Νο16 - Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας / Τα καλώς κείμενα ενός προβληματικού Εθνικού Συστήματος Υγείας

     

          Έχοντας πρόσφατη την ανεκδιήγητη συμπεριφορά που αντιμετώπισα πριν λίγες μέρες στο δημόσιο νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης (λεπτομέρειες υπάρχουν στην προηγούμενη ανάρτηση), η σημερινή ανάρτηση έρχεται ως ο αντίποδας, μιας κι εδώ, σε αυτό το crohnομπλόγκ θα γράφω τα κακώς αλλά και τα καλώς κείμενα χωρίς περιστροφές, μεροληψία και προκατάληψη. Η "καραμέλες" και το αναμάσημα τσιτάτων και στερεότυπων περί δημόσιων φορέων και "κωλοκράτους" δεν είναι ούτε της λογικής μου, ούτε της αισθητικής μου. Ναι. Η κατάσταση είναι τραγικά γελοία ως και επικίνδυνη κάποιες φορές, μα νιώθω πως οι φωτεινές εξαιρέσεις είναι μια ανάσα που έχουμε ανάγκη όλοι μας, κυρίως οι ευάλωτοι, αυτοί που λόγω ατυχίας και μόνο, έχουμε ευαίσθητη ή κλονισμένη υγεία, άρα το σύστημα υγείας και η λειτουργία του είναι από τα πρωτεύοντα για εμάς. 

       Ένα μήνα πριν, ήμουν στη μονάδα ενδοσκοπήσεων του γενικού νοσοκομείου της Καβάλας προκειμένου να κάνω την έναρξη της νέας μου θεραπείας με ουστεκινουμάμπη (Stelara), μετά από αναγκαστική διακοπή της ινφλιξιμάμπης (inflectra) στην έκτη έγχυση, λόγω επαναλαμβανόμενης αλλεργικής αντίδρασης. Σήμερα, ακριβώς έναν μήνα μετά, χτύπησε το πρωί το τηλέφωνο μου. Ήταν η κυρία Γεωργία Τσιολακίδου, γαστρεντερολόγος του νοσοκομείου της Καβάλας η οποία με παρακολουθεί από το περασμένο καλοκαίρι. Ζήτησε να με δει αύριο στις 12 γιατί δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι τις 22 Ιουνίου που θα κάνω τη δεύτερη δόση της νέας θεραπείας, χωρίς να έχει εικόνα της κατάστασης μου. Μου είπε τις σκέψεις της, τον προγραμματισμό που έχει στο μυαλό της για τον οποίον θέλει να κουβεντιάσουμε. Μου συνέστησε να κάνω σύντομα νέα κολονοσκόπηση (στους 9 μήνες) και κάποιες ειδικές εξετάσεις όπως τρυπτάση ορού για έλεγχο λευκοκυττάρωσης κ.α., αφού μου ανέφερε και τα επιχειρήματα της.                            

         Αυτή η γιατρός είναι εκείνη που μετά την τελευταία αλλεργική μου αντίδραση και την νοσηλεία μου, με πήρε η ίδια τηλέφωνο στο σπίτι, να μάθει πως είμαι. Όχι από το ιδιωτικό της ιατρείο. Όχι επειδή είμαι πελάτης-ασθενής. Κι αυτό δεν το τονίζω επειδή απαξιώνω τους γιατρούς που ιδιωτεύουν. Κάθε άλλο. Το τονίζω γιατί σε ολόκληρο το νομό Καβάλας, τα τελευταία χρόνια ήταν η μοναδική γαστρεντερολόγος στο νοσοκομείο και είχε να αντεπεξέλθει σε τεράστιο όγκο εξωτερικών ασθενών, νοσηλευόμενων ασθενών, έκτακτων ασθενών, γαστροσκοπήσεων, κολονοσκοπήσεων, ορθοσκοπήσεων, εγχύσεων κλπ. Ευτυχώς πλέον υπάρχει και δεύτερος γιατρός. Θα ήταν άδικο λοιπόν να μην αναφέρομαι σε αυτήν και στον καθένα σαν και αυτήν που όχι μόνο είναι τυπική και καθόλα εντάξει στην επαγγελματική της υποχρέωση αλλά κάνει και τα "παραπάνω", κάνοντας με να νιώθω τυχερή. Τυχερή όχι για τα αυτονόητα. Τα αυτονόητα είναι δεδομένα και όχι στη διακριτική ευχέρεια του άλλου. Τυχερή, γιατί το ενδιαφέρον και η αγάπη της για το επάγγελμα που διάλεξε να ακολουθήσει, έχει αντίκτυπο στην δική μου υγεία, την δική μου ψυχολογία, το δικό μου αίσθημα ασφάλειας. 

ΥΓ. Την κυρία Τσιολακίδου δεν τη γνώριζα. Δεν είναι φίλη μου. Είναι η γιατρός μου. Η σχέση μου μαζί της είναι καθαρά επαγγελματική, σχέση γιατρού-ασθενή. Ως ανταπόδοση του "παραπάνω" που κάνει για εμένα από επαγγελματικό ζήλο και όχι γιατί απαραίτητα με συμπαθεί παραπάνω από άλλους, θα αναφέρομαι σε αυτή κάθε φορά που η συμπεριφορά της θα μου δίνει αφορμή.