Ω ναι, εδώ είναι, μαζί με το φθινόπωρο κι ο ήλιος και η μέρα είναι ζεστή και Κυριακή και μυρωδάτη και τέλος πάντων, κανένα παράπονο δεν έχω γιατί όλα πήγαν, πηγαίνουν και θα πάνε καλά. Η θεραπεία την προ περασμένη Τετάρτη πήγε εξαιρετικά, συνοδεία παρέας, καφέ, συζήτησης, θέας στο λιμάνι. Οι γνωστές πλέον παρενέργειες της χλωμάδας και μετά του φλάσινγκ, περνάνε και δεν ακουμπάνε πλέον. Τα νέα για τον covid-19 στην ευρύτερη περιοχή της Καβάλας θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα αλλά δεν μας εκπλήσσει και κάτι. Πάνω-κάτω, όλοι γνωρίζαμε πως με το που μας αποχαιρετήσει το καλοκαίρι τα πράγματα θα ζορίσουν. Ε, ζόρισαν. Τα ίδια νέα εξακολουθούσαν και την περασμένη Πέμπτη όπου ήμουν και πάλι στο νοσοκομείο για την τρίτη δόση του εμβολιασμού μου. Και ο εμβολιασμός πήγε εξαιρετικά, αν εξαιρέσεις μια ασυνεννοησία για το εάν θα βάλω φλεβοκαθετήρα ή όχι (δεν έβαλα) και από έναν σχετικά δυνατό πονοκέφαλο που είχα την επόμενη, ο οποίος με εγκατέλειψε (να 'ναι καλά) μετά από 500mg παρακεταμόλης. Το χέρι μου εξακολουθεί να πονάει στο σημείο κατά την πίεση, την ανάταση και την έκταση αλλά, αμελητέο!
Η επόμενη θεραπεία μου ορίστηκε για 10 Νοέμβρη (έπειτα από οκτώ εβδομάδες εδώ και τρία χρόνια) αλλά θα αλλάξει, διότι όταν ορίστηκε, δεν είχε οριστεί το πρόγραμμα της σχολής. Κι επειδή 10 Νοέμβρη πέφτει Τετάρτη κι εγώ θα είμαι στην εξωτική Θεσσαλονίκη τις Τετάρτες, όπως και τις Τρίτες, τις Πέμπτες και τις Παρασκευές, θα το μεταφέρουμε Δευτέρα 8 ή Δευτέρα 15 του μήνα. Κανένα πρόβλημα. Άλλωστε είναι ακόμα πολύ μακριά ο Νοέμβρης.
Πέρσι, όταν ανακοινώθηκε πως τα μαθήματα της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ (όπως και όλων των άλλων σχολών) θα γίνουν εξ αποστάσεως, απογοητεύτηκα. Είχα κάνει τα σχέδια μου για τη Θεσσαλονίκη. Παρόλα αυτά, το εξ αποστάσεως τελικά με βόλεψε αφάνταστα από κάθε πλευρά. Κι όταν βολεύεσαι, δύσκολα ξεβολεύεσαι, γι' αυτό και στο επίσημο νέο πως φέτος τα μαθήματα στα Πανεπιστήμια για γίνουν δια ζώσης, αρχικά μούδιασα. Δεν είναι ούτε αστείο, ούτε απλό, ούτε εύκολο να πρέπει να βρεις λύση να τακτοποιήσεις τη ζωή σου μεταξύ δύο πόλεων που έχουν απόσταση 150χλμ. Συν την Crohn που πάντα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου. "Να μην αγχωθώ, να μην κουραστώ, να μην ζοριστώ". Γίνεται; Όχι! Στο κάτω-κάτω, η ζωή είναι αυτή που είναι κι αν θέλεις να τη ζήσεις κανονικά, θα συμβιβαστείς στο ό,τι ο μπαξές έχει απ' όλα. Αλλιώς, μπαξές γιόκ. Ε, κι εγώ χωρίς μπαξέ, δεν ζω! Ούτε γκρίνια, ούτε άγχος πλέον, ούτε τίποτα. Χρειάστηκαν λίγες μέρες και κανονίστηκαν όλα. Και ως 45άρα δευτεροετής στο Τμήμα Φιλολογίας, φέτος ναι, θα παρακολουθήσω δια ζώσης ζώντας στη Θεσσαλονίκη 5 μέρες τη βδομάδα. Αλλιώς, πως; Κι έτσι, σε λίγες μερούλες θα πάρω τα φαρμακάκια μου...εεε, τα μπογαλάκια μου ήθελα να πω και τσούκου-τσούκου, θα βρεθώ στην συμπρωτεύουσα. Ναι, ανυπομονώ για όλα. Την πύλη της Φιλοσοφικής την έχω περάσει μια φορά ως τώρα, ως τουρίστας σχεδόν. Ήρθε η ώρα να την διαβώ και να την ζήσω κανονικά. Και μαζί με την φιλοσοφική θα τα ζήσω όλα όσα έχει αυτή η πόλη.
Γλυκό μου κοριτσάκι γεια σου. Με λένε Μαίρη, είμαι περίπου είκοσι χρόνια δίπλα από άτομο με νόσο crown. Έχουμε περάσει πάρα πολλά μέχρι να φτάσουμε σε ένα επίπεδο ικανοποιητικό. Εγώ από την εμπειρία μου αυτό που έχω να σου πω είναι ότι θα είσαι καλά μόνο δίπλα σε ανθρώπους που σε αγαπάνε πραγματικά. Ίσως να είναι λίγο δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Σε φιλώ και να έχεις πάντα το κεφάλι ψηλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή