Νο 28 - Τα γκρίζα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα

Η ζωή μου χωρίζεται σε διάφορες περιόδους προ και μετά. Στο ιστολόγιο αυτό οι αναφορές μου κυρίως αφορούν την περίοδο πριν και την μετά τη διάγνωση της νόσου Chron. Σήμερα, Δευτέρα του Πάσχα, να αναφέρω πως προ διάγνωσης στο σπίτι μας γινόταν ένας τρελός, πολύχρωμος, χαρούμενος πανικός από κόσμο.  Την οικογένεια μου από την Αθήνα την είχαμε για μέρες εδώ και ανήμερα, η οικογένεια του άντρα μου, αγαπημένοι κουμπάροι και φίλοι με παιδιά, γάτες, σκύλους, όλοι παρόντες γύρω από τις σούβλες στην αρχή και μετά, στο Λαμπριάτικο τραπέζι να σαχλαμαρίζουμε τσουγκρίζοντας κόκκινα αυγά, εν μέσω τρυφερών καυγάδων για το ποιος θα πάρει περισσότερη πέτσα από τ’ αρνί, με το βάρος της δυσφορίας από το πολύ φαγητό και τη ζαλούρα από το κρασί που έρεε γάργαρο στις φλέβες μας από νωρίς το πρωί. Δεκαπέντε-είκοσι νοματαίοι μαζευόμασταν!  

Αυτά, προ Crohn. Μετά Crohn, όλο το σκηνικό άλλαξε και στο σπίτι μας τις μέρες του Πάσχα επικρατεί η απόλυτη ηρεμία, η ανιαρή τάξη, η σχεδόν άγευστη κανονικότητα. Δε βαριέσαι, δε χάλασε κι ο κόσμος! Ήταν ευκαιρία να ξεκουραστώ, λέω κάθε φορά από μέσα μου, και να κάνω κι εγώ Πάσχα χωρίς ευθύνες και υποχρεώσεις. Και να 'θελα, δεν γίνεται διαφορετικά. Κι έτσι, οι τελευταίες Πασχαλιές μας ήταν κι αυτές τρυφερές πάνω στις σούβλες άλλων, σε αυλές και μπαλκόνια συγγενών και φίλων… Έτσι κανονίσαμε και φέτος. Μεγάλο Σάββατο θα μέναμε σπίτι με τις πυτζάμες, ακούγοντας το Χριστός Ανέστη από την εκκλησία εδώ πιο πάνω, Κυριακή του Πάσχα θα πηγαίναμε για το αρνάκι στο πατρικό του Βασίλη και πριν και μετά το πατρικό, στους κουμπάρους στον κήπο, ωραία, αγαπησιάρικα κι όπως πρέπει!  Και φτάνει το βράδυ της Ανάστασης. Και βγαίνουμε ωραία ωραία στην αυλή με τις παντόφλες, με όλα τα φώτα αναμμένα και τις πόρτες ορθάνοιχτες να μπαίνουν μέσα στο σπίτι τα αναστάσιμα τροπάρια και τα προκλητικά τραγουδίσματα των ερωτευμένων αηδονιών. Ωραιότατα! Και μεταξύ μας, αυτό που δεν είχα να ντυθώ, να βαφτώ και να φτιάξω τα μαλλιά μου για να παω στην Ανάσταση και να πρέπει να χαμογελάω και να χαιρετάω και καμιά 100σταριά κόσμο στην εκκλησιά του χωριού, πολύ το απολάμβανα!  

Έγινε η Ανάσταση, κλείσαμε τις πόρτες, βάλαμε μέσα και τον σκύλο μας τον Φιόγκο για να διανυκτερεύσει -ακούει βεγγαλικό και μουρλαίνεται από τρόμο ο έρμος- και όλα καλά. Ήρθε επιτέλους η ώρα της αγίας μαγειρίτσας! Πανδαισία! Σαν την μαγειρίτσα της πεθεράς μου, μόνο η δική μου και της μαμάς μου! Καμία άλλη! Ένα σκάρτο πιάτο, μη φανταστείς καμιά κραιπάλη! Και 2 κόκκινα αυγά. Αυτό ήταν το δείπνο μου. Και η ώρα περνάει με εμένα καθισμένη στο γραφείο να χαζομαρίζω και τον Βασίλη να βλέπει σνούκερ με το ένα μάτι. Το άλλο μάτι κοιμόταν από ώρα. Πάει μία. Πάει μία και μισή… Και αρχίζει μια ζαλάδα, ένα χάσιμο! Στο στομάχι μου, φουρτούνα!  «Κάτι δεν πάει καθόλου καλά» λέω και μόλις που προλαβαίνω να φτάσω σκυφτή πάνω από τη λεκάνη. Πρώτος εμετός. Δεύτερος σε 3 λεπτά. Μετά από μια ώρα, έχασα το λογαριασμό. Να τρέμω, να ιδρώνω, να μουγκρίζω από πόνο στο στομάχι και την κοιλιά μου που ήταν σαν να είχε μπει κάτω από τα πλευρά και τον αφαλό μου ένα δαιμονισμένο χέρι και με χτυπούσε αλύπητα. Όχι, δεν ήταν σαν τους συνηθισμένους εμετούς. Ήταν κάτι διαφορετικό. Κάτι που θύμιζε έντονα το καλοκαίρι του 2017 όπου κατέληξα για 2 εβδομάδες στο νοσοκομείο ψάχνοντας αν ο αυθάδης «επισκέπτης» ήταν Crohn ή ελκώδης κολίτιδα. Κι όταν μετά από δύο ώρες, παράλληλα με τους εμετούς άρχισαν και οι διάρροιες, ένιωσα θλίψη, μαζί με θυμό και αγανάκτηση καθώς μέσα στον πανικό σκεφτόμουν πως πρέπει να ετοιμάσω τον σάκο μου μήπως και χρειαστεί να πάμε στο νοσοκομείο μα, δεν μπορούσα ούτε κι αυτό να κάνω! Τίποτα δεν μπορούσα να κάνω.

Έμεινα στο μπάνιο όλη νύχτα, καθιστή στη λεκάνη κι αγκαλιά με ένα πλαστικό, γαλάζιο μπολ, παλεύοντας με το θηρίο το ανήμερο που μου διέλυε χωρίς ντροπή ό,τι σχέδιο είχα κάνει για τις μέρες αυτές. Με ένα κρύο ντους προσπάθησα αδίκως να καλμάρω τον ιδρώτα και την τρεμούλα. Ο πόνος δεν καλμάρεται έτσι κι αλλιώς. Όταν πια γύρισα και πάλι στο κρεβάτι μου το πρωί, παραδόθηκα εντελώς στην κούραση και το άδειασμα του μυαλού και του σώματος μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν ήταν μόνο αυτό το μπάχαλο που συνέβη ξαφνικά. Ήταν κυρίως η αγωνία μου για μια νέα έξαρση. Έξαρση. Αυτός η φόβος που παιχνιδίζει στο μυαλό άλλοτε έντονα κι άλλοτε θολά, σχεδόν διάφανα…μα πάντα εκεί ο ρημαδιασμένος! «Θα φταίει η μαγειρίτσα» έλεγα. Μέχρι και σήμερα, το ίδιο λέω...

Κυριακή του Πάσχα στο κρεβάτι με το παντζούρι κλειστό, αγκαλιά με το πάπλωμα και μερικά πέρα-δώθε, μια να ανοίγω το παράθυρο γιατί γινόμουν μούσκεμα και μια να το κλείνω γιατί πάγωνα. Έτσι πήγε το πράγμα μέχρι το μεσημέρι. Σιγά σιγά άρχισα να ανασταίνομαι με πείσμα μα μια υποψία μελαγχολίας είχε αρχίσει να γραπώνεται απ' το μυαλό μου. Δεν μπορούσα να πάω στης πεθεράς μου που μας περίμενε με το τραπέζι στρωμένο. Πάει το αρνάκι! Δεν μπορούσα να πάω στους κουμπάρους μας που θα ήταν μαζεμένοι στην αυλή. Πάει το αρνάκι (ξανά) και τα μεζεκλίκια. Ήταν αδύνατον να βγω από το σπίτι. Θύμωσα ακόμα πιο πολύ! Σηκώθηκα αέρισα το σπίτι, ξανά ξάπλωσα. Ξανά σηκώθηκα, βγήκα στο μπαλκόνι για λίγο, ξανά ξάπλωσα. Έφαγα, στην αρχή δειλά δειλά και μετά χωρίς δισταγμό (το λες και περίσσια έως και ηλίθια γενναιότητα) αρνί στο φούρνο (μου έστειλαν ντε!) και ρώσικη, ξανα ξάπλωσα. Η τρεμούλα με φρέναρε και το τράβηγμα στην κοιλιά μου με δίπλωνε και με εκνεύριζε μα αυτά τα έχω συνηθίσει και τα κουμαντάρω. Μου αρκούσε που είχα αρχίσει να βρίσκω και πάλι το χρώμα μου. Λίγο είναι αυτό; Νύχτωσε. Πάει κι αυτό το Πάσχα κι όλα πήγαν...σκατά! Ναι, ναι, σκατά! Εδώ δεν χωράει τίποτα λογοτεχνικό, κανένα στρογγύλεμα.

Υπάρχει όμως ένα ακόμα σπουδαίο «αλλά» το οποίο λέγεται Πρωτομαγιά, για την οποία έχουν γίνει σχέδια φοβερά και τρομερά! Μάλιστα! Κι αυτά τα «αλλά» είναι που σου ορθώνουν και πάλι το ανάστημα και ξεκινούν πάλι οι σκέψεις οι ωραίες και η προσμονή η όμορφη! Θα ‘μαστε λέμε καμιά δεκαπενταριά, μπορεί και παραπάνω, σε καμπίσιο λιβάδι καταπράσινο εδώ στα πανέμορφα Τενάγη μας, με τα τραπεζομάντηλα μας στο χορτάρι κι επάνω, λιχουδιές ποικίλες και οίνος και τούρτα μιας και φίλη αγαπημένη έχει γενέθλια και θα τα γιορτάσουμε με πικ-νικ στην εξοχή! Το μέρος κλείστηκε, το μενού κανονίστηκε και είμαστε όλοι πανέτοιμοι να εκδράμουμε και να πιάσουμε τον Μάη! Κι αν η Crohn μου ισοπέδωσε το Πάσχα, η Πρωτομαγιά είναι μεθαύριο και θα με αποζημιώσει... 

Μόνο λίγη τύχη χρειάζομαι!

Ορίστε και το λιβάδι που μας περιμένει: