις, δεν είναι εδώ!" ανοίγει την πόρτα μια νοσηλεύτρια και βλέπω το Γιώργο ξαπλωμένο σε ένα φορείο διασωληνωμένο, κι από πάνω του τη γιατρό να συνεχίζει να τον φωνάζει. Αρχίζει να σαλεύει ο Γιώργος, του τραβάνε το σωλήνα από την τραχεία, βήχει ελαφρά, τον βγάζουν από το θάλαμο γρήγορα κι αρχίζουν να τρέχουν γιατρός, νοσηλεύτρια και Γιώργος ξαπλωμένος προς κάπου.
Έμεινα εντελώς μόνη εκεί. Ούτε Γιώργος, ούτε παλαμάκια που ομολογουμένως έδιναν μια νότα ζωντάνιας σε όλο το σκηνικό. Ψυχή ζώσα για ώρα και φωνή από πουθενά. Ώσπου μέσα σε εκείνη την ησυχία χτυπάει το κινητό μου.
-Κυρία Παπαποστόλου;
-Ναι
-Είμαι από τη γραμματεία του ακτινολογικού. Είστε ακόμα εδώ;
-Εδώ είμαι, στην αναμονή του τομογράφου (που να ήμουν;).
-Έρχεστε λίγο σας παρακαλώ γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα;
Ποια υπνηλία! Ανέβηκαν οι σφυγμοί διακόσια και μόνο στην υποψία του οποιουδήποτε προβλήματος.
Πότε κλείσατε το ραντεβού;
Σε ποιον αριθμό τηλεφωνήσατε;
Ποιος σας έδωσε το απευθείας του τομογράφου;
Ποια τηλέφωνα επικοινωνίας δηλώσατε;
Μεσολάβησε η γαστρεντερολόγος σας από το νοσοκομείο της Καβάλας;
Γιατί δεν κλείσατε το ραντεβού μέσω του τετραψήφιου;
Η γαστρεντερολόγος μου από την Καβάλα μου σύστησε κάποιους τομογράφους δίνοντας μου και τους αριθμούς τηλεφώνου τους, σε δημόσια νοσοκομεία αλλά και σε ιδιωτικά κέντρα, επέλεξα εγώ το Παπαγεωργίου, το ραντεβού το έκλεισα αρχικά στον τομογράφο, στη συνέχεια το επιβεβαίωσα στον τετραψήφιο και ξαναμίλησα με άνθρωπο του τομογράφου όπου πήρα και ακριβείς οδηγίες. Μου ζήτησαν ένα τηλέφωνο επικοινωνίας (ΕΝΑ, το τονίζω) και όλα καλά. Κι όλα αυτά τα λέω γιατί έχουν σημασία μιας και στη συνέχεια, αφού με ρώτησαν όλα τα παραπάνω, μου είπαν το εξαιρετικό "ο μαγνήτης δε λειτουργεί σήμερα, ξεκίνησαν να του κάνουν συντήρηση" και βέβαια, ήθελαν από κάπου να πιαστούν για να είναι το φταίξιμο αποκλειστικά δικό μου.
Να περιγράψω πώς άστραψα και βρόντηξα στη γραμματεία; Όπως θα άστραφτε και θα βροντούσε ο κάθε άνθρωπος στη θέση μου, έχοντας ταξιδέψει από την προηγούμενη από άλλη πόλη, έχοντας πληρώσει διαμονή, έχοντας κάνει όλη την προετοιμασία μαζί με 4ήμερη απευαισθητοποίηση 32mg Medrol και Ζιρτεκ Χ 1 ημερησίως (μα Ζιρτεκ; χάθηκε ο κόσμος να πάρω Xozal να μην κουτουλάω;). Σάστισε η υπάλληλος στη γραμματεία και μετά τις συγγνώμες και τα "έχετε δίκιο", με στέλνει στον Μαγνήτη.
Εκεί στο ημίφως, 8-10 άνθρωποι ήταν σκορπισμένοι στο χώρο. Καλησπερίζω, συστήνομαι, λέω πως έχω ραντεβού για μαγνητική εντερογραφία στις 1:30 και η πρώτη αντίδραση έρχεται από μια γυναίκα καθισμένη αριστερά μου. "Μαγνητική εντερογραφία;" με ρωτάει με τρόμο. Να τρέχει ο ιδρώτας από το μέτωπο μου και να έχει κάνει τη μάσκα μούσκεμα, να τρέχει ο ιδρώτας στις παλάμες μου, στο στέρνο μου στις γάμπες μου, να τρέμω από εκνευρισμό και κούραση και να έχω ένα άντρα καθισμένο, χαλαρότατο με περίσσια αυτοπεποίθηση και ύφος κόμη, να προσπαθεί να με πείσει πως ναι, με ειδοποίησαν για την ακύρωση από το κέντρο (με πήραν μια φορά από το 4ψήφιο όπου βγαζει άγνωστο αριθμό με απόκρυψη, κλήση η οποία απορρίφθηκε από τον πάροχο μου) και το έχουν καταγεγραμμένο κλπ. Τι κατέγραψαν; Το οτι δεν με ειδοποίησαν; Ή μήπως με ειδοποίησαν κι εγώ είπα "έλα μωρέ, δε βαριέσαι, ας κάνω όλη την προετοιμασία, ας πάω από Καβάλα στη Θεσσαλονίκη, ας πεταχτώ και μέσα στη μεσημεριανή κάψα εκτός πόλης στο Παπαγεωργίου κι ότι γίνει"; Κι όταν του έβαλα την οθόνη του κινητού μου στα 10 εκατοστά από τα μάτια του και του έδειξα την κλήση που έκανα εγώ την ίδια ημέρα το πρωι στον τομογράφο και μίλησα με άνθρωπο του τμήματος για να ρωτήσω τι ακριβώς χρειάζονται από μένα και δεν μου είπε πως ο τομογράφος δε λειτουργεί, το σκηνικό άλλαξε. Η γυναίκα που αντέδρασε στη αρχή σηκώθηκε και μου χάιδευε τον ώμο ζητώντας μου να ηρεμήσω λέγοντας μου πως έχω δίκιο και ο άντρας που μέχρι εκείνη τη στιγμή μου μιλούσε αφ υψηλού, έκανε 1-2 τηλεφωνήματα χαμηλόφωνα και μετά σηκώθηκε κι εκείνος, με πλησίασε πολύ γλυκά και μου είπε "έλα δω πουλί μου, έλα να το λύσουμε το θέμα μεταξύ μας". Πουλί μου; Το πρόβλημα θα λυνόταν μόνο αν μου γινόταν η εξέταση εκείνη την ώρα. Όλα τα υπόλοιπα δεν ήταν λύση. Και λύση σαφώς δε δόθηκε γιατί πράγματι ο μαγνήτης ήταν off. Άρα, οτιδήποτε άλλο το άκουσα βερεσέ. Ναι, μου έδωσε το κινητό του να τον πάρω Τετάρτη (ήταν Δευτέρα) και να πάω Πέμπτη. Να παω πού; Πώς; Να παραμείνω σε κατάσταση προετοιμασίας μέχρι την Πέμπτη; Να μείνω άλλες τρεις μέρες σε άλλη πόλη; "Πάρε με όποτε θες πουλί μου! Όποτε μπορείς, όποτε ξανανιώσεις έτοιμη". Του έκοψα το "πουλί μου" γιατί δε γνωριζόμασταν κι από χθες όπως επίσης, μαζί με το μικρό του όνομα και τον αριθμό του κινητού του απαίτησα να έχω και το επίθετο του γιατί άντε μετά να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Αυτοί έμειναν στο τμήμα του Μαγνήτη που δε θα λειτουργούσε για τρεις μέρες να "εργάζονται" και να αμείβονται και εγώ επέστρεψα στο σπίτι με 150 ευρώ μείον από την τσέπη μου, με μια αντικειμενικά ζόρικη προετοιμασία ημερών τζάμπα, με μπόλικη φαρμακευτική χημεία στον οργανισμό μου επίσης τζάμπα, κουρασμένη, άυπνη...
Αύριο ξεκινάει μια νέα εβδομάδα, ωραία, καλοκαιρινή, ξέγνοιαστη! Για εμένα βέβαια θα είναι μια ακόμα εβδομάδα προετοιμασίας χωρίς φρούτα, όσπρια, λαχανικά, κρέας, ψάρι, κοτόπουλο αλλά δεν είμαι αχάριστη! Το μενού θα έχει μπόλικη κορτιζόνη, μπόλικο αντιισταμινικό, ρύζι και πατάτες και βεβαίως τέσσερα φακελάκια Fortrans (ναι ναι, είμαι γενναία) γιατί το πικοθειικό νάτριο που πίνεται εύκολα χωρίς να κρατιέσαι 6 ώρες να μην κάνεις εμετό και να φτύσεις το γάλα της μάνας σου μαζί με το φάρμακο, δεν δρα σε εμένα.
Και ναι, γκρινιάζω κι ας πέρασαν μέρες. Είπαμε, σε όλα ναι. Είμαστε συνειδητοποιημένοι, λογικοί, συνεργάσιμοι, ακολουθούμε όλες τις διαδικασίες όπως πρέπει, είμαστε υπομονετικοί και συνεπείς με τις εξετάσεις και τους ελέγχους μας, πιστοί όσο μπορούμε στα "μη" και στα "δεν πρέπει" αλλά η αντοχή έχει και ένα όριο. Και η κοροϊδία και η αδιαφορία και ο ωχαδελφισμός επίσης. Δε ζητάμε τίποτα παραπάνω από τα αυτονόητα. Ούτε χάρες, ούτε διευκολύνσεις, ούτε τίποτα.
Ελπίζω μόνο αυτή τη φορά η εξέταση να γίνει όπως πρέπει και να έχει το ίδιο καλά αποτελέσματα για το λεπτό όπως είχε ο έλεγχος του παχέος! Κι αν πράγματι υπάρχει επούλωση κι εκεί, εγώ θα κεράσω ένα κουτί μεσαλαζίνη και ένα μπουκαλάκι αλουμινόνερο για τις μελανιές από τα τρυπήματα όλους σας, έτσι, για να το γιορτάσουμε όπως πρέπει!
ΥΓ. Με την ευκαιρία και για να μην κάνω έξτρα δημοσίευση, αν κάποιος από εσάς είναι μεν σε ύφεση της Crohn αλλά έχει διαρκώς θρομβοκυττάρωση και λευκοκυτάρρωση (ανεβασμένα αιμοπετάλια και λευκά σε μόνιμη βάση), ας μου στείλει ένα μήνυμα. Φοβάμαι πως αν δείξει και η εντερογραφία επούλωση ελκών, τα παραπάνω δε δικαιολογούνται από την Crohn και δε θα γλιτώσω το μυελόγραμμα - Bone Marrow Aspiration που το τρέμω σαν το διάολο...
Φέτος το πρόγραμμα έχει θάλασσα! Πολλή θάλασσα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου