…και με τι να πρωτοξεκινήσω αυτή τη δημοσίευση, αφού οι
τελευταίοι μήνες ήταν τόσο γεμάτοι και έντονοι
που δύσκολα να βρω την άκρη του νήματος… Μοιάζουν όλα με ένα κουβάρι
τυλιγμένο σφιχτά, μα για πρώτη φορά μετά από χρόνια, λαμπερό και πολύχρωμο. Ένα τρελοκούβαρο
γεμάτο δεκάδες κόμπους από ανθρώπινα, χαμογελαστά κεφαλάκια, από αγωνία,
πρόβες, αγκαλιές, άγχη, δάκρυα χαράς, καρδιοχτύπι, ανακούφιση, τρέξιμο, ξενύχτι
και ξανά χαρά και αγκαλιές και καμάρι…
Ίδια περίοδος το 2015, η Crohn που τότε ακόμα δεν είχε όνομα και
κρυβόταν πίσω από λάθος διαγνώσεις, έμπαινε για δεύτερη φορά σε έξαρση, αλλάζοντας
μου τον αδόξαστο. Τότε πιστεύαμε πως ο οργανισμός μου αντιδρούσε στο άγχος και
την κούραση. Τα τελευταία χρόνια, το Πάσχα ήταν η λήξη της έντονης
δραστηριότητας μου με την θεατρική μου ομάδα, μια ομάδα εφήβων της Ελευθερούπολης.
Δεν το λες και απλό το να κουμαντάρεις όλα αυτά τα φρέσκα μυαλά με τον
ξεχωριστό χαρακτήρα, την ενέργεια, τις ορμόνες… Πόσω μάλλον να φτάσεις στο
φινάλε μιας πολύμηνης προετοιμασίας και να ανεβάσεις στη σκηνή την παράσταση. Η
λήξη των παραστάσεων σήμαινε αυτομάτως και την έναρξη των εξάρσεων με
αιμορραγίες, πόνο, αδυναμία, εξάντληση, απόσταση, αποχή και τελικά παραίτηση
από τα πάντα μιας και το σύστημα έμπαινε στο off και απλά έκανε τα βασικά χωρίς να μου
επιτρέπει καν να κατέβω τα τέσσερα σκαλιά του μπαλκονιού και να φτάσω στον
κήπο.
Μέχρι και το Πάσχα του 2017, η ιστορία επαναλαμβανόταν σχεδόν
ίδια κι απαράλλαχτη με τη διαφορά πως εκείνο το καλοκαίρι κι έχοντας φτάσει
πλέον στο αμήν, ξεκίνησε σοβαρή διερεύνηση και μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι
μπες-βγες στο νοσοκομείο, καταλήξαμε. Ειλεοκολική νόσος Crohn, λεπτού και παχέος εντέρου με
εξωεντερικές εκδηλώσεις στο στόμα, στις αρθρώσεις και πάει λέγοντας.
Πάσχα 2019 και μετά από πλήρη αποχή από τα πάντα για έναν
ολόκληρο χρόνο (ως το φθινόπωρο του 2018), οφείλω να πω δυνατά και με τεράστια
χαρά πως ναι, τα καταφέραμε! Με όπλο την αγάπη και την εμπιστοσύνη των ανθρώπων
που συνεργαστήκαμε (Θάλεια, Κατερίνα, Βασίλης, Τάσος, Κρήτη…) των 21 εφήβων της
ομάδας που με κλειστά μάτια ακολούθησαν πιστά κάθε οδηγία με σεβασμό, κέφι,
συνέπεια, σοβαρότητα και με τη δύναμη που αντλούσα και πάλι από την πίστη μου
στο εαυτό μου, όλα έγιναν όπως πρέπει!
Και να ‘ταν μόνο αυτό! Το διάστημα από το φθινόπωρο έως τώρα
έγιναν κι άλλα, πολλά, έντονα, πανέμορφα, δημιουργικά! Παρουσιάσεις των βιβλίων
μου στην Κρήτη, την Κύθνο, την Ξάνθη, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη… Βιβλιοπαρουσίαση-Θεατρική
παράσταση για την «Παραμυθού της σελήνης» και το «Πολυαγαπημένη μου Άννα» από τους
Μικρούς Ήρωες σε Ελευθερούπολη και Καβάλα με πλήθος συμμετεχόντων,
μικρών-μεγάλων, συναντήσεις, πρόβες, φεστιβάλ, συνεντεύξεις, αφιερώματα, επισκέψεις
σε σχολεία, διαγωνισμοί, μια ολόφρεσκη παιδική ομάδα δημιουργικής γραφής, ένα
νέο θεατρικό κείμενο, το πέμπτο στο ενεργητικό μου, νέοι φίλοι, νέοι στόχοι,
πολλά όνειρα… Κι όλα αυτά, ενώ παράλληλα υπήρχαν στιγμές που ήθελα πραγματικά να
γονατίσω από πόνο, που με δυσκολία κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά από το
τσούξιμο, με βράδια χωρίς ύπνο και πρωινά που ένιωθα σαν να είχα περάσει όλη τη
νύχτα ανοίγοντας τα λαγούμια του Μετρό Θεσσαλονίκης με τα χέρια, με λοιμώξεις
και ιώσεις που με τσάκισαν για μέρες, παίρνοντας το ρίσκο της διαρκούς
συναναστροφής μου με ανθρώπους παρ’ ότι σε ανοσοκαταστολή και με κίνδυνο ανά
πάσα στιγμή να «αρπάξω» ότι μπορεί να μεταφέρει ο κάθε άνθρωπος σε ιό και
μικρόβιο, με εγχύσεις, θεραπείες, εξετάσεις…
Τελειώνοντας λοιπόν αυτή η μακρά περίοδος, αφήνω μερικές σκόρπιες
φωτογραφίες του χρωματιστού μου τρελοκούβαρου ως απόδειξη και υπενθύμιση στον
εαυτό μου αλλά και τους συνασθενείς μου πως με σεβασμό στην νόσο και συνέπεια
σε όσα επιβάλει αλλά και γιατρούς μάλαμα πάντα από δίπλα, πίστη, υπομονή και διαρκή προσπάθεια για την επίτευξη της
ύφεσης με κάθε τρόπο, με τους σωστούς ανθρώπους πλάι μας, με πολλή δουλειά και λίγη τύχη, οι
πόρτες θα είναι πάντα εκεί περιμένοντας να τις χτυπήσουμε για να μας ανοίξουν, άλλες
φορές αμέσως, κάποιες άλλες φορές, μετά από πολύ επιμονή και δυσκολίες… Ναι,
νιώθω ικανοποίηση και καμάρι που καταφέραμε πολλές νίκες φέτος, όπως επίσης νιώθω
ευγνωμοσύνη για τις συνθήκες στις οποίες είχα την τύχη να βρεθώ και για όλους τους
ανθρώπους που με αγαπούν, με εκτιμούν και με βοηθούν να πετύχω τις «παλαβομάρες»
που φυτρώνουν συχνά στο μυαλό μου!
Εύχομαι υγεία και χαμόγελα σε όλους!
..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου